?Dit zijn boeiende tijden”, zegt Jeff Sayre. ?Waar we in de jaren tachtig op muren konden schilderen, moeten we het nu stellen met een lichtschakelaar.” De ontwerper van de Georges Rech mannencollectie over fin-de-siècle-minimalisme.

Lene Kemps

J eff Sayre is indrukwekkend groot, maar lief. Als een beer. En hij klinkt ook zo. Met een lage bromstem. ?Ik ben het levende bewijs dat mannen van alle formaten zich goed kunnen kleden”, zegt hij. ?Het volstaat de juiste outfit te vinden en je daaraan te houden. Sommige mannen hebben daarbij hulp nodig, wat logisch is ; kledingadvies geven, is een vak apart. Andere mannen kunnen het op hun eentje. Architecten en kunstenaars bijvoorbeeld zijn haast altijd goed gekleed omdat ze oog hebben voor kleur en proporties. Bij het ontwerpen van mijn collectie heb ik lang gekeken naar foto’s van Brancusi en Picasso, en de persoonlijke en tegelijkertijd vanzelfsprekende manier waarop ze zich kleedden. Picasso in een gestreept T-shirt en witte broek, knapper kan niet. Dat evenwicht tussen persoonlijkheid en kleding fascineert me.”

Drie jaar geleden werd Jeff Sayre door mijnheer Georges Rech uitgenodigd om de mannencollectie over te nemen. ?Hij was een bescheiden en gereserveerde heer”, zegt Jeff. ?Hij heeft zich nu volledig uit de zaak teruggetrokken en heeft me ook toen eigenlijk meteen de vrije hand gelaten. Geen briefing over l’esprit Rech of de filosofie van het huis. Slechts één raadgeving : maak mooie, eenvoudige dingen van goede kwaliteit.”

Sayre heeft een lang leven in de mode achter de rug, met een eigen vrouwencollectie (ze wordt nu uitsluitend in Japan verdeeld) en consultancy-werk voor Italiaanse en Franse bedrijven. ?Mijn kracht is altijd geweest dat ik mijn functionele Amerikaanse kant kan verzoenen met een Europees estheticisme en aandacht voor detail”, zegt hij. ?Voor Georges Rech maak ik geen collectie, maar een garderobe. Stukken die op zich interessant zijn en die je met elkaar kan combineren. Een kostuumbroek met een polo. Een linnen broek met een formeel jasje. De basisstukken in een mannenkleerkast zijn gekend. Wat ik wil doen, is ze in onverwachte stoffen uitvoeren of ze op een nieuwe manier combineren. Mixing is het kernwoord in de mode vandaag. Niets is nieuw, je kan er alleen een persoonlijke draai aan geven.” Soms klinkt Sayre een tikje bitter, als hij uitvaart tegen ontwerpers die veel lawaai maken en tenslotte blijken te werken voor een handjevol mensen in Tokyo, Parijs en New York. ?Ik richt me niet op androgyne jongetjes in nachtclubs. Ik wil mijn kleren op straat zien, op gewone mannen. Te weinig designers zijn zich bewust van de limieten waarbinnen we werken. Ze gaan door alsof we nog steeds in de jaren tachtig leven en worden daar door de pers nog voor bejubeld ook. Hun extravangantie verbergt een gebrek aan ideeën. De echte creativiteit zit ‘m niet in het maken van spektakel of choquerende beelden, maar in het leveren van draagbare kleding die functioneert in de tijd waarin we leven.”

Sayre is een aanhanger van het fin-de-siècle-minimalisme, en hanteert het vaak gebruikte less is more-principe. ?De grenzen van de markt zijn scherp. Het is als schilderen. In de eighties had je een muur ter beschikking. Nu zitten we op de grootte van een lichtschakelaar : we maken miniatuurtjes. Kleiner, bescheidener en discreter. Mannen willen niet flashy zijn of opvallen, maar ze willen wel opgemerkt worden. Ze willen een uniform, met dan net dat ene detail dat hen herkenbaar maakt voor ingewijden. Neem nu kleur ; al seizoenen lang probeert men mannen kleur op te dringen, terwijl ze het helemaal niet willen. En geef toe, wat is er nu mooier dan een grijs, marineblauw of zwart pak ? Zag u Cary Grant of Fred Astaire ooit in een rood jasje met geel hemd ?” Understatement betekent niet no statement at all. Zegt Sayre : ?De echte dandy choqueert met minimalisme.”

De vrolijkste van het gezelschap is Jeff Sayre (foto rechts). Hij maakt geen collectie, maar een garderobe.