“Dit huis verdraagt geen decor”. De interieurarchitecten herschikten

de ‘brutalistische’ woning en haalden de natuur naar binnen.

Door Owi.bz I Foto’s Verne

Door Owi.bz – Foto’s Verne

Jo Raman en Fritz Schaffrath ontwierpen in 1976 in de omgeving van Gent een vrijstaande woning in de toen gangbare stijl van het nieuwe brutalisme. Enkele jaren geleden verbouwden de interieurarchitecten Renaud De Poorter en Femke Holdrinet de woning naar de hedendaagse normen en vooral naar de persoonlijke verlangens van Nathalie Vandemoortele en haar twee kinderen.

Interieurarchitect Renaud De Poorter : “Aan de architectuur hebben we zeer weinig veranderd. Het karakter van de typische, betonnen jarenzeventigstijl lieten we intact. Als je vandaag door het huis loopt, heb je niet het gevoel dat er veel veranderd is. Toch hebben we de hele circulatie omgegooid. De garage werd slaapkamer en de zitkamer verhuisde naar achteren, vlak bij de tuin en met zicht op de vijver. De brute stijl bleef behouden, maar de primaire kleuren, typisch voor die periode, en de Spaanse schouw zijn verdwenen. We kozen overwegend voor wit en minimale kleuraccenten.”

De opdrachtgeefster noemt zichzelf “een hippie die er niet als een hippie uitziet”. Een treffender omschrijving voor Nathalie Vandemoortele hoeven we niet te zoeken. Ze is een van de drie zussen die het modelabel American Outfitters runnen. “Nathalie was zeer duidelijk in de opdracht die ze ons gaf. Ze wilde een open huis, letterlijk en figuurlijk. Open naar de natuur, met zeer veel ramen en deuren en open naar haar vrienden en familie. Het is een soort ontmoetingsplek waar genodigden en toevallige voorbijgangers altijd een tijdelijk onderkomen kunnen vinden. De robuuste architectuur staat in schril contrast met die openheid die overal voelbaar is. Op elke plek in het huis is er een directe doorgang naar buiten. De perspectieven leiden overal naar de natuur. Het is een ruimte waarin je kunt schuilen, koken, slapen en werken. Maar zomer of winter, de ramen en deuren staan bij Nathalie altijd open.”

“Conform de bestaande bouwstijl hebben we gekozen voor authentieke materialen. Geen gyproc, alles is marmer, beton of steen. Dit soort architectuur verdraagt geen decor. We hebben het huis gereduceerd tot een rudimentair en essentieel gegeven. En toch is het zeer gezellig. Dat heeft uiteraard te maken met de collectie meubelen en kunst van Nathalie. Quasi alle meubilair is vintage gekocht en alle kunst is van de hand van Hugo De Clerck, de vader van haar vriend.” Dat leidt aan de ene kant tot een eenheid, maar anderzijds heeft ze niet specifiek één bepaalde stijl geselecteerd. De bestaande keuken bijvoorbeeld schilderde Nathalie zilverkleurig, maar op de kasten in de eetkamer behield ze de toch wel bizarre vijvermotieven. Op die manier ontstaat er een interessante spanning. Ook tref je er een verzameling van anekdotes en souvenirs van haar reizen. Hoe strak de architectuur en de basis van het interieur ook is, minimalistisch kan je de inrichting niet noemen.