Na een carrière in de street wear en hiphop wekken ze een antiek Parijs parfumhuis uit 1803 opnieuw tot leven met het lef van echte lifestyle-rebellen : Randame Touhami en Victoire de Taillac. Ze deden dit al eerder met het huis Cire Trudon, een vergeten kaarsenfabriek uit 1643.

Wandel je in Parijs net naast de Beaux-Arts van de quai Voltaire de rue Bonaparte binnen, dan krijg je onmiddellijk aan je rechterkant een zaak in het vizier waarvan je zou zweren dat die er al was in de tijd van de Franse schrijver Honoré de Balzac. Maar dat klopt niet. “Tot voor ruim een jaar zat hier een hedendaagse ‘witte’ kunstgalerie”, vertelt Victoire de Taillac triomfantelijk, “nu stap je in een negentiende-eeuwse officina. Wij hebben het parfumhuis Buly opnieuw tot leven gewekt.”

Haar echtgenoot Randame Touhami engageerde een bataljon historici om uit de stoffigste archieven het verhaal op te diepen van de ooit beroemde Parijse vinaigrier en parfumeur Jean-Vincent Bully die Balzac inspireerde voor zijn held in César Birotteau. “Jean-Vincent Bully oogstte in de negentiende eeuw bijzonder veel succes en had net zo’n fortuin kunnen vergaren als de andere parfumiconen, ware het niet dat hij als bonapartist problemen kreeg en failliet ging”, legt Victoire de Taillac uit. “Toen we zijn receptenboek vonden en zijn parfumbereidingen echt uitzonderlijk bleken, besloten we de zaak nieuw leven in te blazen. We hebben wel een ‘l’ geschrapt uit zijn naam.”

ZAKENWONDER

Ondertussen biedt Victoire in haar officina een bijzonder gamma aan van schoonheidsproducten in antieke stijl, zoals parfums op waterbasis en zalven en crèmes zonder parabenen, fenoxyethanol of siliconen. Daarnaast vind je er ook geparfumeerde kaarsen, lucifers en tandenborstels van been of hoorn in schitterende negentiende-eeuwse verpakkingen. Heel wat producten, zoals kruiden worden er ook in bulk verkocht tegen lage prijzen. Kortom, deze zaak komt recht uit de teletijdmachine van professor Barabas.

Een vergeten zaak heropstarten is ongewoon, maar zij zijn niet aan hun proefstuk toe. Eerder herlanceerden Randame en Victoire het bedrijf Cire Trudon, de oudste fabriek van luxekaarsen in de wereld – meer dan driehonderd jaar oud – dat nu wereldwijd actief is en bijna alle kaarsen maakt voor grote namen als Guerlain, Dior, Hermès en Cartier. In Frankrijk wordt Touhami als een zakenwonder beschouwd, want hij komt niet uit een van de Grandes Ecoles, maar begon zijn carrière op straat als deejay, ontwerper, zakenman en nu dus ook parfumdeskundige. Na veel successen in de streetwear, onder meer met een T-shirtlijn voor Uniqlo, de concept store L’Epicerie en nog heel wat andere initiatieven, startte hij in 2001 samen met echtgenote Victoire de Parfumerie Générale op. Met een klein budget openden ze hun eerste parfumwinkel vol minder bekende, exotische en ecologische merken. Ook dat was toen nieuw.

Parijs mag dan wel de hoofdstad van de parfumcultuur zijn, de stad heeft geen enkele antieke parfumzaak bewaard, zoals de beroemde Santa Maria Novella in Firenze ?

Randame Touhami : Precies daarom hebben we deze winkel nieuw leven ingeblazen. Zij die durven beweren dat dit namaakoud is begrijpen er niets van. Zij vroegen ons eerst : waarom beginnen jullie geen hedendaagse parfumlijn met moderne producten ? Mijn antwoord is simpel : daar zijn er in Parijs al genoeg van. Je vindt hier meer dan driehonderd parfumwinkels waar je alles kunt kopen, waarom mag ik dan niet iets helemaal anders bedenken ? Ik vind het gewoon boeiend om iets in oude stijl te doen. Ondertussen ben ik ook nog bezig met hedendaagse projecten, de combinatie van oud en nieuw inspireert mij. Indien we een modern merk zouden lanceren, dan zou het veel meer tijd kosten om dat bekend te maken. In Parijs neem je zakelijk minder risico’s door met iets uit te pakken in achttiende-eeuwse stijl. Maar dat moet je niet aan iedereen vertellen natuurlijk (lacht) ! Mensen die deze stad bezoeken, komen voor dit oude tijdperk. Het doet hen dromen. Je gaat toch ook naar New York voor de twintigste eeuw en naar Londen voor de victoriaanse tijd. Elk centrum heeft zijn époque. Je moet daar niet tegenin gaan.

U roeit tegen de stroom in. Uw aanpak strookt niet altijd met wat zakenlui doen die lang gestudeerd hebben…

Ik ben anarchistisch ingesteld en heb nog nooit voor iemand gewerkt of een loonfiche ontvangen. Ik ben gewoon de slaaf van mijn eigen producten. Ik werk voor mijn producten en niet voor mijn klanten. Achteraf doen ze ermee wat ze willen. Ons metier bestaat in iets voorstellen en niet in het maken wat de klant verwacht. Dat is net het probleem van de luxe-industrie die te veel produceert wat de mensen verwachten. Wij hebben nog nooit een marktstudie gedaan en zullen dat ook nooit doen. Trouwens, om iets zelf te creëren hoef je niet altijd veel te studeren. En dan weet je ook nog niet of een product goed is. Om Buly tot leven te wekken werkte ik wel nauw samen met historici en ik zie me zelf dan ook als een archeoloog die de kennis van vroeger opnieuw tot leven wekt. Op die manier heb ik veel geleerd over van alles, van mode tot interieurinrichting.

Maar de inrichting van deze zaak is toch geen klus die je zomaar klaart. Deze officina lijkt door en door antiek en is toch geen museum. Wat is het geheim ?

Weet je wat er cruciaal is ? De details. Daar ben ik uren, dagen en weken zoet mee. Ik slaap er soms niet van. Als je zo’n decor met zulke perfect verpakte producten bedenkt, dan moet alles juist zitten, anders val je door de mand en wordt het kitsch. Voor de kasten deden we bijvoorbeeld een beroep op een schitterende meubelmaker die een apotheek uit 1761 in Macon kopieerde. Zelfs de puristen merken het verschil niet op. Er zitten amper schroefjes in en geen spijker en de fineer werd belijmd met konijnenlijm. De vloertegels komen uit Etruskische ovens. Als je zoiets niet perfect afwerkt, dan is het om zeep. Zelfs de teksten uit de catalogus lijken literatuur. Ik heb die zin voor perfectie verworven nadat ik een tijdje in Japan heb gewoond en daar onder de indruk raakte van de Honmono-filosofie die zegt dat je iets zo perfect mogelijk moet uitvoeren.

Volgens mij bent u toch ook een beetje verliefd op al die oude sier.

Je vindt in al wat oud is veel schoonheid terug. Vooral de periode tussen 1810 en 1830 boeit me, de periode van Napoleon en erna. Hij was heel belangrijk voor de ontwikkeling van de Franse luxe-industrie. Hij creëerde en stuurde de ondernemingen. De Franse staat heeft de luxe-industrie trouwens altijd gesteund. Maar het mooiste is dat men op deze manier de business de la beauté heeft uitgevonden. De Fransen hebben in die tijd van alles uitgekiend, de productie, de distributie en zelfs ook de marketing van de luxegoederen. Maar gek genoeg profiteren ze daar nu niet echt meer van, anderen plukken daar meer vruchten van. Mij gaat het erom dat als je iets moois produceert het altijd ‘werkt’, het verkoopt altijd. Mooi verkoopt beter dan lelijk en ik begrijp daarom niet waarom sommigen lelijke dingen maken.

Voor het ontwikkelen van sommige geuren voor huisparfums trokken jullie zelfs naar een middeleeuws kasteel ?

In het kasteel van de ouders van Victoire snoof ik voor het eerst de geur op van een oude bibliotheek met vochtig papier : schitterend gewoon. Om die geur te ontwikkelen trokken we met een heel team naar het kasteel. We maken dus vooral geuren. Wat is het verschil ? Een parfum gebruik je op je lichaam en die ruikt natuurlijk aangenaam, maar doet je niet noodzakelijk aan iets herinneren.

Maar daarnaast leg ik me ook toe op geuren die herinneringen oproepen. We hebben bijvoorbeeld ook een geur die ruikt naar het parket van Versailles. Ik ben trouwens persoonlijk meer en meer bezig met het ontwikkelen van geuren. De ateliers die voor me werken verklaren me gek. Ik werk nu ook voor autofabrikanten. De geur van nieuwe auto’s is immers bijzonder.

Geuren zijn onlosmakelijk verbonden met herkenning.

Zeker. Dat geldt ook voor andere dingen. We staan daar te weinig bij stil. De mensen gaan bijvoorbeeld graag naar Amerika omdat ze dan de dingen zien die ze al kennen van op de televisie. Zo gaat het ook met geuren. En als je dan ergens een geur herkent, dan voel je je goed en dan koop je. De winkels zijn daar dus ook mee bezig. Dit is allemaal vrij nieuw en is, naast Buly, een van de vele terreinen waarop ik actief ben. Maar de rest van mijn toekomstplannen hou ik nog even geheim.

Info : Office Universelle Buly 1803, 6 rue Bonaparte, 75006 Parijs, www.buly1803.com

DOOR PIET SWIMBERGHE

“Mooi verkoopt beter dan lelijk en ik begrijp daarom niet waarom sommigen lelijke dingen maken”

“Ik wil dat geuren herinneringen oproepen. We hebben bijvoorbeeld een geur die ruikt naar het parket van Versailles”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content