Als je familie niet achter je staat, heb je een handicap. Hoewel mijn ouders nog heel jong waren toen ik geboren werd, brachten ze me op een traditionele manier groot. Ik moest studeren, al trok ik het nut van de school in twijfel. Ze zagen wel in dat ik artistiek was aangelegd, maar dat wilde niet zeggen dat ik het me kon permitteren om met een joint voor tv te hangen. Achteraf bekeken ben ik hen heel dankbaar. Pas toen ze me op een podium aan het werk zagen, begrepen ze waarom ik zo idioot deed in mijn wilde jaren.

We zochten onze toevlucht tot illegale feestjes in de wouden toen de raves in Frankrijk verboden werden. Eerst hadden we geen last van de politie. Wisten zij veel wat techno was. Pas nadat de Criminal Justice Bill de Britse housescene aan banden had gelegd, Engelse fuifnummers overvlogen en voor overlast zorgden, werden we gecontroleerd.

Ik was het enige meisje in een dj-collectief en daar was ik trots op. Kerels die met gerespecteerde party’s in de Alpen pionierswerk verrichtten, namen me op in hun groep. Ik was hen opgevallen als “die raver met de waanzinnigste outfits”. Toen ik hen vertelde dat ik platen verzamelde, moedigden ze me aan om dj te worden.

We hielden er een pure filosofie op na. Het ging ons om de liefde voor muziek en om het avontuur. Omdat ik die vrienden van toen nog altijd meedraag, zal je me er nooit op kunnen betrappen dat ik mijn principes verloochen.

Ik verliet Frankrijk, op zoek naar meer levenskwaliteit. Mijn vele verhuizingen zijn door mijn intuïtie ingegeven. Ik denk dat ik me pas écht thuis zal voelen als ik aan settelen en kinderen toe ben.

Aan elk verblijf hangt een les vast. Zo heb ik me in Berlijn, waar ik nu woon, gerealiseerd dat ik nooit dichter bij mijn ware ik ben gekomen. Het is een gevaarlijke stad. Als je niet sterk in je schoenen staat, verlies je daar jezelf. Het is geen toeval dat artiesten als David Bowie, Iggy Pop en Depeche Mode na een dip in Berlijn opnieuw hun artistieke verantwoordelijkheid namen. De stad verplicht je keuzes te maken. Het is geen plek voor mensen die zich niet te best in hun vel voelen.

Achter draaitafels staan, is als mediteren. Ik ben eraan verslaafd. Wie zich een half jaar in een Tibetaans klooster terugtrekt, weet welk onbeschrijfelijk gevoel ik krijg van een geslaagde dj-set. Ik voel me dan proper vanbinnen. Het is nog het best te vergelijken met de gelukzaligheid na een heerlijk potje vrijen. Als je de liefde bedrijft, lig je ook niet te piekeren over gisteren. Je zit helemaal ín de magie van het moment.

Ik maak me minder zorgen dan toen ik 20 was. Dat is de wijsheid die stilaan speelt. We kunnen veel leren van oude mensen. Omdat ze beseffen dat ze niet zo lang meer te leven hebben, genieten ze van elk moment.

Een soloplaat maken was even opwindend als de eerste keer paardrijden of bungee-springen. Als ik de electroclash-rage was blijven volgen, was ik nu misschien biljonair, maar zo gemakkelijk wil ik het mezelf niet maken.

Ik zing graag over seks in limousines, net omdat die levensstijl mij niet interesseert. Op de platen die ik met The Hacker en Felix da Housecat maakte, stak ik de draak met roem. Het kan ironisch lijken dat ik net met die albums bekend werd, maar je kan het ook omdraaien. De rebellen die “fuck de maatschappij” roepen, leiden het jetsetleven waarover ik schrijf. Ik hou van die contrasten.

Ik mag dan wel een beetje maf zijn, ik wéét wat ik doe. Over het algemeen kan ik goed met het succes om. Je loopt pas in de val als je het verschil niet ziet tussen artificiële en diepgaande relaties. Ik respecteer de fans, maar ik bewaar afstand.

:: I. com, de eerste solo-cd van Miss Kittin, is uit bij Labels/EMI.

:: In concert : 16 juli Ten Days Off, Gent en 21 augustus Pukkelpop, Hasselt.

Tekst Peter Van Dyck I Foto Guy Kokken