Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be

Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

Na 31 jaar een ondergeschoven kind van die stad te zijn geweest, heb ik Antwerpen achter mij gelaten. Niet echt Antwerpen, maar de stad als leefomgeving tout court. Niet dat ik haar niet meer zie, integendeel, ik bezoek haar geregeld. Eigenlijk voel ik dat ik die stad niet echt kan missen. Ik merk telkens weer hoe Antwerpen zijn best doet om de jonge en trendy karaktertrekjes in de verf te zetten. Vooral op zijn zuidelijke kant, als je even een maand niet oplet, zijn er halve straten veranderd. Nieuwe restaurants, cafƩs, winkels, ze kruipen almaar dichter tegen de zeilen van het nieuwe gerechtsgebouw aan. Straks worden die nieuwe Bolivarplaats en de Leien, die een beetje Champs ElysƩes-allures willen krijgen, het nieuwe hart van de stad. Waar het geld uitgegeven wordt en waar de ideeƫn worden uitgebroed. Waar iedereen wil zijn om te kijken en om gezien te worden.

Antwerpens oude hart lijdt aan aderverkalking. De omgeving van de Grote Markt ziet er een beetje triest uit, ondanks de kleurrijke vlaggen aan de gevel van het stadhuis, achter Brabo. Ten noorden van dat hart, is het ook niet allemaal koek en ei, ondanks vele inspanningen, zoals de onlangs geopende Permeke-bibliotheek. Het gaat vooruit daar in het noorden, jazeker, maar langzaam en moeizaam, terwijl het ritme van de zuidelijke stad niet is bij te houden. Op het Zuid zijn het mensen met veel geld en veel ideeƫn die de radertjes draaiende houden. In Antwerpen Noord zijn het de mensen met weinig geld en veel idealen die proberen met het stadsbestuur het tij te keren. Zo is het op het Zuid ook ooit begonnen. Er blijft dus hoop.

Antwerpen is niet onverdeeld die donkerbruine stad waarvoor men het zo graag verslijt. Onlangs verschenen onheuse schetsen over Antwerpen in internationale media als de New York Times, The International Herald Tribune en zelfs Time. Portretten met halve waarheden en verdraaide cijfers, die duidelijk geĆÆnspireerd waren door het internationale lobbywerk van uiterst rechts. Antwerpen werd voorgesteld als het bastion van de joods-christelijke Europese cultuur, belaagd door een mosliminvasie. Antwerpen als onbestuurbare stad, die alleen maar wacht op een sympathieke, rechtse leider. Ten eerste : met die mosliminvasie loopt het wel echt niet zo hard, hoeveel moslims hebben Ć©cht iets te zeggen in de stad ? Ten tweede met die sympathieke rechtse leider, die een Amerikaanse journalist graag betitelt als a boyishpolitician, raken we geen stap vooruit, maar belanden we ongetwijfeld opnieuw in het voorgeborchte van de bekrompen jaren vijftig.

Dat die portretten zonder noemenswaardige repliek van andersgestemde, leidinggevende Antwerpenaars hun weg om de wereld konden maken, bewijst alleen dat de Antwerpenaars, die zo trots zijn op hun internationale ‘metropool’, veel minder internationaal geconnecteerd zijn dan ze graag zelf willen geloven. De Antwerpenaars zitten heel graag te palaveren op de terrassen onder hun Lievevrouwentoren of rond hun Modenatie. Wanneer ze een klad Japanners in de Nationalestraat zien lopen, slaan ze zich al trots op de borst.

Het is niet genoeg om vuilnismannen en museumsuppoosten een pakje aan te meten van Walter Van Beirendonck, het is niet genoeg om de stad een nieuw grafisch imago te geven. Dat is allemaal preken voor eigen parochie. Antwerpen stoorde zich zeer, en misschien terecht, aan de kastijding die het kreeg van Gerard Mortier in de discussie over het Antwerpse Museum aan de Stroom, versus het Gentse Muziekforum. Mortier heeft flink aan de boom geschud. Maar met zijn internationale ervaring is hij wellicht een van de enige Vlamingen die een paar ideeƫn hebben over hoe de grote glazen stolp op te tillen, waaronder Antwerpen lijkt te zitten. Liever dan hem te verketteren, zou ik hem in de arm nemen als discreet raadgever, als ik burgemeester van Antwerpen was.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content