Het is allemaal begonnen met de platencollectie die ik kreeg van mijn ouders. Alle klassiekers zaten erin : The Beatles, The Rolling Stones, Bob Dylan, Fleetwood Mac.

Toen ik in Rotterdam aan de Kunstacademie studeerde, begon ik zelf platen te kopen. Een vriend van mij had thuis een draaitafel staan, en dat wilde ik ook. Het leek mij leuk om allerlei dingen aan elkaar te plakken : disco, funk, hiphop.

Ik woonde in een groot kraakpand waar we vaak feestjes organiseerden. Daar heb ik voor het eerst een paar platen opgelegd. Twaalf jaar later doe ik dat nog, en het blijft spannend.

Vroeger ging ik elke week naar Antwerpen om platen te kopen. Ik ging langs bij Lowlands, USA Import en Wally’s Groove World. Dat was altijd een ontzettend leuke dag : je ontdekte nieuwe dingen en kwam overal mensen tegen die even begeesterd waren door muziek. Vandaag draait iedereen met cd’s en zit je thuis in je eentje achter de computer nummers te downloaden. Lowlands is failliet, USA Import heeft zijn deuren gesloten en Wally’s Groove World grossiert vooral in tweedehandsvinyl. Maar ik ga er binnenkort nog eens een dag in de bakken neuzen, want dat mis ik enorm.

Een vinylplaat is zoals een goed boek. Je hebt iets in handen, er zit een mooie hoes rond en het is leuk om ermee te draaien. Je neemt het vast, legt het op, geeft het door ; heel anders dan wanneer je een iPod op de mengtafel aansluit.

Mijn vader had me liever iets met mijn studie advertising zien aanvangen. Maar hij is me altijd blijven steunen, en toen mijn naam in het spel Trivial Pursuit opdook, was hij apetrots. De vraag : “Welke stijl draait Monica Electronica ?” Ik wist het antwoord (electrodiscorock) niet eens zelf. Ik had dat eens in een bio gezet, maar dat was louter om met het hokjesdenken van de Nederlandse clubscène af te rekenen.

Een carrière in de reclamesector zag ik anders best zitten. Ik vind het fantastisch om in teamverband te werken en iets geks te bedenken. Ik heb even in een reclamebureau gewerkt, maar dat viel enorm tegen. Aan het einde van de rit bleef er vaak maar twintig procent van het oorspronkelijke idee over, omdat de klant er nooit volledig in durfde meegaan. Die speelde liever op veilig.

Ik heb vrijheid nodig. Ik moet mijn ding kunnen doen. Als deejay en producer kan dat.

Sommigen wijten mijn succes aan het feit dat ik een vrouw ben. Vroeger vond ik dat jammer, maar intussen maak ik me er niet meer druk in. Was ik in het begin alleen maar vanwege mijn uiterlijk gevraagd, dan had ik nu geen werk meer, er zijn genoeg knappe vrouwen die plaatjes draaien. Je moet muzikaal ook echt iets te vertellen hebben.

Soms vind ik het jammer dat ik geen muziek heb gestudeerd. Ik heb piano leren spelen, maar ik heb niet doorgezet. Mijn ouders hebben mij daar iets te vrij in gelaten. Natuurlijk kun je een kind nergens toe verplichten, maar het kan geen kwaad om ze op hun talenten te wijzen.

Mijn beroep valt perfect te combineren met kinderen. Natuurlijk ! Hoeveel mensen stoppen hun kroost geen vijf dagen per week in een crèche ? Ik ben hooguit twee avonden per week weg, om te werken, niet om te feesten. Als ik me ladderzat zou drinken, verloor ik mijn concentratie en viel het feest stil.

Monica Electronica, echte naam : Emma Baas (30), woont in Rotterdam, maar draait het vaakst in België : Petrol, Culture Club, 10 Days Off, Pukkelpop, I Love Techno. Met collega-deejay Josz LeBon maakt ze ook zelf muziek en geeft ze feestjes onder de naam The Infamous Mudclub.

Info : www.myspace.com/djmonicaelectronica

Door Ben Van Alboom / Foto Wouter Van Vaerenbergh

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content