Door Peter Van Dyck/Foto Guy Kokken

De sitarintro van ‘Paint It Black’ van de Stones raakte mij diep. Daarnaast had je groepen als Madness en Kid Creole & The Coconuts die naar andere kleuren grepen dan de new wave waar ik in mijn jeugd naar luisterde. Ik ging deejayen en merkte dat mensen aangenaam verrast reageerden op Afrikaanse en latinoplaten. Dat waren de kiemen voor een never ending zoektocht.

Als enthousiaste gewetensbezwaarde kwam ik bij Sfinks terecht. Het plan was dat ik videocursussen zou geven, maar bij gebrek aan videomateriaal is daar nooit wat van in huis gekomen. Voor ik het wist, leidde ik een festival. Ik vond het al snel heel fijn om mensen samen te brengen voor muziek die ze in principe nog niet kennen.

Soms krijgt Sfinks het financieel moeilijk, door een uitgeregende editie of geslonken subsidies. Dan is het zoeken naar creatieve oplossingen, zonder aan de essentie van het festival te raken. Zo is een groot deel van het decor ditmaal bij elkaar geschilderd door honderden schoolkinderen uit de buurt.

In het theater val ik steevast in slaap. De creaties op de Zomer van Antwerpen wijken behoorlijk van de norm af. Collega’s uit het buitenland vallen achterover als ik ze vertel dat voor sommige voorstellingen tienduizend kaarten in voorverkoop de deur uit gaan.

Het is schandalig dat de overheid niet mƩƩr belastinggeld terug investeert in iets waar de mensen behoefte aan hebben. Het is frustrerend dat ik voor verscheidene producties van de Zomer van Antwerpen niet aan de vraag kan voldoen. We houden de financiƫle drempel bewust heel laag. Als ik de ticketprijzen zou verdubbelen, vielen vele mensen uit de boot.

We onderhandelen het liefst met de artiesten zelf. Ik wil hun de filosofie van Sfinks uitleggen. Dit jaar ontvangen we een groep uit Mali die amper buiten de eigen regio is geweest. Die moet je anders opvangen. Ze kunnen een week rustig verblijven in een jongerencentrum in Vremde. Vorig jaar logeerden daar Mongoolse, Koreaanse, Braziliaanse en Tibetaanse artiesten. Die gasten kookten voor elkaar en voetbalden samen. De monniken tegen de Brazilianen : ik hoef je niet te vertellen wie er gewonnen heeft. ( lacht)

Misschien moeten sommige dingen onbereikbaar blijven. Soms zie ik in een ver land een magisch optreden dat ik onmogelijk op Sfinks kan reproduceren. Inuitgezangen zijn gemaakt om in een iglo te brengen : op een festivalweide zou dat nooit klinken zoals het hoort. Toen we nog geen cirkelvormige podia hadden voor rituele muziek, voelde ik me soms gegeneerd. Een publiek dat passief naar Tibetaanse monniken op een klassiek podium stond te kijken, had iets voyeuristisch.

Het summum van genot lijkt wel een wellnessarrangement. Wat wij als weldoend ervaren, is vaak puur aan onszelf gelinkt. Tijdens de doortocht van de Reus of de Olifant op de Zomer van Antwerpen kregen mensen eindelijk het gevoel iets samen te beleven. Een oude man klampte me aan : ” Hiel de stad is content.” Families die elkaar en route tegenkomen en verbroederen : dat geeft mij hoop.

Het gĆŖnantste moment op prospectie in het buitenland is wanneer ze me vragen : “Zing nu eens iets van bij jullie.” Onze westerse cultuur kent nauwelijks muziek die iets vertelt over waar we vandaan komen en waar we voor staan. Het gros van wat je hier hoort, is louter vermaak.

Elders begeleidt muziek rituelen of belangrijke momenten, zoals geboorte, dood of de start van een seizoen. Als wij trouwen, overstijgt dat amper het strikt persoonlijke. Het blijft iets van ons, terwijl het in andere culturen een feest van iedereen is. Je voelt tegenwoordig een vernieuwde behoefte aan rituelen. Mensen zoeken opnieuw hun plaats binnen een groter geheel. Mensen mailen ons dat ze net dat op Sfinks vinden.

Op bepaalde vragen vind ik in mijn dorp onvoldoende antwoord. Ik ben gefascineerd door andere kruiden en andere ideeĆ«n. Hoe kun je in dit leven staan en beweren dat je je van die multiculturele samenleving wilt afschermen ? Die houding is naĆÆef. Het is niet de vraag of je die veelkleurige samenleving wel wilt, want ze is een realiteit, de vraag is hoe je ermee wilt omgaan. Door Peter Van Dyck / Foto Guy Kokken

Patrick De Groote (45) organiseert het Sfinks festival in Boechout (van 26 tot 29 juli, www.sfinks.be) en de Zomer van Antwerpen (nog tot 2 september, www.zva.be).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content