De beste zaak van m’n leven

Gympen, een jeans, een zilveren jasje (“als ik er mijn zilveren broek nog bij aantrek, is het helemaal te gek”), een platinablond kort kopje en veel gebaren. Nadine Wijnants stapt met stevige tred door Antwerpen. Op zoek naar een rustig café om te praten. Want in haar winkel annex atelier is een filmploeg van het BRTN-magazine “Look” aan het werk. “Ik was zo zenuwachtig voor de opnames. Ik slaap daar enkele dagen niet van. Maar toen de camera draaide, ging het vanzelf. Raar toch. “

In 1988 haalde Nadine voor het eerst de pers. Als studente aan het Antwerpse Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten won ze de eerste prijs van de “Diamond High Council Awards”. Ze kreeg de award voor haar achthoekige, witgouden armbanden, in de hoeken bezet met diamanten. In 1991 verraste ze met een kleine serie juwelen in plexi en vooral met een kollektie sieraadhandtasjes, bolvormig en in een metalen frame. “Ik werkte er twee weken aan, gebruikte dure materialen. Ze kostten 40.000 frank. Het liep wel, ik heb er een half jaar van geleefd, maar toen allerlei afspraken om her en der in galeries te exposeren, misliepen, werd ik het beu. “

Het was vriend Marc, hij had toen een antiekzaak, die haar een zetje gaf. “Ik liep al enkele maanden depressief rond, wist niet welke richting ik uit wilde. Ja, ik had wel wat bestellingen van kennissen en verre tantes. Mooie ring, maar kan er geen briljantje op ? Of : kan je van dit model geen kopie maken met nepstenen ? Marc zei me : of je wordt antiquairsvrouw of we doen de boel dicht en openen hier een juwelenwinkel. Hij is er echt ingesprongen, ik zou het nooit gedurfd hebben. Het bleek de beste zaak van m’n leven. “

Het antiek werd uitverkocht, het pand verbouwd tot een winkel/showroom voor de juwelen van Nadine. Dat is nu bijna drie jaar geleden. “Het was natuurlijk knokken, nog altijd. Die plexi juwelen durfden winkeliers bijna niet aankopen. Maar wij zagen in onze winkel dat het werkte. Wat niet betekende dat ik het volgende seizoen nog veel plexi gebruikte. Want zo ben ik : altijd op zoek naar iets nieuws. Winkeliers en klanten zeggen me soms dat ik onvoorspelbaar ben. Ik antwoord dan : verwacht u inderdaad aan iets anders, maar het zal wel goed zijn. ” Bulderende lach.

Nadine werkt voor alles samen met Marc, die ze tijdens het eerste jaar van de akademie, zij in de richting edelsmeedkunst, hij grafiek, leerde kennen. “Ik maak een schets en Marc interpreteert dat bijvoorbeeld in brons, met een rood pareltje. Terwijl ik het bedoelde in zilver met een groen pareltje. Dan diskussiëren we. Het is echt een wisselwerking, behalve solderen kan hij alles. Dat ik het uithangbord ben, daar hebben we in het begin hij was toen nog met antiek bezig voor gekozen. “

Nadine heeft weinig tijd om televisie te kijken, behalve naar het nieuws. Het veel te vaak veel te gruwelijke nieuws. Daar stelde ze met haar vorige kollektie “Souvenir d’un temps heureux” een liefdesverklaring tegenover. Geïnspireerd door Adamo. “We zijn elf gelukkige jaren samen, de winkel loopt, de vijfde kollektie al, veel positieve reakties. Dat geluk wilde ik uitdrukken. Daarover hebben we gepraat. Wat doe je als je verliefd bent ? Rode rozen geven. Maar bloemenprints zijn al zo in. En : ik wil ook iets rond vrede, een subtiel peaceteken ? Kan je niet meer mee afkomen. Een vredesduif met een palmtakje ? Nee, helemaal niet. En dan hoorden we op de radio Adamo. Een zeer gevoelig nummertje. We stonden elkaar met kiekevel aan te kijken. “

Adama galmde vijf maanden aan één stuk door het atelier (“Ik kan het niet meer horen”) en de kollektie werd zeer romantisch en uitgebreid (bijna 100 stuks). Meer kon echt niet. Dachten ze. De nieuwe zomerkollektie, opgebouwd rond het tema “Chinese opera”, is nog groter. Vooral halssnoeren, ringen en zeer veel oorbellen. “We hebben vaak naar Chinese opera’s geluisterd, echt mooi, met dat speciale slagwerk erin. Maar om het, zoals Adamo, konstant op te zetten, nee, dat was niet vol te houden. ” In de nieuwe kollektie staan natuurparels centraal. Verder zijn er rode robijngeslepen glazen parels en roze parels. En visdraad. “Vissen zijn belangrijk in de Chinese kultuur. Met die visdraad kunnen we het transparante en de beweeglijkheid van water weergeven : de pareltjes zweven erlangs, je kan ze weg en weer schuiven. “

De juwelen van Nadine Wijnants worden in een 30-tal winkels in België verkocht, in het buitenland heeft ze 15 verkooppunten, waaronder een grote Japanse keten. Het tempo is hoog. “Voor elke kollektie moet ik me nieuwe technieken eigen maken. Want andere vormen, andere technieken. En er is veel handwerk bij. Ook de winkel vraagt veel energie. Een halfuur per klant is zo om. Ik advizeer hen graag, het is een trouwe kliënteel. Ik zeg het soms lachend : als ze hier met één been binnensukkelen, geraken ze niet meer buiten. “

Nog iemand erbij voor het atelierwerk en na drie jaar nog eens op reis gaan, dat zijn de wensen van Nadine. Voor de rest is het goed zo. “Ik kom er nu zelfs niet meer toe om een boek te lezen. De hedendaagse juwelenkunst volg ik helemaal niet. Oude juwelen boeien me, schoon kerken, schoon mensen, schoon opera’s. Maar ik ben echt niet van deze wereld, hoor. Ik volg niks. Of toch : ik volg mijn neus. “

Nadine Wijnants : (03) 226.45.69.