Zaakvoerder van Gysemans Clothing Industry. Ik zit al de helft van mijn leven in de mode. Ik ben op mijn 24ste begonnen als productiechef bij een hemdenfabrikant. Toen eind de jaren tachtig de prijzen en dus ook de lonen onder druk stonden, ben ik voor mezelf begonnen. Boeman spelen, dat was niets voor mij.

Ik ben een generatiegenoot van de Zes van Antwerpen. Ik was 27 toen ik het bedrijf opstartte, in hetzelfde jaar dat Dries Van Noten samen met de anderen naar Londen trok. Die ontwerpers konden destijds bijna nergens terecht in België en het waren ook mijn eerste klanten.

Thuis heb ik leren werken. Mijn vader had een tuinbouwbedrijf in Sint-Katelijne-Waver. Ik moest mee de handen uit de mouwen steken. Dat is misschien niet meer van deze tijd, maar dat heb ik meegekregen.

Ik wil een meerwaarde creëren. Ik wil geen vervangbaar onderdeel van een machine zijn. Dat is ook onze sterkte : we denken mee met ontwerpers, we gaan mee in hun trip. Net omdat ik de zaken niet louter rationeel of boekhoudkundig bekijk. Er is niets mis met geld verdienen, maar dat alleen drijft me niet. Daarom ging ik ook weg uit de grootdistributie : ik kon er geen emotie vinden.

Als het misloopt, heeft de producent het gedaan. Er zijn zoveel factoren die bepalen of een collectie succes heeft. Ik ben er dus graag van in het begin bij.

Creativiteit gaat niet altijd samen met automatisering. Voor creaties van mensen als bijvoorbeeld Raf Simons zijn vaklui en flexibiliteit nodig. Voor mij was het een voordeel dat ik geen familiebedrijf overnam. Ik volgde mijn intuïtie en bekeek de zaken vanuit een ander perspectief. Het is trouwens net omdat we het hogerop zochten en meteen competente mensen konden opvissen die elders hun job verloren hadden, dat we er vandaag staan.

Alle voordelen hebben, zonder de nadelen te proeven, bestaat niet. Risico’s horen er nu eenmaal bij, of het nu over je werk of je privéleven gaat. En met zelfmedelijden of het slachtoffer uithangen schiet je niets op : alles wat ik weet en vandaag ben, heb ik te danken aan de fouten die ik gemaakt heb. Zolang ik op mijn oude dag maar kan zeggen dat ik met mijn leven iets gedaan heb.

Ik was vroeger meer met mijn kleding bezig. Ik draag nog steeds niets dat niet bij elkaar past, maar ik heb sinds drie jaar ook twee kleine kinderen, dus gaat mijn aandacht nu vooral naar kinderkleding. Daar ben ik even fanatiek in als mijn vrouw.

Een bedrijfsleider kan de wereldeconomie niet negeren. Europa groeit en groeit. Uiteindelijk concurreren we met de hele wereld. Nu we ook in Roemenië produceren, werkt in Rotselaar nog slechts vijfendertig man. Mensen ontslaan, het vergt tijd voor je daarmee in het reine bent. Maar in het belang van het bedrijf moet ik mijn verantwoordelijkheid nemen.

Vliegen ontspant me. Even niet gebeld kunnen worden en ongestoord een magazine lezen, daar geniet ik evenveel van als van squashen of naar de sauna gaan.

Mijn werk maakt een wereldburger van me. In de modewereld kom ik mensen van overal tegen. Ik begeef me tussen alle lagen van de bevolking, van chique Parijzenaars en aankopers uit de hele wereld tot de naaisters in Roemenië. Dat verrijkt mijn leven.

In het bedrijf wil ik anderen verantwoordelijkheid geven. Ik zeg niet zomaar wat ze moeten doen, ik luister naar hen en verwacht engagement. Gewoon omdat ik zelf zo in elkaar zit : ik wil al van jongs af aan mijn eigen baas zijn. Ik kan me niet zomaar inzetten. Ik moet er het nut van inzien.

Marc Gysemans (48) is onder meer stichter en zaakvoerder van Gysemans Clothing Industry in Rotselaar en Mol, de kledingfabrikant van Raf Simons, Veronique Branquinho, Kris Van Assche, Sofie Dhoore en anderen.

Door Wim Denolf / Foto Saskia Vanderstichele