Voor zijn negentigste verjaardag heeft Maserati zich een extraatje gepermitteerd : een spyder met allure en wat franjes links en rechts, en een opmerkelijke uitschieter : de aërodynamische bultjes achter de hoofden van de passagiers, die aan het raceverleden herinneren. Voor de rest is de Spyder 90th Anniversary is zo goed als helemaal gebaseerd op de ‘gewone’ Spyder, met dat verschil dat de wielbasis 22 cm korter is uitgevallen. Ter versteviging werden wat structuurelementen toegevoegd, wat 50 kg extra gewicht opleverde.

Die extra kilo’s hebben de prestaties van de elegante krachtpatser nauwelijks aangetast. Met een V8 met dubbele, bovenliggende nokkenas, 32 kleppen en een vermogen van liefst 390 pk kan deze strikte tweezitter zich met de beste meten. Om het geheel ook een optimale tractie te bezorgen, werd aan een uitgekiende gewichtsverdeling gewerkt, middels de transaxle-constructie (waarbij de versnellingsbak tegen het differentieel op de achteras gemonteerd zit). Dankzij dat indrukwekkende potentieel en de al even interessante krachtoverbrenging kan de Maserati zonder slipsporen uit de startblokken schieten en in ongeveer vijf seconden de 100 km/uur halen. Er is keuze tussen twee schakelmodi : al wat luiere gebruikers (Maserati’s worden door de bank niet door twintigers of dertigers gekocht) kunnen de gerobotiseerde zesbak in een automatische stand zetten, waarbij het ontkoppelen uiteraard vervalt. Daarbij hebben ze nog eens de keuze tussen Normal of Sport (verder doortrekken in de toeren alvorens te schakelen).

Echte heren schakelen zelf en gebruiken daarbij de spatels achter het stuur, zoals we die voor het eerst bij Ferrari leerden kennen, een techniek die de fraaie naam cambiocorsa meekreeg – zeg maar raceschakeling. Men kan voor of tegen die werkwijze zijn, hij gaat sneller dan schakelen met de pook, en de voet hoeft geeneens van het gas te worden gehaald. Bliksemsnel dus, al vonden we het schakelwerk in zijn automatische stand ietsje slomer.

De linnen kap verdwijnt geheel automatisch in de achterpartij en neemt daar behoorlijk wat plaats in. Daardoor krimpt het koffervolume in vergelijking met de coupé van 315 tot 300 liter, maar de ruimte is wel homogeen. Kunnen we over de prestaties van deze drietand enkel lovend zijn, dan hadden we wel enkele bedenkingen bij de stijl. Het dashboard is een beetje kitscherig, en ook aan de buitenzijde misten we een beetje de soberheid van weleer, die van Maserati’s zo’n keurig understatement maakte. Het uitzicht naar achteren wordt door de kap voor een stuk gehinderd. Het zal de rijder een zorg zijn : hij heeft de blik voorwaarts gericht, naar de volgende auto die hij wil inhalen.

Pierre Darge