Linda asselbergs

Standaard boekhandel, afdeling Nederlandse en vertaalde literatuur. Of ik geen boek kon aanraden waarmee het lekker huilen was, wilde de vrouw weten. Rare vraag toch, ook al omdat ze er niet eens treurig bij keek. Anderzijds, zie ik eruit als een specialist huilboeken misschien ? De enige tranentrekker die me spontaan voor de geest kwam was Jody en het hertenjong, de Amerikaanse klassieker van Marjorie Kinnan Rawlings uit mijn prille jeugd.

Ma Baxter die zoonliefs hertenkalfje afschiet omdat het de maĆÆsoogst vernield heeft. Ja, dat was janken, Koen, met diepe, gierende uithalen. En dan in de spiegel kijken hoe ik het er vanaf bracht, Bette Davis in kniekousen. Al bij al ben ik een onvoorspelbaar huiler, mijn ontroerparcours is er een van de grillige soort. Persoonlijke drama’s, begrafenissen, films die iedereen naar de zakdoek doen grijpen : vaker dan niet laten mijn traanklieren verstek gaan, alsof ze dichtgeplamuurd zijn met stopverf. Soms komt de reactie pas maanden later, uitgelokt door een onnozel fait divers.

Zo was ik een paar jaar geleden met vakantie in een Bretoens dorpje waar ter gelegenheid van het FĆŖte des oignons een folkloristische optocht gehouden werd. Zo schamel was het, zo aandoenlijk met dat mongoloĆÆde jongetje fier met zijn vlag op kop dat mijn gemoed vol schoot. Er was geen houden aan, Koen, en de uien waren niet eens gepeld. Harmonieorkesten werken hoe ook geweldig op mijn gemoed. Ben ik overgevoelig voor kopers wellicht ? En voor Billie Holiday die My man zingt, zowat alles van Gershwin en het adagietto uit Mahlers vijfde, als Dirk Bogarde zit dood te gaan op het Lido van VenetiĆ« en er een straaltje zwarte haarverf langs zijn slaap drupt. Clint Eastwood die in The bridges of Madison County z’n T-shirt uittrekt en je ziet dat Dirty Harry intussen een oud mannenlijf heeft. En Jim Carrey die in Eternal sunshine of the spotless mind wanhopig de uitgewiste herinneringen aan z’n lief terugwil. Ja, verdriet kan deugd doen, Koen.

Bij nader inzien is een top tien van de beste snotterliteratuur misschien niet eens zo’n gek idee. Allicht goedkoper dan een cursus therapeutisch wenen, zo’n zelfhuilboek.

koen fillet

Wat me een krop in de keel bezorgt ? EĆ©n enkele schoen, verloren langs de kant van de weg. Verslenste bloemen. 1 september. De volledige maand februari. Redemption Song. Platgereden dieren, op voorwaarde dat ze pels hebben. Zieke vogeltjes. Supernanny. Mechelen na sluitingstijd. Middelbare vrouwen die te hard hun best doen. De zin ” I’m looking at the river but I’m thinking of the sea” uit In Germany before the War van Randy Newman. Terugdenken aan grootmoedergebreide kinderbroekjes en hoe die prikten. Terugdenken aan meerijden op de fiets van vader, vooraan op de buis. Love Hurts in de versie van Gram Parsons. Alles wat met schoollopen te maken heeft. Late schilderijen van Vincent van Gogh. Daniel Johnston. Alex Chilton. Evenals een moede hinde. Vergeten decorstukken in de catacomben van de omroep. De gedachte aan Wim en hoe hij is gestorven. Spoorwegstations en luchthavenhallen. Deathrow. Zwart-witfoto’s van kapotte fabrieken. Monkie. Die mussenmoeder die haar jongen zocht op de plek in het ijle waar even daarvoor de dakgoot nog was van het tuinhok dat we aan het afbreken waren. Met zijn tweeĆ«n precies hetzelfde denken op hetzelfde moment. Chinese opera. Joelende kinderstemmen op een speelplaats in de verte. Een oud echtpaar op een bankje in het park. Ex-topsporters. De Noordzee in de winter. De cellosuites van Bach. De geur van Ovomaltine. De waterval van Coo. De zin ” Was ze toch maar hier, dan kon ik nukkig zijn” gevolgd door ” Nukkig zijn dat gaat niet goed alleen.” Die arme Elisabeth, GabriĆ«l en Emmanuel. Jan Decleir die Notte bella margarita zingt. Non ho l’eta van Gigliola Cinquetti. Vliegen op gezwollen kinderbuikjes. Of nog erger : rond hun oogjes. Sam en Rosie die trouwen in The Lord of the Rings 3. Kampvuur. Motregen. Twee mannen die samen door Ć©Ć©n microfoon zingen, liefst met een voet op de monitor. Een slapend kind, als het het mijne is. De A12. Jonge sla natuurlijk. Paters. Daklozen met een hond. Radio Spes. Eilanden waar alleen gras en mos groeit met een enkele struik en het gelach van meeuwen.

Maar echte tranen ? Zelden. Als ik heel hard moet geeuwen bijvoorbeeld, dan wel. Of als ik een neushaartje uittrek. En een paar keer toen het Ć©cht raak was. Maar dat wil ik niet in Knack zien staan.

In deze tweewekelijkse brievencolumn buigen Linda Asselbergs van Weekend Knack en Radio 1-journalist Koen Fillet zich over prangende kwesties.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content