Mijn Gouden Raad

Ik heb geluk in mijn leven. Ook al ben ik een beetje raar (volgens mijn moeder), ik ben nooit gepest. Een zegen, want de impact is gigantisch en wie het meemaakt draagt er lang de gevolgen van (zie verder). Uiteraard kreeg ik af en toe kwetsende opmerkingen naar het hoofd geslingerd, sommige kan ik me zelfs vandaag nog woordelijk voor de geest halen. Het effect van een welgemikte belediging kan jaren later nog pijn doen, niet omwille van de exacte details, maar omdat je je herinnert wat het met je deed. Omgekeerd kan een welgemeend compliment of een warm woord je een decennium later nog doen glimlachen van geluk. Daarom kaap ik deze intro even om je te vertellen wat ik zou kiezen als mijn Gouden Raad. Het is een quote die – ten onrechte – toegeschreven wordt aan de Amerikaanse schrijfster Maya Angelou: “Ik heb geleerd dat mensen vergeten wat je hebt gezegd, dat ze vergeten wat je hebt gedaan, maar dat ze nooit vergeten welk gevoel je hun gaf.” Ik heb een grote mond en doe domme dingen, en slaag er zeker niet altijd in om mensen geen slecht gevoel te geven. Maar het heeft me geleerd om mijn excuses aan te bieden en heeft me ook gul gemaakt met complimenten. Degene die op restaurant mijn bord komt afruimen, kan – als het lekker was – dan ook op een welgemeende dankjewel rekenen. Ik weet niet of professor Mary Beard (zie verder) de quote kent. Misschien zegt ze tegen elke interviewer dat het een fijn gesprek was, maar ik heb besloten haar te geloven. Want dat heb ik wel degelijk van Maya Angelou geleerd, om mensen te geloven als ze je tonen wie ze zijn.