New Yorks licht
Katelijne De Backer is de Belgische directrice van de wereldbefaamde Amerikaanse kunstbeurs The Armory Show. In haar New Yorkse woning combineert ze haar passie voor moderne kunst moeiteloos met etnische reissouvenirs en vintage meubelen.
Pal tegenover Manhattan ligt Brooklyn Heights, een statige, met bomen afgezoomde wijk waar Hans Snoeck en Katelijne De Backer na lang zoeken de brown-stone vonden waar ze al jarenlang van droomden : rustig en toch centraal gelegen. Hematoloog Hans, die stamcelonderzoek verricht aan de Mount Sinai School of Medicine, kan zelfs naar het werk fietsen. Bovendien ging het hier niet om een lange, smalle, duistere doos zoals zo vaak het geval is, maar trof het stel een oase van licht waar de zon de hele dag vrij spel heeft. Behoorlijk uitzonderlijk in de dichtbebouwde miljoenenstad die New York is. “We hebben heel lang gezocht naar een heldere plek. Toen we dit appartement zes jaar geleden vonden, hapten we dan ook meteen toe”, vertelt de uitgeweken Belgische. Om de lichtinval nog te verbeteren werden de imposante Amerikaanse bonbongordijnen ingeruild voor cleane stores en kreeg het hele appartement een frisse witte verflaag. Een blanco canvas dat de bewoners zelf beetje bij beetje inkleurden met vintagemeubelen, reissouvenirs en een bijzondere collectie hedendaagse kunst.
Als executive director bij The Armory Show, zowat Amerika’s grootste en voornaamste internationale kunstbeurs, zit Katelijne De Backer immers op de eerste rij om interessante kunstontdekkingen te doen, lang voor het grote kennerpubliek, en dus ook voor de prijzen de pan uit rijzen. “Vermits ik er aan het werk ben, doen Hans en ik tijdens The Armory Show elk apart een rondje en keer op keer merken we dezelfde dingen op. Als we iets zien waar we allebei echt van houden, dan kopen we het. Vorig jaar was dat niet het geval, maar in de loop der jaren zijn we er toch in geslaagd om een kleine collectie op te bouwen”, vertelt Katelijne.
In alle ruimtes, van het mooie open duplexsalon tot de juniorkamer van zoon Szymon (uit te spreken als Simon), zijn er dan ook kunstwerken te vinden. Gediscrimineerd wordt er niet. Etsen, schilderijen, tekeningen, objecten en foto’s staan of hangen broederlijk naast elkaar. De bewoners hebben duidelijk lak aan trends en kiezen resoluut voor werken die ze zelf mooi vinden. Showroom noch museum dus, wel een plek waar intens geleefd wordt.
Wereldburgers
Het ruime duplexsalon, het centrale schakelpunt in de woning, is met zijn bijzondere meubelmix de perfecte synthese van de persoonlijke stijl die de uitgeweken Belgen aanhangen. Oranje en blauw, niet toevallig de favoriete kleuren van de eigenaars, zetten hier de toon. Aparte, warme tinten die geaccentueerd worden door de vele kelims en die een mooi contrast vormen met de witte muren. De meubelen werden van zowat overal bijeengebracht. Zo telt de Le Corbusier-lookalike een flinke dertig lentes en merkte Hans het frêle blauwe zeteltje op bij een antiquair, waar hij het voor een prikje kon kopen. Strakke lijnen en hedendaagse kunst worden ongegeneerd en zeer succesvol gecombineerd met etnische elementen die het paar meezeulde van hun vele rugzakreizen. Een passie die sinds de komst van zoonlief met drie beleefd wordt. De kleine Szymon doorkruiste al Belize, Nicaragua en Costa Rica, en deed dat met genetisch bepaald enthousiasme.
Zowat elk item heeft dan ook zijn eigen verhaal. Op de Vlaams aandoende souvenirtafel prijken een zelf bijeengesprokkelde verzameling Peruviaanse incascherven, Malinese beeldjes (nep en echt naast elkaar) en Colombiaanse kalebassen. Op de marmeren schouw een Afghaans beeld dat de heer des huizes na acht uur onderhandelen in Peshawar op de kop wist te tikken. Boven de Afrikaanse kist hangen twee bijzondere foto’s, een portret van Allen Ginsberg door Anton Corbijn, en een exemplaar van eigen hand, terwijl op het Chinese tafeltje aan de trap een geitenvellamp en een Michaël Borremans staan, gekocht net voor zijn grote doorbraak. Een uitzonderlijke stijlmix die perfect wordt samengevat op de vensterbank : een Nepalese houten stempel kreeg er een plaatsje naast een handgemaakte keramiekvaas.
Een nis en een open trap verbinden het salon met de aanpalende ruimtes. De trap leidt naar een hogere etage met een bureau, twee slaapkamers en een badkamer, terwijl de nis een blik biedt op de keuken, die op haar beurt uitgeeft op de eetkamer. Een ingenieus doorzicht dat de drie ruimtes aan elkaar bindt, extra openheid cre-eert, en de keukenbrigade toelaat om zowel met de woon- als de eetkamer te communiceren.
De eetkamer grossiert opnieuw in etnische elementen, van wandtapijten over kommen tot kelims, dit keer gecombineerd met een eenvoudige, oude beenhouwerstafel en brasseriestoelen die het stel vond op een lokale rommelmarkt. Van hieruit heb je zicht op het terras, dat je een bevoorrechte blik op Manhattan gunt. Een grijze lakkast omarmt de keukennis trapsgewijs en is het onderwerp van een ingewikkelde haat-liefdeverhouding. “Oorspronkelijk hingen er spiegels boven die kast, vreselijk lelijk was dat. Eens die weg waren, hebben we nog heel lang geaarzeld of we de kast nu wel of niet zouden houden en geregeld slaat die twijfel opnieuw toe. Sinds kort hebben we het ding tot bibliotheek gepromoveerd en heeft de kast min of meer haar roeping gevonden.”
Hoewel het stel al twaalf jaar in Amerika woont, voelt het sobere interieur eerder Europees aan. Een stijl die sommige Amerikanen als leeg omschrijven, zo merkt Katelijne. Toen de timmerlieden onlangs de bibliotheekkast van haar spiegels kwamen bevrijdden, meenden ze dat het gezin pas verhuisd was en nog moest uitpakken.
Info : www.thearmoryshow.com3 tot 7 maart 2010
Door Sophie Allegaert Foto’s Verne
De bewoners hebben lak aan trends en kopen alleen wat ze echt mooi vinden. Showroom noch museum dus, wel een plek waar intens geleefd wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier