:: Reacties : jp.mulders@skynet.be

De vent die het tweeverdienen uitgevonden heeft ?” hoont de man aan de toog. “Van mij mogen ze die vierendelen.” Hij draagt een ruige pet van Stetson en Aigle-laarzen die vol modder zitten. De lange, lenige vingers waarmee hij zijn Leffe omklemt, verraden dat hij geen plaatselijke boer is, maar een stadsbewoner die in het bucolische dorpje een zweem van landelijkheid wil stelen. Elke zondag komen ze van heinde en ver, vertelt mijn vriendin die er woont. Ze komen met gummi laarzen en honden, met windjakken en chique 4×4’s, om over landweggetjes te wandelen en voor een paar uur te ontsnappen aan de beklemming van beton. Daarna wordt er bijgetankt bij het haardvuur van het plaatselijke cafeetje. Een dorpse versie van het après-ski, waar op het schuim van de alcohol standpunten bovendrijven die wat gewaagder durven zijn.

“Vierendelen”, herhaalt de man. Hij zwijgt even voor het dramatische effect.

“Wat heb jij tegen tweeverdienen ?” wil een geblondeerde vrouw weten. Ze heeft zo’n gezicht dat de hele tijd de indruk geeft dat ze iets vies heeft geroken.

“Werkelijk alles”, zegt de man. “De kerel die dat uitgevonden heeft, is aansprakelijk voor een groot deel van de stress en van de hartinfarcten. Zonder dat verrekte tweeverdienen zouden er zoveel mislukte huwelijken niet zijn. Meer en vooral betere seks. Minder kinderen die opgroeien voor galg en rad. De wereld zou vriendelijker zijn en minder opgefokt.”

“Overdrijf niet zo”, zegt de vrouw die iets vies heeft geroken. “Ik geloof trouwens niet dat een vent het tweeverdienen uitgevonden heeft. Volgens mij hebben de vrouwen daar zelf voor gezorgd. De emancipatie, weetjewel.”

” Whatever“, zegt de man. “Het heeft zich in elk geval compleet tegen hen gekeerd. In plaats dat vrouwen zich van de molensteen om hun nek hebben bevrijd, hebben ze er een nieuwe bijgehangen. Het kapitalisme heeft het feminisme compleet opgevreten, en het voor zijn kar gespannen. Het is zover gekomen dat we nu met tweeën moéten gaan werken. Om daarna samen in de file te staan, en thuis ook nog eens samen het huishouden te moeten beredderen. Alles met dezelfde jachtigheid. Terwijl vroeger het loon van één kostwinner volstond. Als die thuiskwam, was het huis aan kant en hoefde hij zijn voetjes maar onder tafel te steken.”

“Dát zou jij wel zien zitten, he ?” zegt de vrouw. “Zo’n slaafje dat met het eten wacht als je thuiskomt.”

“Daar gaat het helemaal niet om”, antwoordt de man gepikeerd. “Ik zou best zélf willen thuisblijven om te koken en voor de kinderen te zorgen. Ik heb nooit goed begrepen wat vrouwen zo geweldig aan de werkvloer vinden. Bedrijven zijn krabbenmanden, vol intriges.”

De anderen knikken instemmend. De meesten vinden al lang geen bal meer aan hun werk. Er snoert iets rond hun maag, als ze bedenken dat ze er morgen weer de hele dag moeten gaan zitten. Ze nemen vlug een nieuwe slok.

“Maar we hebben toch meer luxe dan vroeger ?” werpt iemand op.

“Gsm, gps, dvd, lcd, abs, esp…”, somt de man met de Stetson-pet op. Hij laat zijn ogen rollen. “Bedoel je die monstransen van onze nieuwe, drieletterige religie ? Hebben die de levenskwaliteit verbeterd ? Ze leiden alleen maar tot meer stress. Therapeuten hebben daar zelfs een woord voor bedacht : optieverlamming. Hoe meer keuze we hebben, hoe gefrustreerder we worden. Dat geldt tegenwoordig zelfs voor het nemen van kinderen. De meeste mensen hebben er minder dan zij diep vanbinnen zouden willen. Bang dat de baas het niet zal pikken, of dat het zal knagen aan hun comfort.”

“In de krant stond toch dat de geboortecijfers weer stijgen ?”

” Mohammed is in Brussel niet voor niets de populairste naam voor pasgeboren jongetjes”, riposteert de man. “Vooral allochtonen zorgen voor meer geboorten. Soms kan ik best jaloers op ze zijn. Zij zijn jong en levenskrachtig. Niet zo’n triest, verweekt volkje als wij, dat zelfs geen kinderen meer durft krijgen.”

“Nog een pintje ?” vraagt iemand. Stilzwijgend wordt er gedronken. Een meisje snatert in haar gsm. Ik zou nog uren naar de gesprekken kunnen luisteren, maar mijn vriendin moet dringend haar dieren gaan voederen. Buiten is het nu minstens tien graden kouder. Hoog boven mij torenen, door een waas van waterdamp, kille werelden waarvan ik weet dat ik ze nooit zal kunnen verkennen. In mijn borstzakje hoor ik een geluidje als van brekend glas. Een trilling verraadt dat er een sms is aangekomen. ” T. is vanochtend bevallen”, schrijft mijn vriend E. “Het is een dochter : Lily.”

“Zoals in Lily of the valley ?” sms ik hem terug, met de flauwe humor van mannen die elkaar al eeuwenlang kennen. “Proficiat ! Met deze briljante zet heb je de toekomst van een verweekt volkje gered.”

JEAN-PAUL MULDERS