KOEN FILLET

Zwart kun je het niet meer noemen, de kleur van de hemel achter het dakvenster. Het donkerste donker van de nacht is voorbij. De andere kant van het glas twijfelt het al richting blauw, maar de ochtend is nog ver weg. Het huis en zijn bewoners slapen, maar mij lukt het niet meer. Slapen is woelen geworden en vervolgens langdurig naar het plafond staren en peinzen, peinzen, peinzen. Dat mag je jezelf niet toestaan, nachtelijk peinzen kan eigenaardig uitdraaien. Dus ben ik het bed uitgestapt. Geen licht aangeknipt, de bijna volle maan volstaat om de trap af te raken. Beneden steek ik het leeslampje aan. En dan zie ik ze.

De muis.

Ze bestaat dus echt. Daarover werd in de huiselijke kring al een paar dagen gespeculeerd. Iemand had iets horen ritselen. En er woei een raar luchtje door de kelder. Er moest dus een muizenval worden gekocht, besloten we. Dat is geen eenvoudige kwestie, Linda. De verkoper probeerde ons een val aan te smeren waarmee je muizen levend kunt vangen. Je kunt ze dan volkomen diervriendelijk weer vrijlaten in de tuin, zei hij. Zeven euro vijftig. We kochten het ouderwetse modelletje met een klapijzer dat het muizennekje breekt. Eén vijfennegentig, kaas niet inbegrepen.

Het stukje kaas bleef ongemoeid en de muis bleef onzichtbaar. We begonnen aan onszelf te twijfelen. Misschien was dat geritsel inbeelding en de geur in de kelder zou van een zwerfkat kunnen zijn.

Tot een van ons een gat vond in de muur tussen het berghok en de wc.

Een echt tekenfilmmuizenholletje. Mooi halfrond. De toon van het commentaar aan de ontbijttafel evolueerde van verontwaardigd naar respectvol. Dwars doorheen baksteen en cement, met als gereedschap enkel muizentandjes. Mooi werk.

Maar we besloten niet flauw te doen. Muizen zijn plaagdieren, zeiden we tegen elkaar en we legden een zakje vergif. Difenacoum, een anticoagulant. Het telefoonnummer van het antigifcentrum staat groot op de verpakking.

Het muisje dat ik zag lopen vannacht gaf niet de indruk dat het zich tegoed had gedaan aan difenacoum. Het heeft me zelfs heel even aangekeken met haar bolle, glinsterende oogjes. Zij net zo verbaasd over mijn aanwezigheid als ik over de hare. Dat schept meteen een band, we hadden iets gemeenschappelijks, muis en ik. Het was wellicht een blik van verstandhouding, zoogdieren onder elkaar.

Ik heb het gif weggedaan, Linda. En morgen haal ik die diervriendelijke val van zeven euro vijftig.

(www.koenfillet.be)

LINDA ASSELBERGS

Kielse ratten tot daar aan toe, Koen, maar met Kielse muizen heb ik weinig voeling. De laatste close encounter met zo’n grijs ritselding dateert van mijn studententijd, toen ik naast een knaagdieraantrekkelijk Grieks restaurant woonde. Kan een muis een hartaanval krijgen ? Er was geen autopsieverslag om mijn vermoeden te staven, maar de feiten spraken voor zich : vrouw trok provisiekast open, vrouw krijste, muis maakte luchtsprong en bleef voor dood liggen. Dat scheelde een muizenval en drie gram belegen gouda ; stoffer en blik volstonden voor de onceremoniële verwijdering van de aflijvige.

Van muizen heb ik geen last, van muizenissen des te meer. Dat je jezelf des nachts niet mag toestaan te piekeren – in de oorspronkelijke betekenis dan, niet à la Betty Owczarek – het is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ken je dat versje van Alice Nahon ? ’t Is goed in eigenhert te kijken, nog even voor het slapen gaan… Best mogelijk dat Alice daar deugd van had, maar bij mij leidt het alleen maar tot machteloos geworstel met de donsdeken. Want van dageraad tot avond, een beetje zelfkweller weet altijd wel een hert dat zij zeer heeft gedaan. Van de ene slaapgestoorde tot de andere : er bestaan cursussen voor, Koen. Technieken die je helpen om je ledematen kootje voor kootje, spier voor spier, zenuw voor zenuw te ontspannen. Werkte geweldig tijdens de cursus stressbeheersing, zodat ik na afloop uit een weldadige doezeligheid gewekt diende te worden. Maar eenmaal thuis zat ik als vanouds wijdogig rechtop tussen de kussens.

Sommige mensen hebben baat bij visualisatie : problemen zijn als afval, je beeldt je in dat je ze in de vuilnisbak kiepert of in het geval van grof vuil in het containerpark dumpt. Helaas bleken mijn problemen in vergelijking met die van andere cursisten voer voor de prullenmand. Met andere woorden : ik had niet eens het recht om te piekeren, een reden te meer om mij schuldig te voelen.

Het licht aansteken en dan maar een paar bladzijden lezen tot de vaakluizen bijten ? Niet doen, slapeloze. Want geloof het of niet, volgens paniekzaaiers krijg je daar kanker van. Licht zou namelijk het slaap- en herstelhormoon melatonine afbreken, dat een rol speelt bij het onderdrukken van tumoren. Het enige wat ons rest, is schaapjes tellen in het donker. Muizen zijn ook goed, schat ik. Zonde van die zeven euro vijftig.