Het Spaanse parfummerk Puig, nog voor honderd procent een familiebedrijf, verraste iedereen begin vorig jaar met de overname van Nina Ricci. Enrique Puig spreekt voor de tweede generatie, terwijl de derde al staat te trappelen.

Laat je vragenlijstje maar voor wat het is”, zegt internationaal verantwoordelijke Laura ArgentĆ©. “Mijnheer Enrique is een echte spraakwaterval die niet voor niets van oudsher de communicatie van het bedrijf verzorgt.” We worden enthousiast binnengeloodst in de statige werkkamer van Enrique Puig, waar hij inderdaad van wal steekt. “De fakkel is nu door de tweede generatie Puig doorgegeven aan de kleinkinderen van stichter Antonio. Dat het zo lang heeft geduurd, heeft alles te maken met de Spaanse wetgeving, die tot voor kort dergelijke machtsoverdracht dermate belastte dat de erfgenamen gedeeltelijk moesten verkopen – vaak aan buitenlanders – om uit de kosten te geraken. De wetten zijn inmiddels aangepast en de machtsoverdracht is een feit, zodat de vier kinderen van Antonio Puig zich in principe uit de zaak kunnen terugtrekken.”

Enrique Puig blijkt een charmante man met een vlotte babbel. Zeker als hij over zijn vader mag praten. Of hij nog veel herinneringen aan hem heeft? “Natuurlijk wel. Vooral papa’s lijfspreuk zal mij altijd bijblijven: apprendre, faire, montrer comment faire, faire faire en laisser faire. Vader was iemand die met beide voeten stevig op de grond stond en zijn inspiratie putte uit traditionele Spaanse spreekwoorden die getuigen van gezond boerenverstand. Hij stichtte de zaak in 1914 en was aanvankelijk importeur. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij noodgedwongen fabrikant, omdat er vanuit Frankrijk geen goederen meer konden worden ingevoerd. Hij kende de waarde van een gegeven woord en toen hij tijdens die oorlog al zijn kapitaal letterlijk in zee zag wegzinken – een door hem gecharterd schip verging – heeft hij alles tot de laatste cent terugbetaald. In de jaren ’20 kreeg de naam Puig vooral in Spanje naambekendheid als parfumeur, maar daarnaast bleef vader zijn leven lang cosmetica-importeur.

Hij was een echte kunstliefhebber, die elke donderdag met zijn schilders- en beeldhouwersvrienden dineerde.

Het grote succes kwam in de jaren ’40 met Agua Lavanda, daarna volgden ook toppers zoals Agua Brava en Estivalia. De Spaanse markt leek hem te klein om meer omzet te kunnen realiseren met enkel parfums. In Frankrijk zagen we interessante combinaties van parfum en mode en dat wilden wij eigenlijk ook. Onze keuze viel op Paco Rabanne. Wij hebben het ons nog geen ogenblik beklaagd, al keken wij met zijn allen vreemd op toen wij net na de ondertekening van het akkoord middenin een groep mei-’68-betogers terechtkwamen. Toch is alles niet helemaal volgens plan gelopen. Paco Rabanne Parfums heeft het merk Puig nooit ondersteund zoals aanvankelijk de bedoeling was, omdat het vanaf het begin een eigen leven leidde. Eenzelfde scenario met Carolina Herrera, een merk dat wij kozen om op de Latijns-Amerikaanse en de Amerikaanse markt sterker te staan.”

Op de vraag of Nina Ricci niet wat te hoog gegrepen is, antwoordt Enrique Puig: “Eigenlijk is het een vrij logische gang van zaken. Wij waren de Spaanse agenten voor het merk, en Marie-FranƧoise Ricci, dochter van Robert Ricci en nu Madame Gilles Fuchs, kende ik al van mijn twaalfde. Vader onderhield vriendschappelijke banden met die familie, wij waren buren. Het is een mooi merk dat vooral op de Aziatische markten sterk staat, en daar kunnen wij ons voordeel mee doen.”

Xavier Lambrecht, Sales and Marketing Manager van Nina Ricci BelgiĆ«, vindt dat er sinds de overname door Puig veel is veranderd: “Die Spanjaarden nemen de zaken heel serieus en er wordt veel aandacht besteed aan details. Alles wordt in het werk gesteld om een coherent merkimago op te bouwen. Natuurlijk ging de overname gepaard met een drastische reorganisatie, waarbij onder andere de couture werd afgeschaft. Maar het sociale aspect werd absoluut niet uit het oog verloren. Integendeel, de Puig-groep heeft al het nodige gedaan om de noodgedwongen afvloeiingen te kanaliseren.”

“Mijn vader was erg sociaal geĆ«ngageerd”, vertelt Enrique Puig. “Hij voerde als eerste Spaanse ondernemer in 1928 de vrije zaterdagnamiddag in, hoewel hij zichzelf weinig rust gunde. Wij zetten de zaken met dezelfde sociale ingesteldheid voort.”

Een derde generatie betekent dat er nu naast de vier broers veertien neven en nichten zijn bijgekomen. Weer zoveel mensen meer die een vinger in de pap hebben. Geen eenvoudige constructie. “Inderdaad, je moet alles strikt vastleggen in regels, waarvan niet mag worden afgeweken”, aldus Enrique Puig. “Omdat de derde generatie zo talrijk is, drong de samenstelling van een soort familieraad zich op. Elk familielid dat in de zaak stapt, moet een universitair diploma hebben en al gedurende vijf jaar elders hebben bewezen dat hij of zij wat kan.”

Van een beursnotering is er alsnog geen sprake. “Dan moeten wij inzage geven in onze boeken en daar hebben wij nu geen behoefte aan”, stelt Enrique Puig. “Bovendien willen wij het familiale karakter van deze onderneming behouden. We zijn dan ook erg trots op de vermelding Beste familiebedrijf van Europa, die wij in 1998 na Lego en HermĆØs van het International Institute for Management and Development mochten ontvangen.”

Linda Raats

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content