“Kattekwaad” houdt ermee op en Radio 1 pakt uit met een gloednieuw kinderprogramma. “Voeten Vegen ! ” wordt geprezenteerd door Johan Terryn.

HILDE VERBIEST

Woensdagmiddag. Jeugdig Vlaanderen zit aan de radio gekluisterd voor zijn programma : vijftien jaar lang volgden Kathy Lindekens en “Kattekwaad” het wel en wee van de Vlaamse kinderen. Vijftien jaar is mooi geweest, tijd om met iets nieuws te beginnen. In een mum van tijd werd de radiostudio omgebouwd tot een echt klubhuis, waar vanaf 4 januari Johan Terryn 25 en bekend als één van de improvizerende akteurs van “Onvoorziene Omstandigheden” debuteert achter de mikrofoon. “Ik ben hiervoor gevraagd, juist omdat ik geen radio-ervaring had. Men wilde een frisse kijk op de dingen, ” zegt Johan Terryn. “Voor mij ligt het in de lijn van wat ik al deed. Ik ben al heel lang kreatief bezig met kinderen : kreatieve kindervakanties, drama-begeleiding, ik gaf toneellessen… Ik heb ook een tijdje meegewerkt aan het Kinderatelier. Het was ook de bedoeling om een mannelijke prezentator te hebben, na vijftien vrouwelijke jaren. Ook om de vergelijking met een monument als “Kattekwaad” het is bijna een myte geworden en Kathy Lindekens zo klein mogelijk te maken. Nu, die vergelijking wordt toch gemaakt. Ik las al in de krant bij mijn foto : de nieuwe Kathy Lindekens. Het is toch wel uitzonderlijk dat je als man een kinderprogramma mag prezenteren. Dat is de emancipatie van het kinderprogramma, denk ik. “

“We werken met een heel nieuw koncept. Ik zit in een klubhuis, een houten barak ergens in Vlaanderen. Niemand weet precies waar. Een beetje geheimzinnig dus. Ons klubhuis heet Voeten Vegen ! mét een uitroepteken. Daar is maar één reden voor : het moet proper blijven. Schoonmaken is niet echt mijn favoriete bezigheid. Mijn hobby is radio maken en de kinderen komen meedoen. Voor “Kattekwaad” was de basisoptie om kinderen au serieux te nemen en met hen gesprekken te voeren over tema’s die nooit ter sprake kwamen over verliefdheid, over dood, over verdriet… Nu, anno 1995, is het voor ons vanzelfsprekend dat kinderen au serieux genomen worden en dat ze iets te vertellen hebben. “

Terryn : “De kinderen zijn ook het hele programma aanwezig, en ze kunnen reageren op alles wat er gebeurt. We hebben een pool van een dertigtal kinderen, waaruit er elke woensdag vijf of zes komen. Ze worden geselekteerd via gesprekken waarin we ook peilen naar de taalvaardigheid en naar wat hen boeit. We willen weten of ze over meer dan alleen voetbal kunnen praten. “

Men heeft geprobeerd om in “Voeten Vegen ! ” zo weinig mogelijk rubrieken te steken, maar het is nu eenmaal een radiowet dat luisteraars een houvast nodig hebben, een struktuur. “Dus”, zegt Terryn, “toch kapstokjes om het programma een beetje overzichtelijk te maken. Het ruil-spel is zo’n kapstok. Eén van de kinderen in het klubhuis brengt een voorwerp mee dat hij/zij niet meer kan gebruiken. Speelgoed dat verouderd is of dat ze niet meer leuk vinden, iets dat ze kwijt willen en willen ruilen. Dat voorwerp wordt aangeprezen op de radio. De kinderen thuis kunnen dan bellen en moeten op hun beurt hun ruilstuk aanprijzen. En uiteindelijk kiest het eerste kind het voorwerp dat hem of haar het meeste schikt en wordt er geruild. De dingen die binnenkomen, blijven wel in het klubhuis. Zo wordt het beetje bij beetje aangekleed. “

“Iedere uitzending is opgebouwd rond een tema. Voor ons proefprogramma hebben we bijvoorbeeld gewerkt rond lawaai. Ik had zin om een heel ruige plaat te draaien en daarop een beetje uit te freaken. Op dat moment belt de buurvrouw : “Kan het niet wat stiller ? Ik bel direkt de politie… ” Enfin, de hele zever. Daar reageren de kinderen dan op. De meesten zeggen : “Die onnozele buurvrouw, zet de muziek nog maar wat harder. ” Zo ontspint zich een verhaal. Maar in datzelfde programma hebben we het ook gehad over stiltegebieden in Vlaanderen, en we hebben een pater in een abdij gebeld om over stilte te praten. Dus af en toe sluipt er iets edukatiefs binnen, zonder dat de kinderen er erg in hebben. Dat vind ik er wel tof aan, maar het is en blijft een speelse formule.

Het leukst zijn dan ook de heel spontane dingen. Zoals in dat gesprek met die pater. De kinderen mogen zelf ook vragen stellen en de eerste vraag die één van hen stelde, was : “Pater, als er iemand verjaart in een abdij, hebben jullie dan een feestje ? ” Dat is een vraag die ik niet zou kunnen verzinnen. Die onverwachte invallen, die kan je niet ensceneren. Je kan er wel op inspelen en zo’n moment een beetje in het licht zetten. Zo’n spontane reaktie, volkomen onverwacht, dat vind ik een zaligheid. “

Johan Terryn : “Mijn hobby is radio maken en de kinderen komen meedoen. “