Stijn en Liesbeth zegden ruim twee jaar geleden hun job op om samen voor hun droom te gaan : een woonwinkel in de buurt van de hippe Kloosterstraat in Antwerpen. De zesdaagse werkweek was enkele maanden later een feit. Toen het tweede kindje op komst was, besloten ze om een au pair in huis te nemen.

STIJN :

“Er moest iets veranderen in onze gezinssituatie als er een tweede kindje bij zou komen. Wij hebben maar één grootouderpaar op wie we een beroep kunnen doen en die wonen op meer dan een uur rijden. Als we Jackie naar hen brachten, was het vaak voor een paar dagen, zodat we haar op de duur niet veel meer zagen. We hebben nog een formule met babysits overwogen, maar we vonden het belangrijk dat de kinderen één vertrouwd persoon rond hen zouden hebben. Om kosten te besparen, hebben we niet met een bureau gewerkt en de zoektocht en papierwinkel zelf geregeld. Het heeft even geduurd voor ik een website vond die me vertrouwen gaf, maar vanaf dan ging alles vrij snel. Onze levenskwaliteit en vooral de zielsrust is enorm toegenomen sinds May Ann hier is. Wij kunnen met ons tweeën focussen op de zaak en ook in het weekend als we de winkel moeten doen, is ze daar. Dat is een enorme stresspost die wegvalt.”

LIESBETH :

“Tijdens onze zoektocht naar een geschikte au pair hielden we drie voorwaarden in het achterhoofd. We wilden haar vooraf kunnen ontmoeten, ze moest al ervaring hebben als au pair en ze moest ook ervaring hebben met baby’s. Als we die criteria aanvinkten op de zoekmachine, bleven er uiteindelijk maar drie kandidaten over. Met May Ann zat het meteen goed. Toen een au pair vriendin van May Ann vertelde dat het niet klikte met haar gastmoeder, besefte ik dat een au pair ook kan opgeven of zelfs kan weglopen. Gelukkig hebben wij een heel positieve ervaring, al is het op vlak van privacy toch wel aanpassen. Eens stevig ruziën met Stijn zit er bijvoorbeeld niet meer in ! ( lacht) En die twintig uur is snel opgesoupeerd. Soms klagen we eens bij vrienden over een zware nacht die baby Arthur ons heeft bezorgd. Dan zeggen ze : ‘Hoezo, jullie hebben toch een au pair ?’ Maar zo is het natuurlijk niet. ’s Nachts zijn het nog altijd mama en papa die paraat staan.”

MAY ANN :

“Ik ben opgeleid als verpleegster in de Filipijnen, maar omdat er in mijn land heel weinig werkzekerheid is, ben ik naar hier gekomen om Nederlands te leren en om later hier te komen werken. Het contact met kinderen is fantastisch om een vreemde taal te leren trouwens. Gisteren leerde Jackie me nog het woord schminken. Dit is mijn tweede gastgezin, mijn eerste was in Nederland in een gezin met vier kindjes. Als mijn jaar bij Stijn en Liesbeth om is, wat heartbreaking zal zijn, plan ik om hier nog bij te studeren en praktijkervaring in een ziekenhuis op te doen.”