Patrizia Moroso

Creatief directeur van meubelbedrijf Moroso

We tonen hier in Kortrijk onze geschiedenis. Dit zijn de prototypes van twintig belangrijke meubelen voor Moroso. Enorme bedragen worden er tegenwoordig voor modellen neergeteld, maar je kunt je geschiedenis en ziel toch niet verkopen ? Dit is het leven zoals het in onze fabriek is. De mallen om plastic stoelen te maken lagen zelfs buiten. Maar ik vind ze prachtig. Het zijn mooie sculpturen die ik heel graag eens wil tonen.

Een dikke twintig jaar geleden kreeg ik telefoon van mijn ouders. Of ik wilde komen helpen, want het bedrijf zat in crisis. Ik was in Bologna blijven wonen na mijn studie kunstgeschiedenis en het plan was om daar te blijven. Niet dus.

Mijn ouders zijn over de zeventig jaar nu. Mijn broer werkt ook in het bedrijf. We zeggen hen : “Geniet ervan ! Ga naar zee met de kleinkinderen.” Maar natuurlijk willen ze niet horen dat we hen niet nodig hebben. Ze komen dagelijks naar de fabriek en het is hun specialiteit om alle fouten te vinden. Dat is de rol van alle ouders, zeker ?

Ik ben niet de talentscout die de wereld afschuimt. Ik krijg elke week minstens drie voorstellen. Natuurlijk loopt er veel talent rond, maar ik wil alleen werken met de mensen die ik echt leuk vind. En degene die op mijn weg komen. Als er iets goeds gebeurt, heb ik er nooit naar gezocht. Ik geloof dat de dingen gebeuren wanneer ze moeten gebeuren. Niet als je zoekt.

Designers zijn allemaal mensen met een groot ego. Natuurlijk. Dat is normaal. Ze creëren. Ik vind ontwerpers meer artiesten dan architecten. Een architect werkt nooit als one-man band. Je hebt een team nodig. Maar als ontwerper kun je perfect alleen werken. Kijk maar naar de grote Achille Castiglione en Vico Magistretti. Ze zijn wel architecten, maar hebben nooit gebouwen gezet. Pen en papier en een paar contacten die goede prototypes maakten. Meer hadden ze niet nodig.

Ik hou ervan om meubelen te ontwikkelen die handen en menselijke aanraking nodig hebben, maar ook van een hoogtechnologische stoel. Ontwerpers Ron Arad en Ross Lovegrove doen hun voorstellen via de computer, Patricia Urquiola maakt ruwe schetsen en ze stuurt ons modelletjes in papier, karton of stof, ideaal om het idee te vatten. Arne Quinze is dan weer artiest, graficus, architect, schoenen- en meubelontwerper én industrieel. Een zeldzame combinatie.

Mijn echtgenoot is afkomstig uit Senegal. Toen we er waren, zagen we die fantastische vakman kunststofdraden weven. Het is een erg sterke draad die wordt gebruikt om visnetten te maken en allerlei goedkope huishoudspullen en meubelen. Ontwerper Tord Boontje en ik stelden die man een ingewikkelde stoel voor die hij zonder problemen maakte. Hier zit ik in het allereerste prototype van de Shadowy Chair. De productie is nu opgestart in Senegal.

Elke avond eet ik met mijn collega’s. Hoe kun je anders een persoonlijke relatie ontwikkelen met de mensen waar je het grootste deel van je leven mee doorbrengt ? Ik hou ervan om mijn medewerkers te overtuigen van mijn beslissingen. Ik ben geen dictator.

Ik draai zeker nog een tijdje mee, hoor. Het zou geweldig zijn mocht een van mijn drie kinderen me opvolgen in het bedrijf, maar ik wil hen zeker niet verplichten. Ze zijn nog maar 16, 14 en 8. Ik had zoveel geluk, want het beroep van mijn ouders stond me wel aan op het moment dat ze belden. Ik heb er zelfs mijn eigen ding mee kunnen doen.

Patrizia Moroso (53) is creatief directeur van het Italiaanse meubelbedrijf Moroso.

Nog tot 14 september loopt de expo ‘Backstage, a sideview on the Moroso Design Collection’ in Gallery 113, Walle 113, Kortrijk, maan- tot vrijdag : 10 tot 17 u., weekend : 14 tot 18 u., www.gallery113.tv, www.moroso.it

Tekst Leen Creve / Portret Wouter Van Vaerenbergh