Om eens een populaire format van de laatste maanden te bezigen : wat als we vijfhonderd jaar gamegeschiedenis hadden en er sinds tien jaar een nieuwe trend onder jongeren was, genaamd boeken lezen ? Wat als Cervantes Pong had gemaakt en Grand Theft Auto een boek was van de hand van Dan Brown ? Kortom : wat als games er eerder waren dan de roman ? Mijn gok : dan zouden we nu spreken over de ondergestimuleerde jeugd van tegenwoordig die zich heelder dagen met de neus in het papier verstopt. Die in volledig isolement in haar kamer in een andere wereld verdwijnt in plaats van met vrienden te gamen. Die maar een beperkt deel van de hersenen gebruikt om een vooraf bepaald narratief te volgen, slaafs en zonder eigen inbreng. Die fantasie met realiteit verwart. En dat in tegenstelling tot de jeugd van vroeger, die in een levendige driedimensionale wereld leerde problemen oplossen, samenwerken in groep en out of the box denken.

Toegegeven, een érg hypothetisch scenario, maar er zit wel iets in : sinds de Nintendo 8-bit zijn intrede heeft gedaan, is de gamecultuur nog nooit op haar eigen waarde beoordeeld. Je krijgt er epilepsie van, je wordt overgestimuleerd, je komt niet meer buiten en je wordt gewelddadig, dom en passief. De positieve kant blijft onderbelicht. Oké, gamen is bevorderend voor de oog-handcoördinatie, weten we ondertussen, maar dat is min of meer hetzelfde als stellen dat je door het lezen van Hugo Claus’ Het Verdriet van België goed leert spellen : het klopt, maar het doet niet echt ter zake.

Met zijn vieren Risken is ‘gezellig plezier maken’. Met zijn vieren Pro Evolution Soccer 2011-en, is ‘nihilistisch tijdverlies’. Drie dagen in J.R.R. Tolkiens In de ban van de ring verdwijnen ‘bevordert de fantasie’. Drie dagen World of Warcraft spelen is ‘verslavend en isolerend’. “Telkens is het argument op hetzelfde gebaseerd : het naar voor halen van de positieve eigenschappen van lezen en bordspelen, en daartegenover worstcasescenario’s van gamen plaatsen”, zegt Steven Johnson in Everything Bad Is Good For You – het soort titel dat meteen mijn aandacht trekt. De man heeft een punt. Ik heb jaren gedacht dat ik een deel van mijn jeugd verkwanseld had aan isolerend en verslavend nihilistisch tijdverlies, terwijl ik in werkelijkheid vrienden heb gemaakt met International Superstar Soccer, mijn cognitieve capaciteiten heb aangescherpt met de raadsels van Monkey Island en me prima ontspannen heb met Max Payne. Het is gewoon een kwestie van de dingen op hun eigen waardes te beoordelen.

Ik las ooit – jazeker, las – dat de Italiaanse humanist Hieronimo Squarciafico klaagde dat “de nieuwe boekdrukkunst ervoor zorgde dat mensen minder leergierig werden.” Geruststellend vond ik dat : het kan nog wel een paar honderd jaar duren, maar ooit zal Super Mario Bros erkend worden als de klassieker die het is.

Geert Zagers (28) observeert en rapporteert vanuit de twilight zone tussen X en Z.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content