Nourith, woestijnbloem uit Jeruzalem, schitterde in het voorprogramma van “onze” Maurane en debuteerde zopas internationaal met de cd Kôl Yishama. De vredesmissie van een oorlogskind.

Nourith is niet meteen het product van haar omgeving. Daarom wordt ze een woestijnbloem genoemd. Haar geboortestad is heilig en wordt verscheurd door conflicten, maar zelf is ze areligieus en predikt ze begrip. “Mijn ouders komen uit de middenklasse. Ik leefde beschermd en heb een redelijk onbezorgde jeugd gehad. Als kind dat opgroeit in Israël word je hoe dan ook aan spanning blootgesteld. Bommen zorgen voor een constante dreiging. Ik had het geluk dat ik in mijn directe omgeving nooit iets van de kwalijke gevolgen van de oorlog tussen joden en Palestijnen gemerkt heb.”

Ze was nauwelijks twaalf toen ze bij rockgroepen begon te zingen. Dat ze met muziek haar brood kon verdienen, maakte haar al vroeg onafhankelijk. Ze kende maar één meester: het liedje. Nourith hoefde naar niemand anders te luisteren. Hoewel ze makkelijk haar carrière in Israël rustig had kunnen laten voortdobberen, koos ze voor de moeilijke weg. Het werd tijd dat ze haar eigen verhaal ging vertellen. Daarvoor liet ze alles en iedereen in de steek en verkaste ze naar Parijs. “Ik had het gevoel in mijn geboorteland op een dood spoor te zitten”, verklaart ze. “Ik had nood aan verandering. Parijs leek me een mooie en romantische plek. Bovendien was ik er een vreemde, wat een pluspunt is. De clash tussen culturen maakt het net interessant.”

In de Franse hoofdstad ontmoette Nourith Jean-Pierre Taïeb, de producer van onder andere Maurane en Khadja Nin. In hem vond ze de muzikale partner die het beeld kon invullen dat zij voor ogen had. Na 15 jaar zingen creëerde ze eindelijk de persoonlijke stijl die ze allang heimelijk ambieerde. “Jean-Pierre en ik zaten meteen op dezelfde golflengte. Toch peilde ik daarna naar de bereidheid van nog andere songschrijvers om met mij samen te werken. De enige voorwaarde die ik stelde, was dat ze eerst naar de opnamen luisterden die Jean-Pierre en ik hadden gemaakt en dat ze zich daardoor lieten inspireren. Hun songs moesten ingepast kunnen worden in mijn eigen universum. Dat was een heel bewuste stap. Ik wilde een rijk palet, maar tegelijk een eenheid in sfeer. Daarom heeft het zes jaar geduurd voor deze plaat af was. Alles moest juist zitten.”

In Nouriths universum versmelten het Oosten, waar haar wortels liggen, en het Westen, haar nieuwe thuis. Tekstueel zijn de centrale thema’s, hoe kan het ook anders met die multiculturele mix, hoop en vrede. Het is evident om daarin een link te zien met de politieke problemen op het thuisfront. “Al wil ik me niet in de politieke discussie moeien”, stelt ze resoluut. “De conflicten zijn me te complex om een pasklare oplossing te bieden. De enige boodschap die ik kan uitdragen, is die van de tolerantie. Als zangeres reis ik de wereld af en ontmoet ik mensen met uiteenlopende achtergronden. Ik voel gewoon dat we allemaal gelijk zijn en dat het mogelijk is vredevol samen te leven. Uiteraard heb ik makkelijk praten. Ik zit niet in de stront zoals zovele anderen en heb ook geen last van frustraties. Ik wil met mijn muziek een tegenwicht vormen voor het cynisme. Dáárvoor zing ik.”

Religie is niet aan haar besteed, zegt ze. Toch druipt het spiritualisme van Kôl Yishama af. “Ik ben op m’n eigen manier spiritueel. Ik doe niet mee aan al die new-agetoestanden. Die zijn me te vaag. Mijn mystiek is van praktische aard. Ik geloof vooral in mezelf. Als je het als artiest kan maken, is dat statistisch gezien een mirakel. Maar je moet er wél veel energie in investeren. Je wil moet sterk zijn. Mijn filosofie komt hierop neer: wat je zaait, zal je oogsten.”

Nourith staat dus een stuk steviger in haar schoenen dan haar fragiele stem doet vermoeden. “Ik heb mijn sterke maar ook mijn zwakke periodes. Ik geef er de voorkeur aan mijn kwetsbare kant in m’n muziek te laten opborrelen. Mijn liedjes schreeuwen niet, ze zijn nederig. Ik hou van eerlijk en puur.”

“Kôl Yishama” van Nourith is uit bij Universal.

Peter Van Dyck