Dat de actiegroep van gescheiden vaders, Fathers for Justice , de kleine Leo Blair wilde ontvoeren, blijkt uiteindelijk slechts stoere cafépraat te zijn geweest waarop een politieman wat overspannen heeft gereageerd. Zo is het ongecontroleerde gerucht in de tabloid The Sun terechtgekomen. Desalniettemin maakt het gerechtelijke apparaat in Groot-Brittannië zich steeds meer zorgen over de radicalisering van een beweging die wel recht van spreken heeft, maar dat de jongste tijd net iets te flamboyant wil duidelijk maken. Op websites van F4J worden geregeld dreigementen geuit aan advocaten van ex-echtgenotes of aan vrouwelijke actievoerders die het niet zo eens zijn met hun eisen.

In het klein en in het groot, zulke opgewonden toestanden komen steeds meer voor. Neem nu die buurt in het landelijke Lauwe, die op de rechtbank een verbod op speelpleinwerking en jeugdfuiven afdwong, vanwege te lawaaierig. Een van de klagers was nota bene een inspecteur basisonderwijs. Je vraagt je af hoe zo’n man bij zijn haast dagelijkse schoolbezoeken reageert op een paar honderd joelende kinderen op het schoolplein of in een klas, die op een stormachtige dag met geen middel stil te krijgen is. Er was ook nog de West-Vlaamse vrouw die om dezelfde redenen een proces aanspande tegen een crèche in haar buurt, waar eerder haar eigen kind werd opgevangen.

Wie af en toe een kijkje neemt op weblogs of lezersfora, ook op dat van onze eigenste Knack, vraagt zich oprecht af met hoeveel frustratie mensen rondlopen, om week na week elkaar verbaal in de haren te vliegen, af te katten en te kleineren. Dat soort rituelen binnen een vaste kring van mensen, die blijkbaar niet veel anders omhanden hebben, heeft met een beschaafde gedachtewisseling of een interessante discussie al lang niets meer te maken. Een dergelijk forum wordt dan een hedendaags surrogaat voor de burenruzie die vroeger over de haag werd uitgevochten. De webmaster neemt de rol op zich van bemiddelaar of strenge rechter, hij wordt geacht de kemphanen tot de orde te roepen of te scheiden. Op veel van die fora lijkt hij echter niets liever te willen dan dat er fel wordt gebekvecht en gescholden.

Als ik mijn recht of mijn gelijk maar haal, dat lijkt de motivatie achter al die verbeten acties, achter al dat verbale geweld. Vanwaar toch die onbuigzaamheid ? Vanwaar dat gebrek aan elegantie waarbij nog maar weinig tijd en moeite wordt verspild aan het luisteren en proberen te begrijpen van de ander ? Natuurlijk, we leven in een dichtbevolkt notendopje van een land. Maar dat is nooit anders geweest. Waarom voelt iedereen zich tegenwoordig zo belaagd, zo bedreigd door zijn buur, door de meningen of handelingen van wie anders denkt of leeft dan hij ?

Waarom zijn we allemaal zo bang dat we iets kwijtraken en als de dood voor verandering ? Waarom doen we met zijn allen niets liever dan problemen, die vaak met wat goede wil kunnen worden opgelost, opkloppen tot ze onoverkomelijke mythes zijn geworden ?

Het zijn de angst en de onzekerheid, zegt Marc Elchardus, die maken dat we overreageren. Best mogelijk, maar voor een mens die het hoofd probeert koel te houden, is dat toch echt geen excuus.

Wat dacht u trouwens van het geniale idee dat een crèchedirectrice had om in de speelzaal webcams te installeren, zodat ouders zich er tijdens de werkuren op geregelde tijden van kunnen vergewissen dat hun peuter het goed maakt ? In haar ogen een ver doorgedreven service aan die hardwerkende ouders die zo de illusie krijgen dat ze op elk moment van de dag toch betrokken blijven bij de opvoeding van hun kind. Meteen speelt het idee ook handig in op de controleterreur die heerst. Zielige ouders ? Of arme kinderen die zich nooit eens meer aan het oog van pa en ma kunnen onttrekken. Kan een kinderpsycholoog mij eens vertellen wat daarvan het effect is op lange termijn ?

Tessa Vermeiren