De Franse actrice Anna Mouglalis werd door Chanel gekozen als muze voor het parfum Allure Sensuelle. Vijf minuten met een vrouw die door Karl Lagerfeld werd ontdekt.

Op straat was ik haar ongetwijfeld voorbijgelopen. Wegens niet eens buitengewoon. Wel elegant en misschien op een onopvallende manier mooi. In mijn tas steekt een boek waarin een foto staat waarop Anna Mouglalis op een zeer artificiële manier haar benen showt. Een foto gemaakt door Dominique Isserman, toch allesbehalve een amateur. En toch is het een rare foto geworden, waarop het model een onmogelijke pose probeert aan te houden. En nu zit zij daar een beetje ineengedoken op één van de vele zitjes in de witte gelegenheidsarena van het Petit Palais waar Karl Lagerfeld, monsieur Karl, zopas zijn zovele modellen voor het haute couturedefilé heeft laten showen. En dat onder het oog van onze prinses Astrid en van Posh Beckham, om maar twee uitersten te noemen.

We staan verkleumd in de rij en krijgen te horen dat we godbetert elk vijf minuten krijgen om met haar te praten. De Fransen noemen dat een interview.

Ik vul de wachttijd met kijken, neem een paar foto’s omdat je daardoor beter leert kijken. Zie door de lens een heel gewoon meisje van 27 dat uit Nantes komt en dat koud heeft en dat haar best doet om elke vijf minuten met grote welwillendheid van het ene naar het andere onderwerp over te stappen en bij elke nieuwe journalist aandachtig luistert. Of doet alsof ze aandachtig luistert, want tenslotte is ze in de eerste plaats een actrice, die sinds haar rol als Jeanne Pollet in Merci pour le chocolat van Claude Chabrol ernstig genomen wordt. Daarnaast is ze ook een muze voor monsieur Karl.

Precieuze ontmoeting

Het is voor het eerst dat ik een muze te zien krijg en ze heeft op het eerste gezicht niets van een bovenmenselijk wezen dat, alleen al door haar aanwezigheid, schrijvers aan het schrijven zet, componisten aan het componeren of couturiers aan het ontwerpen. Ik verbeeld mij dat ze eigenlijk een heel ingewikkelde vrouw is, maar niet in haar kaarten laat kijken, zoals van mysterieuze vrouwen verwacht wordt. Als ik haar dat bij wijze van zeer beknopte inleiding vertel, moet ze erom lachen en dat beeld probeer ik vast te houden omdat ze dan even een heel jong meisje is.

Anna Mouglalis : “Acteren is natuurlijk een vak, en dat vak moet je leren. Het is echt studeren en werken geblazen. Maar de school zelf, die van het conservatorium afhangt, is ook magnifique, met een airtje van de zeventiende eeuw, waarin we van ’s ochtends tot ’s avonds bezig waren. Er was bijvoorbeeld een bibliotheek waar je elk denkbaar boek kon vinden, het volstond het op te vragen. Gedurende dertien jaar heb ik de kans gehad om op scène te staan en dat heeft me alleen maar tot meer enthousiasme geïnspireerd.”

Is het niet vreemd dat je zolang studeert om uiteindelijk op een natuurlijke manier op scène te staan ?

Anna Mouglalis : “Ik weet niet of het een kwestie van natuurlijk zijn is. Ik noem het eerder een manier van aanwezig zijn. Dat komt maar heel, heel traag en dat vraagt heel veel oefening. En daarnaast heb je de ontmoetingen die zo verrijkend zijn geweest. Ik koester de ontmoeting met Karl Lagerfeld als een ontzettend precieuze ervaring, ook voor mijn acteren. Of moet ik zeggen : precies voor mijn acteren. Omdat hij nooit oordeelt. Zoals hij nooit iets moois maakt, hij maakt iets subliems. Als hij je fotografeert verwacht hij dan ook niet dat je er mooi uitziet. Hij vraagt alleen om er te zijn. Que l’on soit là. En op scène is het net zo. Het is geen kwestie van goed te zijn, je moet er gewoon staan. Dat heeft misschien vooral met een vorm van sensualiteit te maken, een manier van leven, van zijn. Van in het moment te leven. Het heeft alleszins niets te maken met de wilskracht om koste wat het kost iets te willen bereiken.”

Ongrijpbaar

Ze poseert even, en dat verontrust me want die vijf minuten lopen. Dan lacht ze en gaat gewoon door : “J’ai croisé de belles personnes sur ma route. Ze hebben mij veel gegeven . Mijn ouders om te beginnen, omdat ze mij heel vroeg autonomie hebben gegeven.” Alleen zegt Anna Mouglalis het mooier dan in het Nederlands, en met een stem die me aan Jeanne Moreau doet denken. Een stem die op een elegante en vooral sensuele manier een beetje rauw klinkt. Ze zegt letterlijk : ” Qui m’ont invité tres tôt à l’autonomie.” En vervolgt : “Ik heb mijn eigen weg gezocht toen ik vijftien was, en dat betekent dat ik heel veel tijd genomen heb om anderen op mijn weg te ontmoeten. Natuurlijk is vijftien erg jong, maar ik voel me nu veel jonger dan toen, zoals Bob Dylan het ooit verwoord heeft. Ik kom uit een eenvoudige familie, waar Chanelgeuren dragen verre van alledaags was. Mijn oma gebruikte de Numéro 5 en mijn moeder Allure. En nu gebruik ik Allure Sensuelle. Terwijl ik als complete leek begonnen ben. Ik wist niets van parfums af vooraleer ik bij Chanel kwam, parfum was iets voor anderen. Al fascineerde die aanwezigheid in afwezigheid me wel, en ook het feit dat parfums niet in woorden te vatten zijn. Hoelang je ook probeert, het blijft iets ongrijpbaars. Dat ze er zijn en dat je ze toch niet kunt omschrijven, vind ik iets geweldigs. Je kunt ze het best in beelden proberen te vatten, maar nooit in woorden. Terwijl ze toch een kracht bezitten die ik graag met die van muziek vergelijk.”

BLIJVEND VREEMDELING

Anna Mouglalis geraakt een beetje opgewonden terwijl ze praat, houdt haar hoofd een beetje scheef als ze lacht. “Ik sta nog maar aan het begin, begin pas parfums te ontdekken, ik heb het geluk gehad om uitgenodigd te worden bij de Neus van Chanel. J’ai fait des voyages olfactiques. En het jongste parfum dat ik vertegenwoordig is door mijn stem geïnspireerd. Ik vind dat een bijzonder poëtisch gegeven, dat je een stem als basisgegeven voor een parfum kan gebruiken. Het is een magisch proces . En onbeschrijflijk, al zitten er natuurlijk sporen van Allure in Allure Sensuelle, maar er zit ook iets diepers in, iets gevaarlijkers, oosterse toetsen .”

Dat oosters probeert ze een beetje te verklaren. “Mijn opa is Grieks, mijn vader is Grieks, ik draag een Griekse naam en ken daarmee ook de gevoelens van de balling. Ik ben derde generatie balling en ik vind het nog altijd opwindend om vreemdeling te zijn. Dat gevoel kan ik zo moeilijk omschrijven maar als iemand mijn naam uitspreekt duikt die sensatie van exotisme nog altijd opnieuw op, het is iets waar ik nog de hele tijd in leef.”

En hoe moet het nu verder ? “Ik heb de rol van Simone de Beauvoir gespeeld in een film die naar het festival van Berlijn is gestuurd en ik zie mij ook verder werken op het toneel. Maar er is ook de muziek. Eigenlijk gaat het er niets boven de muziek, en ik zie me wel als zangeres. Samen met Georges Moustaki heb ik iets uitgewerkt en ook dat beviel me weer. Noem het de Griekse Internationale.”

Er wordt van alle kanten gegesticuleerd, de tijd is op. Geen vragen meer.

“Mag ik nu een sigaret ?” vraagt de muze.

Door Pierre Darge

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content