“Het doet zo’n zeer”, zegt ze, en het gebruik van dat woord maakt het nog dramatischer. Zeer zeg je pas als het écht pijn doet.

“Dat begrijp ik”, zeg ik, als een schaap dat in de winterochtend op een bundel gras staat te kauwen. Ze heeft mij zojuist verteld dat ze gruwelijk is bedrogen door de man die ze acht jaar haar levensgezel en haar trouwste bondgenoot waande. Ze ziet er niet uit als iemand die je bedriegt, met haar zachte trekken waarop de forse bril voor een aantrekkelijk contrast zorgt. Ze draagt de juiste sjaal en hippe laarsjes, maar ze leest ook goede boeken – Tender is the Night van Scott Fitzgerald, dat ze haastig dichtsloeg toen ik aankwam.

“Het begon met een prostituee”, zegt ze, op de badinerende toon waarop je een caffè latte zou bestellen. Ze schuift haar bril omhoog met een nerveus duwtje van haar wijsvinger. “Het was mij opgevallen dat een bepaald nummer op zijn gsm-factuur wel erg vaak terugkwam : 0474 79 84 XX, ik ken het nog van buiten.”

Achterdochtig als je dan wordt, had ze het nummer ingetikt op Google, waar ze werd doorverwezen naar de webpagina van een escortservice. “Een mulattin die zichzelf noemde naar een fruitsoort. Ze had vakjes aangevinkt van waar ze allemaal voor te vinden was. Dildospelletjes – ja / Gangbang – ja / Russisch – ja. Pijpen zonder condoom stond er ook tussen. Ronduit goor.”

“Wat is Russisch ?”, wil ik weten, want in alle omstandigheden zullen wij mansvolk blijven.

“Tussen de borsten”, zegt ze, met in haar stem een zweem van verveling.

“En hoe reageerde hij toen je hem daarmee confronteerde ?”

“Eerst zei hij dat ik gek was, dat ik het recht niet had hem zo te controleren. Maar na een kruisverhoor van een paar uur ging hij door de knieën. Ik vroeg waarom hij het gedaan had. “Hij zei : ‘Ik zal er eens goesting in gehad hebben zeker ?'”

“Dat is wel grof, dat”, laat ik mij ontvallen. “Ik wist niet dat jij viel op foute mannen.”

“Dat stadium ben ik intussen voorbij”, zegt ze. “Intussen val ik op de neusjes van de zalm in mannenland.”

“Maar dat was niet alles”, gaat ze door. “Achteraf bleek hij ook iets te hebben met een meisje dat hij had leren kennen op een gintasting. Ze sms’ten, mailden, spraken af voor romantische tête-à-têtes. Tot ik erachter kwam, door een berichtje op zijn gsm te zien passeren. Dat was tijdens mijn zwangerschap. Kun jij zoiets nu begrijpen ?”

Ik denk aan de stoet varianten op dat verhaal die ik al gehoord heb, en waarin de hoofdrol wordt ingenomen door aanstormende of kersverse papa’s. Blijkbaar vormt de sleur van luiers en afkolfmachines een prima voedingsbodem om buitenshuis weer de lenige liefde te willen gaan bedrijven. Het is een taboe, maar ik zou de baby’s de kost niet willen geven die de relatie van hun ouders de doodsteek gaven. Zoiets zeg je natuurlijk niet tegen zo’n jonge vrouw die danig is mismeesterd. Tegen zo’n vrouw zeg je : “de smeerlap”, “de klootzak” en “hoe is het mogelijk ?”

“Maar hoe gaat het nu ?”, wil ik weten. Ze straalt, zegt dat ze iemand anders heeft leren kennen, niet zo lang geleden. “Het is nog pril, maar ik wil het alle kansen geven.”

Ze glimlacht dromerig. “Enkele weken geleden vroeg ik hem of hij een vastomlijnde mening had over kerstbomen. Hij zei me dat hij ze maar niks vindt, omdat ze kit-scherig zijn en doodgaan. Ik zei beteuterd dat ik dat betreurde. Een uurtje later belde hij me terug op, om te vragen hoe groot die boom dan wel moest zijn. Hij stond in de winkel om er eentje voor mij uit te kiezen. Hoe lief is dat ?”

“Keilief”, zeg ik. En ik bestel twee gin- tonics met 365 botanicals – of liever 366, want naar verluidt wordt 2016 een schrikkeljaar. We heffen het glas en we brengen een late toost uit : dat dat nieuwe jaar, zowel binnenskamers als daarbuiten, in alle opzichten genadiger mag worden dan het vorige.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Het is een taboe, maar ik zou de baby’s de kost niet willen geven die de relatie van hun ouders de doodsteek gaven