Als tiener was ik veel meer Sex Pistol dan Rolling Stone. Tegen de wereld. Nu nog vind ik mensen die tégen zijn veel interessanter dan wie voor is. Of erger : mensen die helemaal niets denken. Om iets te scheppen moet je tegen zijn.

Kunstenaars hebben me altijd geïnspireerd. Neem nu Picasso, die had zo’n sterke visie en kon zichzelf telkens weer heruitvinden. Hij was excentriek, daar hou ik van.

Op mijn zestiende verliet ik Frankrijk voor de Verenigde Staten. Ik had vrijheid nodig om mezelf op te bouwen. De wegen en avonturen van anderen kruisen. Mijn god, wat is het saai om altijd op je eigen weg te blijven.

Toch miste ik Frankrijk, of eigenlijk : Europa. We hebben hier een diversiteit aan culturen, een intellectuele verscheidenheid, terwijl het in de Verenigde Staten meer om vrijheid draait. Die twee zouden zich wat meer moeten vermengen voor een rechtvaardiger samenleving.

Ik voel me wereldburger en verafschuw elke vorm van nationalisme. Vechten voor een ‘eigen’ cultuur is stompzinnig tijdverlies in deze wereld die vol is van cultuur. Heel jammer dat Europa verdeeld is op basis van talen en gedachten.

Mocht iedereen eens leren luisteren naar stiltes. Als ik in Japan werk met fotografen delen wij geen taal, maar toch : door een blik of een glimlach kunnen we zoveel opbouwen.

Nieuwsgierigheid is wat de mens tot een intelligent wezen maakt. Wie niet benieuwd is, verliest zoveel. Dat maakt reizen ook zo heerlijk : verward raken, de talen niet begrijpen, proberen te verstaan.

Mijn absolute liefde voor vrouwen heeft me doen kiezen voor dit vak. Voor mannen voel ik dat helemaal niet. Ik schaam me voor het erfgoed dat ze ons achterlieten, voor deze extreem gewelddadige wereld. Oorlog is heel mannelijk, terwijl begrip en toewijding vrouwelijk zijn.

De klassieke kunsten zijn er al heel lang, maar ze zijn ook ooit gemaakt. Het ging om heldere momenten, om creaties. Net als bij make-up, die ook al eeuwenlang bestaat en dus niet oppervlakkig hoeft te zijn.

Mensen zeggen me soms dat ik een typische stijl heb, maar daar geloof ik niet in. Geef mij er maar verschillende, die ik altijd in vraag kan blijven stellen. En als ik er toch een moet kiezen, dan is het de stijl altijd te zeggen : nee, daar hou ik niet van.

Geen slechtere motor dan zelfgenoegzaamheid. Het is een zinloos stilstaan, wat leidt tot egocentrisme. Ik hou van mensen die nooit tevreden zijn.

Mijn laatste collectie is geïnspireerd op Bollywood. Voor mij raakt die cinema de essentie : het leven, de dood, geboorte, familie, een lach en een traan. Zulke sterke emoties, die je makkelijk kunt projecteren op de hele wereld.

Naar India ben ik niet gegaan, uit angst te veel beïnvloed te worden. Al die indrukken zouden verwarring zaaien. Ik wilde vertrekken van wat ik kende : de schoonheid van Indische vrouwen. Ik geloof dat elke vrouw een Indische prinses kan zijn.

Schoonheid kan de wereld veranderen. In elke betekenis van het woord : innerlijk en uiterlijk. Wat binnenin zit, komt naar buiten en vraagt erom gedeeld te worden. Die verspreiding van schoonheid is prachtig.

Nicolas Degennes (46) is artistiek directeur make-up bij Givenchy. Over zijn laatste lentecollectie leest u alles in Radar Beauty van deze week.

Door Stefanie Van den Broeck – Foto Saskia Vanderstichele