Fotograaf (53)

Ik ben opgegroeid in een gezin van meningen. Mijn vader was architect en over alles wat we op onze weg ontmoetten, werd permanent een mening gegeven. Dat boeide me als kind. Ik heb die meningen ook, al zijn het vaak andere.

Ik ben fotograaf geworden omdat kunstenaar niet mocht. Mijn va-der wilde geen geld steken in artiesten, terwijl ik geproefd had van de ambiance van het kunstonderwijs en in die sfeer wilde blijven. Jaren later vernam ik dat hij me toen al had opgegeven : zo van dat wordt niets, minimaal investeren.

Ik heb letterlijk het licht gezien in Wormshead, Zuid-Wales. Tijdens een zomerreis brak de zon door de regenbuien en ben ik begonnen dat hele theater te fotograferen. Ik was nog student, maar toen ik de negatieven had afgedrukt, was ik fotograaf.

De passie voor reizen heeft alles te maken met nieuwsgierigheid. En dat is mijn grootste kwaliteit.

Je kunt niet op reis gaan zonder een thuis. Anders ben je op de vlucht, een zigeuner, een doolaard. Thuis, dat is een ankerpunt en een referentiekader.

Die ezeltocht is mijn grootste stommiteit ooit. Alles daarna werd banaal, het was het begin van het vervolg van mijn leven, van het schrijven, van de Bende van Wim. Een meditatief moment van een veertiger die wilde weten waar hij stond. Ik kan het iedereen aanraden.

Ik ben een performer. Ik maak foto’s om bekeken te worden, ik schrijf om gelezen te worden.

Deemoed en verwonderingstaat boven mijn deur, het zou mijn devies kunnen zijn. Ik heb vijftien jaar fotografieles gegeven en me dikwijls afgevraagd wat een goede student is. Diegenen die het ver geschopt hebben, waren diegenen die deemoedig en verwonderd waren. Zoals zij bij mij kwamen, zo ga ik elke dag de deur uit.

Pretentie staat alle leren in de weg. En het hele leven ben je een leerling.

We moeten andere mensen groter maken. Ze bevrijden. Omdat niets erger is dan mensen die andere mensen bang maken.

Ik ben een ongelooflijke egoïst. Al probeer ik dat voortdurend bij te sturen.

Noem me een eigenzinnige epicurist, die alles in het perspectief ziet van “ga ik daarvan kunnen genieten ?” Of het nu mijn werk betreft of een potje koken.

Ik ben altijd een zeer zinnelijke vent geweest. Shockeerde onlangs een vriendin door de manier waarop ik zat te genieten van het ontbijt. Een volmaakt gelukkige vent die in een croissant bijt, met sterretjes in de ogen en de krant binnen handbereik.

Sinds 1369 kijken Vlamingen naar het Zuiden. Toen Margareta van Male de hertog van Bourgondië trouwde, een verstandshuwelijk waarvan de gevolgen tot op vandaag merkbaar zijn. Waardoor wij een prachtig overgangsgebied zijn geworden, Germanen naar de taal, Latijnen in het hart. Daar gaat het Bourgondisch Complot over, een poëtische éloge aan Frankrijk, aan boord van een vrachtschip, van Gent naar Dijon.

Het mysterie van het leven gaat via vrouwen. Ik heb vannacht ongelooflijk goed gevreeën en de troost die daaruit voortkomt is onbeschrijfelijk. Dat gevoel dat er je niets kan overkomen. Man, man, man, wat zouden we zonder vrouwen zijn ?

Ons leven is één groot verleidingsmanoeuvre. Of zoals Herman Hesse schreef : “De meeste dingen in het leven doet men, ook al doet men het anders voorkomen, vanwege de vrouwen.”

:: Michiel Hendryckx is de auteur van het ‘Bourgondisch Complot’, tien vrijdagen lang om 21 uur op Canvas. Herhaling op zaterdag.

Tekst Pierre Darge I Foto Charlie De Keersmaecker