Milaan Italiaanse mode wint opnieuw terrein

Voor het selecte groepje insiders zal Parijs wel altijd de hoofdstad van conceptuele en creatieve mode blijven, en toch voorspellen kenners de volgende vijf jaar een dominantie van Milaan.

Milaan zal niet plots het centrum van high fashion worden. Integendeel, want laat dat nu net de troef zijn van de Italianen : draagbare kleding. Commercialiteit is in tijden van crisis nu eenmaal geen vies woord. Meer nog, het lijkt wel de enige manier om de ‘gewone’ vrouw in de straat opnieuw voor zich te winnen. Want daar ligt misschien wel de moeilijkste uitdaging : zij die de afgelopen seizoenen hebben afgehaakt en voor wie mode een ver-van-mijn-bedshow is geworden, weer in de winkel krijgen. Het verklaart alvast waarom luxeconglomeraten niet meer zo snel geneigd zijn om extravagant, jong talent uit Groot-Brittannië aan te trekken. Zo tekent de Italiaan Damiano Biella nu voor Valentino en Antonio Marras voor Kenzo. Verder gaan de speculaties dat de in Milaan residerende broertjes Dean en Dan Caten naast hun eigen lijn DSquared, nu ook de collectie van Celine voor hun rekening zouden nemen. Zoals Jean-Jacques Picart, een consultant in de modewereld, het verklaarde in de internationale pers : “Luxeconglomeraten gaan op zoek naar ervaren rotten in het vak. Jong talent is vaak te wispelturig en te egocentrisch. Een ontwerper die mode ademt, biedt meer zekerheid. De grote groepen beseffen dat Italianen heel goed zijn in het combineren van creativiteit en commercialiteit.”

Rodelopermateriaal

Die combinatie van creativiteit en commercialiteit garandeert een lange levensduur en dat is een prestatie in de vluchtige modewereld. Het verklaart waarom heel wat Italiaanse modehuizen dit seizoen hun verjaardag mochten vieren. Zo bliezen de Trussardi’s dertig kaarsjes uit, bij Moschino herdenken ze hun twintigjarig bestaan en op p. 43 en 44 in dit nummer kunt u alles lezen over een halve eeuw Missoni.

Wie ook allang in de modecarrousel meedraait, is Giorgio Armani. Vooral omdat hij nooit ingewikkelde, intellectuele mode heeft gebracht. En voor het komend seizoen is dat niet anders. De Italiaanse modepaus, ondertussen 67 geworden, heeft deze zomer een zeilboot gekocht en dat zullen we geweten hebben. Het marinethema zet de toon in de Giorgio Armani-collectie. Zeesterren hangen rond de hals als sieraden, ankers pronken op de revers van nonchalante eenknoopsjasjes. Voeg daarbij een grote gestreepte zonnehoed en een slanke matrozenbroek en u bent klaar voor een elegante vakantie in Saint-Tropez of Rimini. De streepjes rood-wit-blauw duiken ook op in zijn Emporio-lijn, maar dan wel als sportstreep op strakke wielrennerbroeken en satijnen boxershorts.

Idem dito bij Gucci. Al kiest Tom Ford veeleer voor discrete sportlijnen, op huidkleurige leggings en zwarte mantelpakjes. Trainingsjasjes worden gecombineerd met strakke kokerrokken en een eenvoudig wit T-shirt blijkt van achteren bekeken een geraffineerd jasje met ruches en krullen. Sport is zonder twijfel een groot thema, maar waar ze de afgelopen seizoenen een minimalistische benadering kreeg, wordt ze nu afgewisseld met onvervalste glamour. Bij Gucci is dat vertaald in slanke tubejurken met strepenpailletten, die als slangen over het lichaam kruipen. Eva in de tuin van Eden. Ook al zijn de creaties heel braaf voor Fords doen, de zin voor erotiek is sterker dan hemzelf.

Bij Versace staat glamour synoniem voor Hollywood en oscars . Donatella heeft al haar bekende vriendinnetjes bijeengeroepen en zorgt weer voor een daverende show vol sexy stoeipoezen. Rodelopermateriaal zien we ook bij La Perla en Max Mara, waar modellen defileren in gesofisticeerde jurken die eindigen in een sleep van zwierend chiffon. De tweede lijn, Sportmax, toont dan weer kanten tennisjurkjes en trainingsjasjes van kunststof. Dezelfde opdeling bij Dolce & Gabbana. Een theatrale Marilyn Monroe opent de finale van een reeks adembenemende, lange avondjurken en bijbehorende bonten stola’s. Terwijl D&G in het teken staat van iconen, waaronder skibunny’s (inclusief skilatten), Formule 1-pitspoezen, tennisspeelsters, surfers (inclusief surfplank), baseballspeelsters en meisjes in sexy boxer-shorts (alweer !). Pittig detail : na 2ManyDJ’s in Parijs maakt in Milaan een ander dj-duo zijn catwalkdebuut. De Glimmerboys zijn geen onbekenden bij trouwe bezoekers van de Culture Club en weten er ook bij D&G de stemming in te krijgen.

Twee paarden

Milaan mag dan wel staan voor jarenlange traditie en gespecialiseerde industrie, vooral de buitenlanders geven deze modeweek een creatieve injectie. Een ‘Belg’ die dit seizoen het mooie weer maakt, is Bernhard Willhelm. Nu ja, de man heeft nog steeds een Duits paspoort, maar is na zijn studies aan de modeacademie blijven hangen in Antwerpen. En dat is duidelijk te merken aan zijn ontwerpen voor Capucci, het legendarische Romeinse couturemerk uit de jaren zestig dat nu een revival kent. Een roze capejurk van plissé soleil wordt afgewisseld met gifgroen officierspak, felgele parka’s en jurken met polokraag zorgen voor de sportieve noot. Minder succes heeft de uit LA afkomstige ontwerper David Cordona. Deze beste vriend van Janet Jackson moet Cerruti nieuw leven inblazen, maar slaagt daar tot nader order niet in.

De Brit Christopher Bailey scoort wel bij dat andere huis van vertrouwen, Burberry. Eén jaar na de geboorte van dochtertje Lila verschijnt Kate Moss voor de eerste keer terug op de catwalk bij Burberry Prorsum. Sensueel sexy in een met verfspatten versierde jurk. Succesnummer voor komend seizoen wordt ongetwijfeld de tot cape verknipte trenchcoat.

Hottest tickets in town zijn echter de uitnodigingen voor Jil Sander. De gelijknamige Duitse ontwerpster maakt, na enkele jaren inactief te zijn geweest wegens onenigheid met de Prada-groep, een comeback. Het merk is sinds de teloorgang van het minimalisme in de vergeethoek geraakt en het is nu maar de vraag of ze met haar typische, sobere stijl het luxelabel terug op de internationale radar kan brengen.

Haar landgenote Gabriele Strehle heeft dergelijke kopzorgen niet. Zij is getrouwd met de baas van Strenesse en kan haar perikelen oplossen in het echtelijke bed. Geen frivoliteit echter in haar silhouetten. Naar goede gewoonte balanceert Strehle tussen formeel en informeel, mannelijk en vrouwelijk. Strakke krijtstreeppakken, een ode aan de kleermakerstraditie van Saville Row, worden afgewisseld met Holly Hobby’s in bloemenjurken en met houten klompschoenen. Dezelfde tweeslachtigheid is ook te zien bij Trend Les Copains, waar meisjes in korte shorts en strakke jasjes met krijtstreep defileren naast dromerige druïden in luchtige chiffonjurken met zachte bloemenprint. Kwestie van op twee paarden te wedden. Een veilige strategie in onzekere tijden.

Italiaanse zin voor drama

Minder harmonieus gaat het er echter aan toe bij Moschino Cheap & Chic, waar gifgroene en paarse bloemenbolero’s gecombineerd worden met blauwe en rode streepjesbroeken. Het defilé wordt geopend door een goede fee met toverstokje, maar evolueert al snel tot Assepoesters nachtmerrie van de boze stiefmoeder. En tussen al dat geweld door huppelt Roodkapje in een rode trenchcoat (welke kleur anders), gevolgd door een model met in haar hand een handtas waarop geschreven staat : young beautiful princess. Kan het nog theatraler ?

En jawel ! Mariella Burani brengt een travestietenshow met zigeunermeisjes in opzichtige bloemenjurken en veel te veel make-up. Op de achtergrond staan zes mannen zich – alleen God weet waarom – in het zweet te dansen. Bij Iceberg zijn het dan weer de Italiaanse starlets die de show stelen en ervoor zorgen dat het defilé met een uur vertraging begint. Polynesische prints worden afgewisseld met tijgerprints, striptekeningen en alle toonaarden fluo. Voeg daarbij handtassen met Mickey Mouse en u begrijpt waarom we ons na afloop even dom voelen als de bimbo’s die onze tijd hebben verspild.

Dergelijke anekdotische mode heeft de Italianen door de jaren heen een kwalijke reputatie bezorgd. Terwijl in Parijs een defilé tot de essentie wordt herleid om de mode voor zich te laten spreken, lijkt het wel alsof de Italianen een gebrek aan creativiteit willen maskeren door meer show dan mode. En toch bewijst de Italiaanse Miuccia Prada dat het anders kan. Ze maakt mode voor vrouwen en niet omgekeerd. Het defilé opent met een cirkelrok en een slank bloesje waarvan de mouwen zijn opgerold. Vanaf dan gaat het crescendo : elegante zomerjurken met hoge taille en volle rokken zorgen voor een hypervrouwelijk silhouet, hemdjurken hangen nonchalant open en laten tweedelige badpakken zien. Blouses zijn geknipt uit foulards en rokken gemaakt van sari’s. Stoffen zijn tie-dyed in een verfbad vol etnische aardetinten. De modellen zien er fris en damesachtig uit, zonder tuttig of banaal te zijn. Het haar in een chignon en om de hals een foulard of een kralenketting. Het geheel lijkt wel een ode aan Congo in de jaren vijftig. Of zoals een collega opperde : Grace Kelly in de filmklassieker Mogambo (1953). Na afloop van het defilé ontvangt een welgevormde Miucca Prada een staande ovatie in een jurk die haar net zo goed staat als de jonge nimfen die we op de catwalk zagen. Ziedaar de essentie van mode. Vrouwen mooier maken, ongeacht hun leeftijd of figuur. Meer moet dat niet zijn.

Tekst Pascale Baelden