Toen ik jaren geleden wat zeurde over de slechte gewoontes van een vriendje (sokken op de grond, ondergoed naast de wasmand, pizzaverpakkingen verspreid doorheen het huis), kreeg ik van een vriendin een hilarisch boekje cadeau: How to Make Your Man Behave in 21 Days or Less using the Secrets of Professional Dog Trainers van Karen Salmansohn, uit 1998. Hoe ironisch ook, het was moeilijk om er niet een greintje van waarheid in te zien: beloon goede daden, negeer hem als hij stout is, geef hem op geregelde tijden eten en een aai over zijn bol, laat hem regelmatig buiten… Ergens dacht je: misschien werkt het wel, toch eens proberen. Tenslotte hollen mannen graag achter frisbees aan in het park, zijn ze gek op gehaktballen, en wie is er niet bang van een opgerolde krant?

Amy Sutherland heeft deze theorie nadien nog iets verder uitgebreid en ook lessen getrokken uit het bestuderen van exotische diersoorten. In What Shamu Taught Me About Life, Love And Marriage (2009) worden raadgevingen van ornitologen, dolfijntrainers en olifantenopleiders toegepast op die andere exotische diersoort: de Amerikaanse echtgenoot. Ook hier weer zijn de principes simpel: niet zeuren – leert een dolfijn een bal op zijn neus balanceren door gezeur? – maar belonen. Met een makreel in het geval van de dolfijn. Mogelijk in tomatensaus voor de echtgenoot. Ga te werk als een wetenschapper. Bestudeer je man om te weten tot welke soort hij behoort. Zegt Amy over haar man Scott: “Hij is territoriaal als het op de afstandsbediening van de tv en de stereo aankomt. Hij houdt van korte winterslaapjes, kan altijd afgeleid worden met eten en heeft nood aan beweging, wat handig van pas komt voor snelle trips naar de supermarkt.”

Manonvriendelijk, denigrerend en seksistisch? Vast en zeker. Politiek incorrect? Absoluut. Grappig? Ook. Ik raad het niet aan als valentijnsgeschenk.

Het is wonderlijk dat we in onze cultuur en in ons hoofd dit nogal cynisch-realistische beeld van een relatie moeiteloos combineren met het cliché van de eeuwige romantische liefde, geïllustreerd met valentijnsspreuken op wenskaarten. Het sprookje van Kate en William, het wel en wee van celebritykoppels, je ontsnapt er amper aan, zelfs al zou je willen. Ik voel ondertussen helemaal mee met die arme Demi Moore die haar verliefde geluk lustig de wereld in twitterde en die nu haar verdriet over de breuk met Ashton nergens nog kan verbergen. Had de Salmansohn & Sunderlandstrategie een hulp voor hen kunnen zijn? Who knows.

Las ik enkele weken geleden dat het niet meer boterde tussen Johnny Depp en Vanessa Paradis (de Franse lolita en de Amerikaanse rebel, hoe kan dit nu niet werken met twee mensen die er samen zo goed uitzien?), dan lees ik nu weer dat het uit, over en voorbij is tussen Heidi Klum en Seal (Duits topmodel en Engelse superster, herinneringen aan Othello en Desdemona waren nooit ver weg). Elvis en Priscilla, Johny en Janine, mijn volledige geloof in de eeuwige romantische liefde hangt nu af van Nicole en Hugo. Misschien moesten zij maar een boek schrijven waar geen dier aan te pas komt.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

LEERT EEN DOLFIJN EEN BAL OP ZIJN NEUS BALANCEREN DOOR GEZEUR? NEEN. NIET ZEUREN DUS, WEL BELONEN