Stilletjes had uw dienaar gehoopt op een paar verrassingen, maar nee. De overigens uiterst fraaie reeks Master Edition van Verve speelt helemaal op veilig. De eerste twintig reissues grijpen vooral terug naar de namen en titels die het label destijds populair maakten : Peterson, Fitzgerald, Getz, Wes Montgomery, Jimmy Smith. De minder bekende maar soms interessantere hoekjes van de archieven blijven voorlopig in het donker gehuld.

De geschiedenis van de Verve begint al in de jaren veertig, wanneer de jonge Norman Granz de grote solisten van de mainstream jazz een thuis geeft en de kopstukken van de bebop aan een breder publiek probeert te slijten. De onverwoestbare commerciële basis voor het label wordt gelegd in de jaren vijftig, met album na album van Ella Fitzgerald en van de snelle Oscar Peterson. Zij brengen de centjes binnen waarmee Granz zijn geliefde maar minder hitgevoelige swingmannen zoals Ben Webster en Coleman Hawkins, en de intussen salonfähige beboppers zoals Dizzy Gillespie kan blijven financieren. Tegelijk bouwt de slimme Granz zijn catalogus uit in de breedte met muzikanten aan wie hij persoonlijk geen enkele boodschap heeft ik noem nu maar Lee Konitz en JimmyGiuffre, voor wie ook nog bij deze Masters nog geen plaats is. Banken en mogelijke kopers eisen namelijk véél tapes en véél variatie als garantie. Wanneer de kluizen eindelijk uitpuilen van het materiaal, verkoopt Granz de zaak aan MGM, en trekt hij zich terug in Zwitserland tussen zijn schilderijen van Picasso.

Andere producers nemen het van hem over en zien het grootser, niet zo informeel. Creed Taylor zet uitgekiende producties op rond Wes Montgomery en Jimmy Smith en mikt op de Billboard listings. Stan Getz scoort met zijn bosa nova’s de laatste instrumentale monsterhits vóór de Beatles en de rock de muziekbusiness definitief een andere wending geven. Verve leidt dan een sluimerend bestaan, tot Polygram het label weer tot leven wekt. De Master-reeks brengt dit verhaaltje trefzeker in beeld. De opnamen van de heerlijke luie saxofonist Lester Young met Oscar Peterson en de pittige reünie van Charlie Parker en Dizzy Gillespie zijn mooie keuzes uit de pioniersjaren van het label. Met twee songbooks van Ella Fitzgerald ( Porter en Rogers & Hart), Night Train van Oscar Peterson en Focus van Stan Getz worden als boven alle verdenking verheven evergreens vanonder het stof gehaald.

Back to Back, met Duke Ellington en Johnny Hodges in de intimiteit van een kleine studioband, is wellicht het beste voorbeeld van de tijdloze jazz waarin Verve zo uitblonk. De luchtige charme van Getz in een Zuid-Amerikaanse bui, de jukeboxachtige branie van Jimmy Smith en Wes Montgomery, ja, ze doen het ook nu nog. Of het publiek ondanks de schitterende presentatie, de intussen obligate 20 bit map remastering en hier en daar wat extra tracks nu al rijp is voor de Master-reeks, valt af te wachten. Vele kopers hebben sommige titels wellicht nog in een van hun vele andere heruitgegeven gedaanten in het rekje staan. Vooral die liefhebbers zullen uitkijken naar wat minder voor de hand liggende keuzes. De anderen halen met deze edities wellicht meteen de definitieve uitgave in huis, maar letten wel op de speeltijd van sommige albums die niets aan de originele elpee van lang geleden toevoegen. Mijn tip : Lester Young met Oscar Peterson, en Sunny Side Up met Gillespie, Rollins en Stitt.

Verve Master wordt gedistribueerd door Polygram.

ROB LEURENTOP

Bij de heruitgaven van Verve Klassiekers als Lester Young horen de al even klassieke originele illustraties van David Stone Martin.

Met grote producties zoals die rond Wes Montgomery en Jimmy Smith mikte Verve in de jaren zestig op het grote publiek.

Boston kende in de fifties een bloeiende clubscène en was een vaste stop in de tournees van vele jazzgroten. Charlie Parker bracht in 1952 bassist Charlie Mingus en drummer Roy Haynes naar de Hi Hat en haalde er plaatselijk talent bij op weg naar latere faam. Trompettist Joe Gordon maakte later de overstap naar Jazz Messengers. De jonge Dick Twardzick werd een legende door drie jaar later, met Chet Baker op tournee in Parijs, aan een overdosis te sterven en door piano te spelen zoals alleen hij dat kon. Van dit kwintet en met Parker in topvorm zond Symphony Sid op zondagnamiddag een set uit in zijn radioshow. Die staat nu op cd, de omstandigheden in acht genomen zeer behoorlijk van geluidskwaliteit. De nasale stem van de beroemde dj zet er een nostalgisch randje omheen. Wie nog niets van Parker bezit, koopt eerst de klassiekers op Savoy, Dial of Verve. Als u die al hebt, is Charlie Parker, Boston 1952, een mooie aanvulling en een prachtige tranche tijdgeest. Charlie Parker, Boston 1952, Uptown/Import.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content