Mijn schoonmoeder is ongerust. Dat mijn lief en ik sinds eind maart een tuin hebben en nog steeds geen grasmachine in huis haalden, lijkt ze maar moeilijk te kunnen plaatsen. Zelf zijn we vooral bang dat een maaier de pracht van onze tuin snoeihard de kop zou indrukken. We kijken immers met grote verwondering naar hoe ons groene paradijs zich elke dag weer van een andere kant laat zien. Nu de tulpen, meiklokjes en bloesems van onze appelboom uitgebloeid zijn, baart onze vijgenboom zijn eerste boorlingen, ontluiken de eerste rozen, en halen enkele nog te identificeren bloemen hun meest kleurrijke outfit boven. Omdat ik tegen alle vormen van discriminatie ben, weiger ik overigens de opduikende madeliefjes en paardenbloemen onkruid te noemen.
“Een tuin is een plaats waar alles beter wordt”, vertelt kunstenaar Sébastien Lacomblez wat verder in dit nummer. “Het is een hoorn des overvloeds, met de mooiste vruchten, de mooiste bloemen.” Ook na de actie #maaimeiniet zul je daarom in onze groene stadsvallei zelden een motor horen draaien. Ik wil de natuur liever haar gang laten gaan en kan haast niet wachten om te zien wat de zomer voor ons in petto heeft. Terwijl de tijd binnen stil lijkt te staan, ontdek ik elke keer dat ik met mijn ogen knipper iets nieuws in onze tuin. Voor het eerst kan ik me voorstellen hoe het moet zijn om je eigen kinderen te zien opgroeien. Het ene moment nog in een stinkende luier, het andere moment kopen ze een huis met een bescheiden tuin en weigeren ze een grasmachine te kopen. Zolang we ze maar zien openbloeien, zeker?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
