LINDA ASSELBERGS

Hoe gaat het nog met je, Koen ? Veel gelopen de laatste tijd ? Toch geen last van innerlijke leegte, hoop ik, of een allesoverheersend gevoel van nutteloosheid. Koop je wel eens een zelfhulpboek tegenwoordig of overweeg je de intrede in een boeddhistische gemeenschap ? Laat ik er maar eerlijk voor uitkomen : sinds gisteravond maak ik me een beetje zorgen over je. “Mannen steeds vroeger ten prooi aan een midlifecrisis”, las ik bij de tandarts in een maandblad uit de wellnesssfeer. Van de concurrentie weliswaar en enigszins beduimeld, maar daarom niet minder alarmerend qua boodschap. 76 procent van de mannen tussen 40 en 60 ligt vroeg of laat ernstig met zichzelf overhoop, een existentiĆ«le crisis die zich op steeds jongere leeftijd blijkt te manifesteren en soms jaren kan aanslepen. Logisch dat ik aan jou moest denken. Hoe oud ben je nu, Koen ? Tram vijf nog niet in zicht, maar aan de verkeerde kant van de veertig, schat ik.

Zelf was ik er vroeg bij : 24 moet ik geweest zijn toen ik ten prooi viel aan een extreme landerigheid en de twijfel of het ooit nog wel goed zou komen met mij. Ouder dan 48 worden leek me ronduit absurd. Sindsdien ben ik een soort vrouwelijke Benjamin Button, met het jaar vrolijker, tegen beter weten in. Mannen blijken overigens meer last te hebben van een midlifecrisis dan vrouwen. En ja, ik heb het al vaak zien gebeuren : slome duikelaars die ineens voor een triatlon begonnen te trainen, bleke intellectuelen die op een zware motor kropen, brave huisvaders die in hun eentje naar Thailand wilden, in een kano de Orinocco afvaren of die zich een haarstukje en/of een langbenige blondine aanschaften. Tussen haakjes : vanwaar toch die fascinatie voor blond ? Is dat niet gewoon een gebrek aan pigment ?

Hoe ook, Koen : hoed je voor de volgende symptomen : de behoefte om alles eens op een rijtje te zetten, een neiging tot riskante beleggingen en het nemen van onverwachte beslissingen over gezin en carriĆØre. Ook de aankoop van een blitse garderobe of een Aston Martin, alsook het overwegen van een cosmetische ingreep behoren tot de alarmsignalen. Bovenal, houd het hoofd koel. Want een man in de midlifecrisis, dat is als een kind dat met Pasen nog sinterklaascadeautjes verwacht.

KOEN FILLET

Het gaat goed met mij, Linda, ik waardeer je bezorgdheid. Innerlijke leegte, ach ja, af en toe. En me nutteloos voelen ook een beetje, maar ik hou me sterk. Want wat betreft de midlifecrisis heb ik met mezelf een afspraak gemaakt. Ik ga daar niet aan meedoen.

Om het mezelf niet moeilijker te maken dan strikt noodzakelijk, mijd ik het soort maandbladen dat jij bij je tandarts hebt gelezen. De katernen van de weekendkrant die zich richten op de emotionele aspecten van het bestaan sla ik over en ook bepaalde pagina’s van Weekend Knack laat ik ongelezen. Want ze proberen het me aan te praten, Linda: voorbij de 45 heeft een man rĆ©cht op zijn midlifecrisis. Blijkbaar. Ik wil het niet weten. Ik doe niet mee.

Het is lief dat je me voor de symptomen waarschuwt, Linda. Bijvoorbeeld de behoefte om alles eens op een rijtje te zetten. Wel, laat ons dat toch maar eens doen. Dan zie ik enkel nadelen aan een midlifecrisis. En vooral : praktische bezwaren. Al die leeftijdsgenoten die een minnares nemen. Ja, dat zal wel plezant zijn. In het begin. Maar op de duur moeten ze toch ook zelf inzien dat het nieuwe meisje lijkt op de echtgenote die ze hebben achter-gelaten ? Maar dan jonger en dus onnozeler ? En mƩt een kinderwens ? Ik zie ze na hun vijftigste opnieuw luiers verschonen en ik betrap mezelf op leedvermaak. En ik denk dan : niet met mij.

Of onschuldiger : mannen, iets ouder dan ikzelf, die gaan shoppen in de Kammenstraat en zich kleden als mijn oudste zoon. Ze beseffen niet hoe potsierlijk ze zijn met hun sneakers en hunT-shirt van Bikkenbergs. Bovendien, Linda, is een midlifecrisis levensbedreigend. Af en toe moet ik ziekenhuisdruiven kopen voor een bevriende vijftiger die zich recentelijk een motor heeft aangeschaft en die vervolgens ergens halfweg de Ardennen een bocht heeft gemist. In mijn kennissenkring voorlopig geen dodelijke slachtoffers, maar ik hou mijn hart vast.

Ik doe dus niet mee.

Gisteren reed ik over de E19. Ik moest bezuiden Brussel zijn. Ter hoogte van Nijvel passeerde ik een pijl naar Parijs. Heel even bekroop me de gedachte door te rijden en alles achter mij te laten. Heel even. En toen was het over. Ze was kort, mijn midlifecrisis.

(www.koenfillet.be )

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content