ONNAPORTRETTELIJK
Een nieuwe lay-out, nieuwe foto’s bij de rubrieken. Maar waarom moesten die portretten per se op de eerste werkdag na de kerstvakantie geschoten worden ? Het jaar mocht dan al kraakvers zijn, de collega’s waren dat iets minder, en bij ondergetekende waren de wallen onder de toch al wat waterige ogen als het ware gefixeerd door de vrieskou. Ga daar maar aan staan als visagist.
Nu ken ik weinig mensen die volstrekt pijnloos zichzelf zijn tijdens een fotosessie. Lui die tijdens een interview de vlotheid zelve waren, krimpen in elkaar zodra er een lens op hen gericht wordt. “Ik ben niet fotogeniek, ik pak niet op papier…” Hoe vaak fotografen die halfhartige flauwiteiten moeten aanhoren. Pure vanitas natuurlijk, want stiekem hopen we allemaal dat we er op de foto miraculeus beter zullen uitzien dan in de spiegel. Hoop die met de jaren ijdeler blijkt, alle fotoshoptoestanden ten spijt. Hoewel ook op dat gebied elk nadeel zijn voordeel heb, om het in het cruijffiaans te stellen. Foto’s die een paar jaar geleden een bron van wanhoop waren, komen mij nu wonderlijk flatterend voor. Zonde om ze niet nog een jaar of tien langer te gebruiken eigenlijk.
Vooral als je je op de dag van de shoot van de nieuwe versie meer dan gewoonlijk onnaportrettelijk voelt. Een neologisme uit de bundel Woordkramerij, een verzameling woorden die Moeder de Taal vergat te baren, bij elkaar verzonnen door wakkere Klaraluisteraars. In dit geval nota bene na voorzet van Pascale Platel, een vrouw die er zelfs met een frietketel op haar bol nog onvoorwaardelijk glamoureus zou uitzien. Maar goed, een mens moet roeien met de zeilen die hij heeft, om Jean-Marie te citeren (Pfaff, maar het had net zo goed Dedecker kunnen zijn). Voor dit soort noodgevallen zijn heavy duty concealers uitgevonden.
Overigens bestaan er nu al camera’s met een make-upfunctie die rimpels en andere huidonvolkomenheden wissen en de rest op z’n voordeligst belichten. Naargelang van de ernst van de situatie kun je de functie van 1 tot 12 instellen. Van een subtiele omfloersing tot de totale obliteratie dus. In het laatste geval kun je net zo goed een mooie tekening van jezelf laten maken natuurlijk.
In afwachting daarvan is de vraag wat je aantrekt voor een fotoshoot. “Géén prints”, beval de artdirector streng, wat gelijk driekwart van mijn garderobe onbruikbaar maakte. Persoonlijk zijn wij namelijk niet vies van een streepje of een uitbundig bloemmotief. En nee, een rolkraagtrui, zoveel goedkoper dan een nek-lift, mag ook niet, wegens te uitgesproken winters. Een neutraal truitje dan maar, genre arm maar proper. Belangrijker nog : in welke plooi zullen wij ons facie leggen ? Hoe lachwekkend vind ik ze, foto’s waarop de geportretteerde te hard zijn / haar best doet om er artistiek / verleidelijk / diepzinnig uit te zien. Nee, gewoon vriendelijk kijken is de boodschap. Maar wat heet gewoon ? Een brede grijns doet alles beneden de wenkbrauwen plisseren, na minutenlang zuinig glimlachen treedt rigor mortis in. De fotografe treft geen blaam. Hoe ook, het nieuwe portret moet een hele poos mee. Tot aan mijn pensioen, schat ik.
Linda Asselbergs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier