Koop altijd de beste lakens die je je kunt veroorloven. Het was een van mijn moeders vele raadgevingen en braaf als ik ben, volg ik die op. Mijn laatste aankoop was een luxueuze blauw-witte lakenset van een niet nader te noemen Duits designmerk. Die is niet alleen mooi, maar voelt vooral heerlijk zacht, vandaar dat ik er elke avond weer heel even oprecht blij mee ben. Het is er zo fijn in slapen, dat ik ze al een paar maanden elke zondagmorgen de wasmachine in prop, zodat ze nog diezelfde avond weer kraaknet dienst kunnen doen.

So what, denkt u nu. Dat dacht ik dus ook, tot ik vorige week op BBC 1 Back in Time for The Weekend zag, een charmante maar ietwat vreemde realityserie waarbij de Ashby-Hawkins, een middenklassengezin, zeven weken lang terug in de tijd gaat, telkens naar een ander decennium. Dat tijdreizen doet de familie Doorsnee heel hands on. Keuken en woonkamer worden heringericht in de stijl van de jaren vijftig, tachtig of 2000, in de garage staat een aangepaste auto en iedereen krijgt een bijbehorende garderobe en kapsel. Bedoeling is dat ze een week lang het leven leiden Zoals Het Was en er wordt vooral veel aandacht geschonken aan hun vrijetijdsbesteding. Dochter Daisy leert in de jaren vijftig stijldansen en wegens geen tv verzamelt iedereen rond de piano, in de jaren zestig krijgt het gezin hun eerste platenspeler en in de seventies gaan ze voor het eerst op vakantie, al kamperend. We zien de Ashby-Hawkins de volgende decennia rolschaatsen en aerobiccen, kangoeroeballen en Trivial Pursuit spelen, met een gameboy in de weer en in een internetcafé.

De serie is grappig, nostalgisch, maar ook confronterend. Mama Steph heeft in de jaren vijftig en zestig als huisvrouw doodgewoon geen vrije tijd en ook dochter Daisy wordt dagelijks ingeschakeld. 75 uur per week was de doorsnee Britse vrouw volgens de Britse Family Expenditure Survey bezig met het huishouden en dan hebben we het niet over een met een stofdoek ronddartelen. Zonder wasmachine, stofzuiger en stoomstrijkijzer was het fysiek zwaar werk. ’s Avonds mochten de dames dan wel gaan zitten, maar moesten er sokken gestopt en knopen aangenaaid worden.

Terwijl mijn lakens ronddraaien in mijn droogkast, zie ik Steph in de jarenvijftigaflevering boven een tobbe in de tuin sloven, waar ze met de hand de was van haar gezin doet, om de hele boel vervolgens stuk voor stuk door een mangel te draaien. Maandag wasdag, dat was 11 uur hard labeur. Steph is dan ook verrast over wat ze mist uit haar 2016-leven. “Ik dacht dat ik de televisie of mijn tablet zou missen,” vertelde ze, “maar het zijn de huishoudapparaten die echt het verschil maken in mijn dagelijkse leven. Omdat ze het harde werk overnemen en kostbare tijd opleveren.”

Nadat ik die avond mijn donsdeken weer in zijn dure overtrek heb geworsteld, ruim ik nog even mijn berging op. Blijkt dat het ‘washok’ waarschijnlijk de meest luxueuze kamer van mijn hele appartement is.

nathalie.le.blanc@knack.be

NATHALIE LE BLANC

Dochter Daisy leert in de jaren vijftig stijldansen en wegens geen tv verzamelt iedereen rond de piano. In de seventies gaat het gezin voor het eerst op vakantie, al kamperend