Ik kon er mijn ogen niet van afhouden. Een ouder stel, overduidelijk Brits, op een terrasje in Bellagio, Lago di Como. Zij een Hyacinth Bucketlookalike, met een vuurrrood hartvormig mondje over haar eigen lippen geverfd. Hij van een kranigheid waarvan de uiterste houdbaarheid schrikbarend nabij leek. Een gepensioneerd militair, fantaseerde ik erop los, of een op rust gestelde civil servant van hogere rang. Vulde aan de lopende band kruiswoordraadsels in, waarbij hij zijn duttende vrouw met een zekere wellust in haar zij porde. “Zeezoogdier, zeven letters.” Zij schoot dan overeind met een ondamesachtig snurkje en schudde knorrig het hoofd. En als hij aandrong, wierp ze hem een blik van zo’n vitrioolachtige weerzin toe dat er zich een instantzonsverduistering boven het Comomeer leek voor te doen. Elke dag hetzelfde terrasje, elke dag een nieuw kruiswoordraadsel.

Ik moest aan die twee denken toen ik Als single op reis op mijn bureau vond, het zelfhulpreisgidsje van de Duitse met de on-Duitse naam Susi Piroué. “Waarom dat zo leuk kan zijn”, werft de ondertitel, omdat de meeste mensen nu eenmaal nog liever hun kelder witten dan in hun uppie met vakantie te gaan. Zou Hyacinth ooit overwogen hebben om haar wederhelft met een weekvoorraad steak andkidney pie en verse kruiswoordraadsels thuis te laten en à la Shirley Valentine op Kreta de sirtaki te gaan dansen ? Vast niet, nog liever met een puzzelende sadist de hort op dan in splendid isolation.

Toegegeven, als ik alleen op stap ben, is dat vaak voor het werk. Dat geeft je meteen een alibi : ik ben niet zielig, ik ben hier met een missie. Maar ook piepjong trok ik er al vlot in mijn eentje op uit. In tegenstelling tot Susi, die vijftig bladzijden innerlijke monoloog nodig heeft om zichzelf tot een solotrip te bewegen.

Niet dat ik het alleen reizen als dusdanig wil promoten ; er gaat weinig boven het gezelschap van een echte zielsverwant. Maar zelfs een gelijkgestemde wil het wel eens kwaad krijgen als ik in Lissabon in het Museu Calouste Gulbenkian als een zombie door de Egyptische afdeling schuifel of niet los te weken ben van de Laliquejuwelen. Een overdosis sublieme schoonheid doet rare dingen met een mens ; kunststeden attaqueer ik dan ook het liefst solo, al was het maar uit mededogen voor mijn geliefden.

Herkenningspunten genoeg in Piroués boekje. De woeste gemoedsschommelingen waaraan de alleen reizende mens onderhevig is. Het ene moment diep in de put wegens de verpletterende hitte, zere voeten, gebrek aan conversatie, het favoriete jasje dat je op een stoel liet hangen, het warm aanbevolen restaurant dat onvindbaar blijkt. Het volgende hemelhoog juichend omdat je volledig opgaat in een stad of landschap, of onverhoopt een boeiend mens tegen het lijf liep. Maar wat ik mis in deze singlereisgids, zijn de echt praktische tips. Rechtsomkeer maken zodra je in een straat een auto zonder wielen waarneemt. In oosterse landen nooit toegeven dat je single bent, of nog onvergeeflijker, geen kinderen hebt. Oogcontact vermijden in soeks en als het ‘nee’ is, ‘nee’ zeggen en niet ‘misschien’, ‘later’ of ‘ik moet er nog eens over nadenken’. En als je echt op de rand van een existentiële crisis verkeert, om je heen kijken naar al die koppels die elkaar niets meer te vertellen hebben. Zeezoogdier in zeven letters. Manatee ?

Als single op reis, Susi Piroué, Elmar, 184 p., ISBN 9038916434, 14,50 euro.SAMENSTELLING RADARJOURNAAL + WIM DENOLF

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content