Als pubermeisje, net na een borstamputatie of pas na zoveel jaren wegens een zeer kleine cupmaat. Niemand vergeet de aankoop van de eerste beha.

Louise (15) ging samen met haar mama naar de lingeriewinkel. Mooi, speels maar toch vrouwelijk, dat wilde ze zelf. En privacy tijdens het passen. Louise stond nog diezelfde avond trots voor de badkamerspiegel in haar eerste beha.

Louise : “Mijn mama heeft zelf lange tijd een lingeriewinkel gehad. Ik stond als klein meisje al bewonderend te kijken naar de vrouwen die zelfverzekerd uit dat pashokje kwamen en zichzelf in hun nieuwe setje stonden te spiegelen. ‘Dat wil ik later ook’, dacht ik toen al. Ik vond het heerlijk om alle lades in de winkel open te trekken en te snuffelen tussen al dat moois. Via mijn mama kreeg ik de voorliefde voor mooie lingerie met de paplepel mee.”

“Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Maar mijn lichaam dacht daar anders over. Ik was een laatbloeier. Geduld was de enige optie. Tot ik op een dag mijn mama vroeg om met me mee te gaan naar de lingeriewinkel. Een belangrijk moment. Ik nam de tijd om te kiezen, te wikken en te wegen. Om dan in het pashokje te verdwijnen. Ik ben niet verlegen om mijn lichaam. Maar toch vond ik het wat gênant om te passen. De verkoopster mocht vooral niet komen kijken. Alleen mijn mama mocht advies geven. Om dan zo snel mogelijk dat gordijn weer dicht te trekken.”

“Ik had geen zin in een kinderlijke beha. De Mickey Mouse- en Barbiecollecties zeiden me niets. Ineens kwam mama met een heel mooi wit-roze setje. Ik was meteen enthousiast. Dit had ik in gedachten. Ik voel mezelf mooier als ik een beha draag. Zelfverzekerder ook. Deze beha werd de eerste van een flinke collectie. Ik ga sindsdien ook met mijn spaargeld lingerie kopen. En ja, ik durf het nu alleen aan. Omdat ik nu echt weet wat ik wil.”

“Ik ben blij met mijn borsten. Ze zijn goed zoals ze zijn. Omdat mijn lichaam in proportie is. Te grote borsten zou ik niet fijn vinden. Te kleine borsten, daar was ik niet bang voor, het zit niet in de familie. Ik ben ook van plan om heel zorgzaam met mijn borsten om te gaan. Geen risico’s te nemen. Er zit borstkanker in de familie. Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe moeilijk en zwaar dat is. Ik hoop het nooit mee te maken. Vandaar dat ik altijd extra alert zal zijn. Borsten zijn iets moois. Vrouwen mogen daar best wel trots op zijn. En af en toe eens accentueren. Zolang het maar met stijl gebeurt.”Marleen (50) droeg tot een tijd geleden nooit een beha. Omdat ze ervan overtuigd was dat ze geen exemplaar zou vinden in haar kleine AA-cupmaat. Tot enkele maanden geleden. Omdat ze altijd truien en hemden droeg, en eindelijk ook eens een T-shirt aan wilde, ging ze op zoek naar haar eerste beha.

Marleen : “Op de lagere school zag ik de borsten van de meisjes van de middelbare afdeling flink op en neer gaan als ze moesten lopen tijdens de turnles. Ik vond dat een verschrikkelijk beeld. Grote borsten leken mij toen al vooral onpraktisch. Dat is altijd zo gebleven. Ik voelde me gezegend met mijn kleine boezem. Van frustratie was er nooit sprake. En dat is nog steeds zo. Het nut van een beha zag ik al helemaal niet in. Dus droeg ik er geen.”

“Om mijn tepels te verdoezelen, koos ik steevast voor grote hemden en pulls. Tot ik twee jaar geleden een cursus kleur en stijl ben gaan volgen. Ik wilde beginnen naaien om zo zelf mijn kledij te maken. Een dergelijke cursus zou me helpen in het kiezen van de juiste stoffen en patronen, dacht ik. En daar leerde ik vrouwen kennen die heel erg met uiterlijk en stijl bezig zijn. ‘Waarom heb jij altijd te grote kleren aan ?’, vroeg iemand me op een dag. Ik schrok even, maar vertelde haar uiteindelijk de waarheid. De logische vraag volgde : ‘Waarom draag je dan geen beha ?’ Dat ik er geen in mijn maat vond, lachte iedereen meteen weg.”

“Zo ben ik uiteindelijk toch de Inno binnengestapt om een allereerste beha te zoeken. Een vriendelijke dame hielp me met veel geduld, en met succes. Sindsdien kan ik ook T-shirts dragen zonder opmerkingen te horen als ‘Het is hier precies koud.’ Bovendien doen mijn borsten sinds kort geregeld pijn en geeft een beha niet alleen steun maar vooral bescherming.”

“Ik heb er twee gekocht. Een eenvoudig model in mousse en een iets verfijnder exemplaar. Maar die laatste blijft meestal in de kast liggen. Als ik die beha aantrek, voelt het net alsof ik mezelf niet meer ben. Omdat mijn borsten dan ineens een stuk groter lijken. Neen, dat geeft me geen vrouwelijker gevoel, integendeel zelfs. Het heeft dan wel weer een effect op hoe anderen je benaderen. Wie er eleganter uitziet, krijgt op de werkvloer meer aandacht en respect. Dat is gewoon zo. Maar dan nog blijf ik een beha ongemakkelijk vinden. Een beha spant, de bretellen zakken steeds. Als het echt niet hoeft, doe ik er nog altijd geen aan. Ik ben gelukkig met hoe ik ben, met mijn kleine borsten.”

Brenda (43) kreeg vorig jaar te horen dat ze borstkanker had. Een borstamputatie bleek onvermijdelijk. Omdat het om een agressieve kanker ging, besloot Brenda om twee maanden geleden ook haar tweede borst preventief te laten amputeren.

Brenda : “Nietsvermoedend vertrok ik naar de gynaecoloog voor een routinecontrole. Tot de radioloog me doorverwees om een punctie te laten nemen. De volgende dag al werd ik op het werk door mijn gynaecoloog opgebeld. Of ik zo snel mogelijk kon langskomen. Ik wist meteen hoe laat het was.”

“Er bleek een kwaadaardig gezwel in mijn rechterborst te zitten. Verder onderzoek wees uit dat ik tot een risicogroep behoorde, met een grote kans op herval of uitzaaiingen. Van de ene dag op de andere stond mijn wereld stil. Wat nu ? Ik ben alleenstaande mama met twee opgroeiende kinderen. Net daarom misschien voelde ik meteen een enorme vechtlust. Die ziekte mocht me niet klein krijgen. Dus koos ik voor de meest drastische oplossing : een volledige borstamputatie en de zwaarste chemo. Een verschrikkelijke periode. Ik sleepte me voort, verloor mijn haren en moest me sterk zien te houden voor mijn dochter en zoon. Maar ik won de strijd.”

“Ik herinner me de dag waarop ik voor het eerst na de operatie naar een nieuwe beha op zoek ging. Omdat ik moest wachten op mijn borstprothese kon ik geen definitieve beha kopen. Maar de ouderwetse witte katoenen beha die ze me in het ziekenhuis aanboden, zag ik echt niet zitten. Dus zocht ik een sportbeha. Lingerie is voor mij altijd belangrijk geweest. Omdat ik trots was op mijn borsten. Een ziekte als borstkanker gooit op dat vlak rigoureus roet in het eten. Dat was zeker zo toen ik besloot om ook mijn tweede borst preventief te laten amputeren. Dat gebeurde twee maanden geleden.”

“Nu is het wachten op 9 mei, dan worden mijn twee borstprotheses ingeplant. Ook al houdt me dat niet tegen om nu al op zoek te gaan naar mooie lingerie. Zodra ik een ondersteunende beha mocht dragen, kwam ik bij ‘Altijd mooi’ in Zele terecht, een organisatie die vrouwen met borstkanker helpt om zich vrouwelijker te voelen. Ze bieden ook lingerie aan. Ik was al fan van Marlies Dekkers maar toen ik daar ook passende beha’s van Dekkers vond, kon ik mijn geluk niet op. Ook die dag veranderde mijn leven. Ik voelde me weer vrouw. Sinds mijn eerste operatie ging ik al vier keer naar een publieke sauna. Ik ben niet bang om mijn lichaam te tonen, ook al moet ik starende blikken trotseren. Ik wil genieten en het absolute maximum uit het leven halen.”

“Ik word straks vierenveertig. Ik ben nog te jong om me niet volledig te voelen. Vandaar dat ik zo uitkijk naar de reconstructie. Het eindresultaat zal mooi zijn maar nooit meer zoals vroeger. Vergelijk het met een gebroken vaas die gelijmd wordt. De littekens zullen altijd blijven. Maar dat houdt me niet tegen om volop te leven. Bovendien heb ik voor de rest van mijn dagen een stevige decolleté. Mijn borsten zullen nooit hangen. En dat is dan toch maar mooi meegenomen.”

DOOR BARBARA CLAEYS & FOTO’S DEBBY TERMONIA

Louise : “Op een dag vroeg ik mijn mama om mee te gaan naar de lingeriewinkel. Een duidelijke stap van meisje naar jonge vrouw”

Marleen : “Ik ben gezegend met mijn kleine boezem. Het nut van een beha zag ik lange tijd niet in. Dus droeg ik er geen”

Brenda : “Lingerie is voor mij altijd belangrijk geweest. Omdat ik trots was op mijn borsten”