Ze zijn altijd onderweg. Nergens en overal thuis. Ze werken en wonen waar ze willen, zolang ze maar propere kleren en een internetverbinding hebben. Nieuwe nomaden Lien, Nicole en Elmer reizen zonder retourdatum. Bestemming : vrijheid.

Lien de Pau (34)

? ‘Explorer of life’, ‘life hacker’, ‘digital nomad’ volgens haar profiel op LinkedIn

? al meer dan 3 jaar non-stopreiziger

? blogt als No Mad Belgian op www.nomadbelgian.blogspot.be

? oprichter van Zeker van haar Zaak (www.zekervanhaarzaak.com)

Maximum twaalf kilo kan er in haar rugzak. “Mijn laptop, mijn reispas en wat kleren. Meer heb ik niet nodig.”

Reizen zit Lien in het bloed. “In mijn familie vindt niemand het vreemd wat ik doe. Mijn grootvader was een van de eersten in België die toeristische busreizen organiseerde. De helft van mijn neven en nichten woont in het buitenland, en mijn moeder is onlangs voor drie maanden naar Australië vertrokken.”

Vorig jaar heeft ze haar appartement in Gent verkocht. Boeken en huisraad heeft ze uitgedeeld, enkele dozen met dierbare spullen staan bij vrienden in bewaring. “Ik leef letterlijk uit mijn valies. Vaak pak ik mijn rugzak niet eens uit als ik ergens ben. Maar ik mis niets. Hoe meer afstand ik genomen heb van mijn bezittingen, hoe gelukkiger ik ben geworden.”

Reizen is geen vlucht, zegt ze, maar een heel bewuste keuze die ze vier jaar geleden gemaakt heeft. “Mijn dertigste verjaardag was een keerpunt. Het ging helemaal niet goed met me. Mijn relatie was net stukgelopen. Ik had een bedrijf dat goed draaide, maar was een slaaf geworden van mijn eigen succes. Op zo’n moment komen de vragen : ben ik wel gelukkig ? Wat wil ik écht ?”

Lien nam een maand vrij om te ‘unpluggen’. Ze trok naar Kenia. In het jaar dat volgde, werd steeds duidelijker wat ze echt wilde : reizen. Ze reorganiseerde haar bedrijf, pakte haar slippers in en vertrok.

Haar thuis is waar haar rugzak staat. Een guesthouse in Laos, een zetel bij een Boliviaans gastgezin, een jacht in Thailand. “Thuis zijn is voor mij niet één plek, maar op de juiste plek zijn. Maleisië bijvoorbeeld, waar ik heel lang geweest ben en veel vrienden heb, is voor mij echt thuiskomen. Dat gevoel heb ik op heel veel plaatsen.”

Veel plannen doet ze niet. Soms is een goedkoop ticket genoeg om het vliegtuig op te stappen en een nieuw land te gaan ontdekken. “Heb ik het ergens naar mijn zin, dan blijf ik langer. Voel ik me er niet goed, dan vertrek ik weer.”

Onderweg werkt ze gewoon door, of ze nu in Peru, Istanbul of op de Galapagoseilanden zit. Naast haar eigen consultancybedrijf gaat al haar tijd en energie naar Zeker van haar Zaak, een netwerk voor en door ondernemende vrouwen dat op Facebook intussen al meer dan 1800 leden telt. “Ondernemen is de beste manier om werken en reizen te combineren. Ik ben mijn eigen baas. Ik hoef niet op één plek te zijn om mijn werknemers aan te sturen. Die flexibiliteit geeft me de kans om elke dag de keuzes te maken die ik wil.”

Het is een vraag die ze wel vaker krijgt : hoe lang gaat ze dit leven nog volhouden ? “Tot ik het beu ben. Dat kan volgende week zijn, of over tien jaar, of nooit. Voor veel Vlamingen lijkt het extreem wat ik doe, maar zoals ik zijn er miljoenen mensen. Singles, koppels, gezinnen met kinderen : ik kom ze overal tegen. Het zijn allemaal mensen die de keuze hebben durven maken om te reizen. Ja, je moet dingen opgegeven om dit leven te leiden. Maar je krijgt er zoveel voor in de plaats. Ik ben niet altijd met vakantie, maar het vóelt wel alsof ik elke dag met vakantie ben. En dat is fantastisch.”

Nicole Van Hoeck (31) en Elmer van Busschbach (40)

? Maken hun droom waar en rijden samen door Europa in een omgebouwde Overland-truck

? vertrekken in 2016 zonder geplande terugkeerdatum

? vertellen over hun expeditie op www.terratrotter.eu

Anderhalf jaar geleden kwamen ze elkaar tegen : de vlotte Nederlander en de vrolijke Kempense. Hij was steward op het vliegtuig naar Chicago dat zij door stakingen en vertragingen bijna gemist had. Niet veel later zaten ze samen in een Jeep Wrangler, voor een tocht van vijf weken door het ruwe landschap van Georgië.

Nicole : “Het was onze eerste reis samen, maar meteen een schot in de roos. Na die vijf weken wilden we niet terugkeren. We wilden blijven reizen, meer en trager.”

De Jeep werd geruild voor een kleine ingerichte vrachtwagen, waarmee ze door Duitsland, Italië, Slovenië en Kroatië zijn gereisd. De truck is van alles voorzien : zonnepanelen op het dak, een zithoekje, een vast toilet en een koelkast met diepvriezer.

Elmer : (lacht) “We drinken graag cocktails. ’s Avonds klappen we het platform aan de buitenkant open en zitten we op ons terras naar de zonsondergang te kijken. We leven volledig op ons eigen ritme. Die vrijheid zou ik niet meer willen opgeven.”

Nicole : “We missen geen vaste plek. We voelen ons net meer thuis als we onderweg zijn. Reizen is voor ons geen vakantie, maar ons dagelijks leven. Elmer heeft een kostuum in de truck hangen, ik mijn hoge hakken. We leven heel normaal en huiselijk, maar dan op acht vierkante meter.”

Elmer werkt nog steeds als steward. Terwijl Nicole bij de truck blijft, vliegt hij tien dagen de wereld rond, om daarna terug enkele weken met Nicole rond te reizen. Voor haar – doctor in de psychologie aan de VUB, gespecialiseerd in neuropsychologie – was werken en reizen minder vanzelfsprekend. “Ik heb mijn carrière opgegeven om dit te kunnen doen. Dat was niet gemakkelijk, maar wie voor deze levensstijl kiest, moet opofferingen doen. Het vraagt wat denkwerk en voorbereiding, maar dat is het allemaal waard. Veel mensen dromen van een huis aan het water, of een huis in de bergen. Wij nemen ons huis daar gewoon mee naartoe.”

Elmer : “De meeste mensen leven van vakantie tot vakantie. Ze werken hard om er even tussenuit te kunnen. Dat gevoel hebben wij absoluut niet meer. Wij moeten nergens aan ontsnappen. We hebben geen haast.”

Vorig jaar hebben ze een klein appartementje gekocht als spaarpotje voor later – en voor de gemoedsrust van Elmers moeder. Kinderen staan niet op de planning, maar als er komen, gaan ze gewoon mee.

Elmer : “Het komende jaar willen we verder door Europa trekken. Daarna staan Amerika, Canada en Alaska op ons verlanglijstje. We kunnen niet wachten om terug in onze truck te klimmen.”

Die staat momenteel even stil in Duitsland – Elmers vertrekbasis – waar hij klaargestoomd wordt voor het volgende vertrek. Intussen maakt Nicole van de tijd gebruik om haar carrière om te buigen naar een job als freelanceschrijver en marketeer.

Nicole : “Toeval of niet, maar ik heb meer dan tien jaar lang onderzoek gedaan naar het verschijnsel spijt – hoe mensen zich kunnen voorstellen hoe anders hun leven had kunnen lopen, en welke gevoelens dat uitlokt. Ga je later spijt hebben omdat je alles opgegeven hebt om de wereld rond te reizen, of spijt omdat je die keuze nooit hebt durven maken ? Heb je een droom, geloof er dan in. Het kan.”

Door Lien Lammar & Foto’s Debby Termonia