Voor de brave mens die belastingen betaalt, is het kuuroord “Les Thermes Marins de Monte-Carlo” de valabelste reden om naar Monaco te gaan.

Wanneer ik naar Monaco ga, wordt mijn snob-tolerantiedrempel telkens op de proef gesteld. Het steriele stadstaatje roept bij mij spontaan de associatie op van een Disneyland, maar dan een voor Nieuwe Rijken. Het is er veilig, dat wel, overal hangen camera’s. In Monegaskische pr-termen is het grote voordeel daarvan dat de onderdanen hier risicoloos met hun dure auto’s kunnen rondrijden en dat vrouwen zorgeloos hun mooiste diamanten kunnen dragen.

Hoewel ik geen Rolls en zelfs geen kleine diamant bezit, kom ik beroepshalve wel eens in Monte-Carlo. Verscheidene cosmeticabedrijven en aanverwante laboratoria zijn in de buurt gevestigd. Het is dus niet onlogisch dat er af en toe een persconferentie wordt georganiseerd. En laten we niet zeuren, ik kom er niet tegen mijn zin. De opzichtigste logokledij in een koffer, een flashy merkenzonnebril op de neus en weg zijn wij. Zon, zee en chique terrassen tegemoet.

Op een paar van die trips belandde ik ook in Les Thermes Marins de Monte-Carlo. Na een grondige renovatie in 1995 was er een impressionant kader gecreëerd – fitnessen met uitzicht op zee en op de jachthaven heeft een andere dimensie – waarin klanten mooier, slanker, relaxter en gezonder konden worden. Mijn enkele ervaringen waren vooral goed om op feestjes omstanders te overtroeven met societyverhalen. “In de kleedkamer botste ik bijna tegen Claudia Schiffer aan…” – “Op het terras zat Karen Mulder aan een tafeltje naast ons te eten…” En de beste: ” Boris Becker passeerde mij in badjas… Heb het nooit zo begrepen op roodharige mannen, maar wat een lijf! Hij heeft trouwens naar mij geknikt.”

Over de behandelingen en het ongemotiveerde personeel was er minder reden tot opscheppen. Maar intussen is een nieuw team aangetreden en werd het klassieke thalassoaanbod gediversifieerd zodat de thermen nu, in de woorden van directeur Gilles Jamin, “een holistisch terug-in-vorm-kuuroord zijn”. Om zeker te zijn dat ik hem goed begrijp, mag ik het twee dagen proberen. En om zeker te zijn dat ik op tijd kom, wordt een zitje gereserveerd in de helikopterpendel tussen Nice en Monte-Carlo. Helaas, in de heliport is het rustig, geen ster te zien, hoewel het volle filmfestivaltijd is en er ook helikopters naar Cannes vertrekken. “Gisteren vloog Georges Clooney mee”, vertelt de piloot op eenvoudig verzoek. Bad timing!

Een glas vers geperste vitaminen, een grote fruitsla en een café crème komen de kamer binnengerold: de dag begint goed in hotel Hermitage. Dit luxehotel uit de belle époque behoort net als de even luxueuze Hôtel de Paris, Hôtel Mirabeau en Monte-Carlo Beach Hotel tot de Société des Bains de Mer, de investeringsmaatschappij die ongeveer half Monaco bezit (ook het casino, de thermen, restaurants en nachtclubs) en waarvan de Grimaldi’s 3 procent van de aandelen in handen hebben. Als ik de ontbijtrekening afteken, besef ik dat Rainier en zijn Mooi en Meedogenloos-familie hier onrechtstreeks beter van worden. Het binnenstromende zonlicht maakt een mens echter mild. Het is ze gegund. Hun levenswandel levert al decennia boeiende kopij aan gespecialiseerde bladen. Lectuur die mij al eens pleegt te ontspannen.

Omdat Hermitage uitgeeft op Les Thermes Marins, kunnen de hotelgasten er in badjas naartoe. Ik begeef me in dat witte uniform op weg voor een dag verwennerij. Bij het zwembad hou ik halt om als gelegenheids- celebrityspotter de toestand te checken. Alweer geen ster te zien, minder geluk dan de collega die gisteren de Monegaskische prins Albert baantjes zag trekken. Maar laat ik u niet onthouden welk schouwspel ik hier een paar jaar geleden zag: de Chanel-bikini waarvan het bovenstuk bestaat uit enkele touwtjes en twee ronde plaatjes – met CC-logo – die nipt de tepels bedekken. Ik had het kleinood op het Chanel-defilé gezien. Nu kon ik er mij van vergewissen of het zwemwaardig was. Een perfect lichaam stapte sierlijk naar de rand van het zwembad en dook. Ik hield de adem in. De sirene kwam terug boven water en de plaatjes bleken geen millimeter verschoven. Of ze waren vastgekleefd, of Karl Lagerfeld is een genie.

Beneden in de thalassoruimte van het kuurcentrum, waar de baden staan en de onderwatermassages en algenpakkingen gedaan worden, wacht Séverine op mij voor de Maxi-Mineral. De behandeling duurt anderhalf uur en is een combinatie van scrubben met zout uit de Dode Zee en masseren met essentiële oliën. Séverine gaat mij voor naar een rustig en duister kamertje. Nauwgezet begint ze met handenvol zout over mijn huid te schuren, daarna worden de oliën bovengehaald.

Zo’n massage is ontspannend en vochtafdrijvend. “Voel je de druk op je blaas?” vraagt Séverine. En of. “Dat is normaal”, stelt ze me gerust. Maar voor er sprake is van de kamer even te verlaten, moet ik eerst nog een algenpakking ondergaan. Ik vertel Séverine dat een eerdere ervaring met warme modder, voor mij inhoud gaf aan het woord claustrofobie. Daar wordt rekening mee gehouden. Mijn armen worden niet mee ingepakt en een attente Séverine komt geregeld vragen of het wel gaat. Het gaat goed. Na 20 minuten word ik uitgepakt, afgespoeld en gemasseerd met bodylotion.

Ontspannen en met een tintelende, zachte huid neem ik afscheid van Séverine.

Op naar Sonia voor een half uur voetreflexologie. Knedend en duwend op voeten en tenen, doet ze verbazende dingen. Ze lokaliseert een klein medisch probleem en deblokkeert het. Intussen geeft ze uitleg. Net als Séverine handelt ze met een trefzekere professionaliteit en een oprechte empathie.

Ik loop nu helemaal op wolken, recht in de armen van Jean-Louis Talo, de manager van het fitnesscentrum. We vinden een schaduwrijke plaats (mijn gedecapeerde huid verdraagt geen zon) op het terras van het huisrestaurant L’Hirondelle. De jachthaven ligt aan onze voeten, het weer is fantastisch. Monte-Carlo telt 300 dagen zon, een belangrijke troef, want na afgelopen zomer weet iedereen hoe belangrijk licht is voor de geestelijke gezondheid.

Mensen worden tegenwoordig geterroriseerd met onmogelijke crashdieten, zegt Talo. “Het lijkt wel of we allemaal met een katholiek schuldgevoel opgezadeld zijn: je moet zwaar afzien om iets te bereiken. Ik zeg u dat dat niet zo is.” Zo horen we het graag van Jean-Louis.

De afslankprogramma’s die in Les Thermes Marins voorgesteld worden, zijn een combinatie van gezonde voeding (waarin eerder suiker dan vet geweerd wordt), voedingssupplementen en veel, zeer veel sport.

“Je hoeft niet keihard te trainen, maar vooral lang en zacht”, zegt Jean-Louis. Via een formule waarin leeftijd een van de parameters is, wordt bepaald wat de ideale hartslag is om te sporten. Bij mij is dat 120. Jean-Louis raadt me aan een hartslagmeter te kopen en dat cijfer voor ogen te houden. Bij een hartslag van 120 – dat kan ik zelfs aan zonder een verhitte kop te krijgen – verbrand ik immers vetten, als ik mij harder zou uitsloven, verbrand ik alleen suikers. Tot zover het goede nieuws. Het slechte: om enkele kilo’s af te vallen, moet ik 5 keer per week minstens 45 minuten cardiotraining en 3 keer per week minstens 30 minuten spieroefeningen doen. Een crashdieet lijkt me praktischer. Jean-Louis zucht diep. “Hoe meer je dieet, hoe meer je je silhouet aantast. Je valt af omdat je spieren verdwijnen, je vet blijft zitten. Maar als je dat vet kwijtspeelt, lijken je spieren langer en ziet je figuur er beter uit.”

De low-calories lunch in l’Hirondelle is beslist geen straf: een slaatje, gegrilde vis en een toetje. De culinaire barbaar in mij wordt de mond gesnoerd en even later zit ik met collega’s als een kersverse foodie mee te praten over het subtiele kruidengebruik, de delicate vinaigrette en de kunstige presentatie. Tot ik aan het zwembad enige animositeit waarneem. De zusjes Natalie en Nicole Appleton van All Saints, weet iemand van het personeel.

Voor het diner is de Belgische pers door directeur Gilles Jamin uitgenodigd in het sterrenrestaurant (één Michelin) Le Vistamar van Hotel Hermitage. We verzamelen in de lobby waar opgedirkte dames en heren voorbijlopen. Een collega wijst er met leedvermaak op dat geld niet noodzakelijk goede smaak garandeert. Maar als een grote blonde mevrouw passeert aan de arm van een kleine en kale man, minstens twee keer zo oud als zij, beseffen we dat er nog altijd de liefde is.

We toasten met champagne op het motto van Les Thermes Marins: je hoeft niet af te zien om weer in vorm te raken. Zonder enig schuldgevoel schuiven we de voeten onder tafel voor een exquis, maar licht diner. We kunnen het niet laten om Gilles Jamin en zijn staf tot smakelijke verhalen over de hebbelijkheden van sterren te drijven. Michael Jackson deed begin mei zijn reputatie van bizarre mens alle eer aan. Of de hotelmanager van Hôtel de Paris ervoor wilde zorgen dat er een Smart in zijn suite stond. Kon hij dat kleine wagentje van dichtbij bekijken. Op die vraag werd niet ingegaan.

Na het diner heb ik maar een verzoek: naar buiten, een terras doen op deze milde lenteavond. Ik vind een collega bereid om mee te gaan, de rest gaat slapen, journalisten zijn niet de drinkebroers waar ze vaak voor versleten worden.

Aan een tafeltje op het terras van Café de Paris gniffelen we gezellig bij de taferelen die zich voor ons afspelen. Maar het lachen vergaat ons als we aan een andere tafel een stel jonge vrouwen in de gaten krijgen. Ze zijn bloedmooi. Ze hebben duidelijk geld en smaak. Ze zien er niet uit alsof ze een lelijke man maar in hun buurt zouden dulden. Ze dragen kleren en handtassen waar modeliefhebbers een moord voor doen.

We besluiten op te stappen, want begint schoonheid niet bij een goede nachtrust? We hebben overigens nog een kuurdag voor de boeg, wat ook al een stap in de goede richting is. Op mijn programma staat een shiatsu-massage, een algenbad en een gezichtsverzorging.

Nog een dag later sta ik met mijn koffer te wachten op het busje dat ons naar de luchthaven moet brengen. Op mijn gezicht zit een onthechte glimlach gebeiteld. Ik besef dat Les Thermes Marins mij met Monaco verzoend hebben. Ik zwaai nog even naar Jean-Louis die het plein oversteekt. Hij kijkt me nadenkend aan, loopt door en komt dan op zijn stappen terug. “Ik had je niet herkend. Dat overkomt mij vaker. Gasten arriveren hier met gespannen trekken in hun gezicht, na twee dagen zijn ze zo relax dat ze er anders uitzien.” Mijn glimlach wordt op slag een smile van oor tot oor.

Prijzen en pakketten

Les Thermes Marins de Monte-Carlo bieden verscheidene pakketten aan, naar keuze met of zonder hotelovernachtingen. Kuren is nooit goedkoop, ook niet in Monaco. Toch is een beauty- of anti-stresspakket hier nauwelijks duurder dan in een doorsnee-kuuroord, het prestigieuze kader en de uitstekende service met een groot aanbod manuele therapieën krijgt u erbij.

Concreet: een Stress Control-pakket van 6 dagen kan voor omgerekend 24.000 Belgische frank, 6 dagen afslanken onder medische begeleiding kost rond de 42.000 fr. (logies niet inbegrepen). Wie geen 6 dagen heeft, kan ook voor minikuren van 3 dagen kiezen.

Een super-de-luxe ervaring is natuurlijk een kuur met verblijf in een van de prestigieuze hotels van de Societé des Bains de Mer: een 3-daagse Azur Tonic-kuur (een goed basispakket met 4 behandelingen per dag) met drie overnachtingen (halfpension) in hotel Hermitage kost omgerekend 34.500 fr./persoon. In het hoogseizoen komt daar 1000 FF bij. Voor groepen zijn er speciale prijzen.

Meer info vindt u in een brochure die u kunt aanvragen op: +377-92-16 40 40.

E-mail: thermes ad sbm.mc

website: wwww.montecarloresort.com

Trui Moerkerke