Niet voor een rok te vangen

In Milaan en Parijs werd vorige maand de mannenmode voor het najaar getoond : personaliseren is het codewoord, zolang u het maar netjes houdt. Van nonchalance of frivoliteit is er de volgende winter nauwelijks sprake.

Een circustent in het Bois de Boulogne, de gerateerde pornoster Tony Ward (ooit Madonna’s opgeilertje van de week) en veel naakt : enfant terrible John Galliano deed tijdens de mannenmodeweek in Parijs precies wat van hem verwacht werd. Helaas waren de kleren niet om aan te zien : overdadig bont, jockstraps, jarretellen en glitterende jeans en joggings, van zoveel nichterige overstyling rent de welwillendste metroseksueel van de weeromstuit meteen om een keurig pak.

Daar waren er de afgelopen weken in Milaan en Parijs behoorlijk wat van te zien, want de mannenmode zet tijdelijk een punt achter dressing down. Een strijkorkestje vooraf bij Burberry, klassieke muziek bij Jil Sander en een handvol andere ontwerpers, dan weet je hoe laat het is. Zocht de mannenmode de afgelopen jaren heil in ritsen, zakken, gescheurd denim, capuchons en sportswear, de volgende winter geven klassiekers de toon aan. Keurige pakken over rolkraagtruien, trenchcoats, halflange wollen jassen, tweed, prince-de-gallesruiten, krijtstrepen, stropdassen, u kunt er een hele collectie van aanleggen. De breedgeschouderde silhouetten en dweperige mantels van Ralph Lauren zijn er dan net over, de kleermakersgeest maakt overal opgang.

Chic fluweel

“Hedonisme, glamour en seks, daar ging het om bij Gucci“, zei Tom Ford nadat hij zijn laatste mannencollectie voor het Italiaanse modehuis had getoond. We werden er getrakteerd op paaldanseresjes op naaldhakken en expliciete lyrics (” Suck my dick, lick it good“), maar de kleding ademde de luxe waaraan het de mannenmode al even ontbrak : fluwelen colberts met satijnen revers op witte pantalons en glimmende zwarte schoenen in krokodillenleder gaven de toon aan, en Ford zelf nam een emotionele staande ovatie in ontvangst in smoking.

Hij zette meteen de toon, want ook bij Xavier Delcour, Sonia Rykiel, Veronique Branquinho en een hele rits anderen zagen we smokingjasjes, satijnen biezen en andere referenties naar chique avondkleding verschijnen. Bij Burberry showde Christopher Bailey gestreepte zijden trenchcoats die op luxueuze kamerjassen leken, terwijl Yohji Yamamoto de Madness-formatie (jawel, de échte) in mantels van glanzende, met vlammen bedrukte voeringstof stak, de wedstrijdplunje van een bokskampioen, zeg maar.

Een ander vast nummer is fluweel voor een blazer of korte blouson. Van beide defileerden tientallen uitvoeringen, onder meer bij Hermès, Versace en Dolce & Gabbana. Die laatste twee hadden in de tuin van hun Milanese palazzo de Trevi-fontein nagebouwd en keerden met hulp van Fellini’s La Dolce Vita terug naar hun elegante Italiaanse roots : strakke pakken in fluweel, jacquard of slanke tweed met laag getailleerde maar nooit baggy pantalons, rolkraagtruien, kasjmieren sweaters met dierenkoppen en bovenkleding met bontvoering of kamelenhaar. Marcello Mastroianni zou het goed gevonden hebben.

Luxe dus, ook bij Louis Vuitton, waar zowel de outfits als de in brillantine gedoopte modellen een indrukwekkende strengheid uitstraalden. Marc Jacobs bedenkt de moderne zakenman met donkere pakken, wol-ledercombinaties en accessoires in ribbelig leder en trekt daarmee een coherente lijn van de zomer- naar de wintercollectie. Tot de uitschieters behoren doorstikte lederen mantels, met bever afgewerkte blousons en slanke overjassen, telkens met een knoopceintuur. Prijzig, maar zo goed gedaan dat je een IT-yup of een bankierszoon had willen zijn.

Toegegeven, zo’n collectie vergt enige carrure, maar ook minder flamboyante mannen die elegant voor de dag willen komen, hebben een hele kluif aan de wintermode. Valentino is dan een karikatuur van zichzelf (de man eet fond de teint en haarstukjes als ontbijt), zijn R.E.D.-collectie voor jongeren kan weinig verkeerd doen. Afgewassen ribfluweel, jacquardtruien, fluweel voor pantalons en blousons, zachte kleuren hier en daar, het is een lightversie van de dandy uit de hoofdlijn. Zo zou je ook de capes, het pastelkleurige ribfluweel en de groffe wollen truien en beenverwarmers van Dries Van Noten kunnen omschrijven. Bij hem verschijnen volgende winter eveneens prince-de-gallesmotieven (onder meer in een trenchcoat en blazers), pakken, smokingdetails en nette schoenen (in glimmend zilver !), maar het ziet er nooit stijf of klassiek uit.

Eenvoudig en anders

Op de hoogste verdieping van een parkeergarage in Montmartre toonde Raf Simons dat enkele goede ideeën volstaan. Hij hulde jongens in strakke, met plastic ritsen afgewerkte surferspakken in neopreen en gooide er een mooie mantel of een wapperende cape overheen. Blauw- en zwartgetinte combinaties van rolkraagtruien, bomberjacks en jeansbroeken zo breed als twee oliepijpen speelden eveneens met volume. De zopas gelanceerde juwelen waren opnieuw van de partij en vast vol symboliek. Van Simons zijn we conceptuele collecties gewend, maar dit was mooie, net-anders-mode die zonder veel saus voorbijmarcheerde en meer moest dat niet zijn.

Hoe anders het defilé van Jil Sander, die in Milaan de eerste mannencollectie sinds haar terugkeer naar de Prada-groep voorstelde. Ze wilde de puntjes op de i zetten : weg waren de technische stoffen en de afwisselend ruige en frivole looks van de voorbije seizoenen, deze knapen zagen er in hun klassieke mantels, trenchcoats, strakke pakken, cardigans en flanellen hemdjes op hun paasbest uit. Minimalistisch, zo wordt gezegd, maar het stoïcijnse karakter van de hele collectie en het zachte kleurenpalet was tegelijkertijd beeldig en beangstigend. Hebbedingetjes : een wollen trui met een erg diepe V-hals of een storm coat met rivetten.

Klassiek en traditioneel zijn naar verveling ruikende labels die metroseksuelen en de ontwerpers die hen ontdekken liever mijden, en dus wordt “de nieuwe keurigheid” (dixit Elsevier) op alle mogelijke manieren opgefunkt. Een ultralange of -dikke sjaal, een limoengroene of oranje sweater van Paul Smith, ingestreken kreuken en kunstzinnig versierde T-shirts ( Prada), uitdagende hemden of bretellen ( Jasper Conran), sieraden, de mogelijkheden zijn eindeloos. Het pak mag bovenaan net iets te krap en onderaan ruim zitten, smokingjasjes mogen met een jeans of een joggingbroek, ruiten bovenaan en strepen onderaan, u doet ermee wat u wil. Te moeilijk ? Doe dan maar een ruime broek op een grafisch cardiganjasje uit de collectie van Giorgio Armani, dat ziet er vlot uit.

Iemand die van scherp gesneden pakken zijn core business heeft gemaakt en toch nooit voorspelbaar is, is Helmut Lang. Ook in zijn jongste mannencollectie ligt het accent op donkere, tweedelige pakken en lange mantels, maar gewoontjes is het nooit. Een satijnen cirkel in het voorpand van een broek, een harnas van kettingen onder een transparant T-shirt, op polshorloges geïnspireerde juwelen of een hemdskraag waarin een dun sjaaltje met franjes schuilt, het zijn subtiele details die Lang typeren. Een bronskleurige mantel en dito schoenen, zagen er tegelijk chic en stoer uit.

Trouwens, over gewoontjes gesproken : Hedi Slimane sluit deze winter zijn rocksterperiode af. Geen androgynie of agressieve spijkers en riemen dus, maar wel grijze of zwarte blazers op strakke jeans, korte hemden, T-shirts, mooi belijnde lederen jekkers en gympen. Gewone kleren dus voor echte jongens, een register waar Own en ook Xavier Delcour zelf veel aan toevoegen, maar bij Slimane worden ze meteen een bejubeld statement. Het zal mij benieuwen waarom. Neem de enorme klank- en lichtinstallatie en bekende gasten als Mick Jagger en Etienne Daho weg, en wat overblijft is een look die de jeugd in Parijs al lang tot de hare heeft gemaakt. Die kan zich uiteraard geen luxeuze, perfect afgewerkte Dior-spullen veroorloven, maar zo kan iedereen het warme water uitvinden. Wat Slimane niet van de straat had geplukt, was een setje enkellange plooirokken. Een grafisch getint experimentje dat deed denken aan Galliano’s chiffonrokken vier dagen eerder en dat dezelfde vraag opriep : wat moet je dáármee ? n

Tekst Wim Denolf

‘Klassiek’ en ’traditioneel’ zijn naar verveling ruikende labels die ontwerpers liever vermijden, en dus wordt ‘de nieuwe keurigheid’ op alle mogelijke manieren opgefunkt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content