Is het heimwee naar een goede opvoeding ? Naar verfijning en cultuur ? De mode op reis langs de betere kostscholen en hun afgestudeerden, Donna Tartt revisited. Een verslag uit Milaan en Parijs.

Hilde Geens Foto’s : Etienne Tordoir

Ook de twee jonge Belgen Wim Neels en Raf Simons toonden hun versie van De Verborgen Geschiedenis. Ze sluiten aan bij een trend die prominent vertegenwoordigd wordt door de Italiaanse volbloedchic van Prada. De allermooiste materialen worden verwerkt in de allersimpelste vormen. Voor de komende zomer zijn er broeken en hemdjasjes van papierdun leer en tricotvestjes met stoffen voorpanden, korte vierkante jekkers met ritsen, smalle pantalons, nauw geknipte uniformhemden, pluimgewicht kasjmiertruien en als uitschieter tussen zoveel discreets prachtige kobaltblauwe paardenharen sandalen. De ’te kleine V-hals’ van truien en T-shirts is een basisingrediënt voor de komende zomermode. Victor Victoria, een ondergewaardeerde collectie in deze stijl, heeft er hele mooie.

Wim Neels toonde zijn eerste volledige mannenlijn, en wie ze gezien had, was in de wolken. Secuur geknipt, sensuele materialen en kleuren, mooi verpakt, picobello afgewerkt en subtiele vondsten. Zo hebben zijn truien ingebreide smalle dassen, en de kragen van de colberts een voering van dassenstof. Het zijn kleren met een hoog stamboomgehalte, die mooi zullen slijten.

De collectie van Raf Simons ademt dezelfde sfeer uit. Hij stileert anoraks, bermuda’s, truien, T-shirts en andere uniformstukken van de jongeren in een gaaf geheel. Zijn kleren zien er anoniem uit en vriendelijk. Met fantasietjes wordt zuinig en verrassend omgesprongen. Zijn mooiste stuk is een T-shirt dat onderaan in franjes werd geknipt en waarop kralen werden geregen.

Het is opvallend, dat al deze collecties getoond werden in showrooms en niet op de catwalk. Ook vaste waarde Armani hield het bij een grootscheeps verjaardagsevenement waarbij zijn soepelvallende hooggesloten dubbelknoopspakken, wijde zijden bermuda’s en spannende witte jerseyhemden getoond werden in een aaneenschakeling van taferelen. Al wandelend langs de Romeinse zuilengalerij met levende beelden in Armani-slips kreeg je de prikkelende geur van de voor de gelegenheid aangesleepte laurierheggen in de neus. Hermès hield wel een echt defilé, met uiteraard alle basisstukken van de traditionele, luxueuze elegantie waar het merk sterk in staat, en als uitschieter een beeldschone Gauloise-blauwe lamsleren pantalon.

Op de meeste catwalks van Parijs en Milaan was die sfeer van oud-wereldse discretie ver te zoeken. Lang en smal, met scherpe schouders, de borst bloot, sokken uit, slippers en sandalen aan, zo valt het verhaal samen te vatten. De pantalons zijn zo nauw dat de mannequins bij Rykiel Homme niet eens de hand in hun broekzak konden steken. De haren worden geföhnd met de vingers erdoor à la Rolling Stones in hun jonge jaren. Blauw is de meest prominente kleur in alle mogelijke schakeringen, het blauw van zwembadmuren, Palmolive-zeep en Clinique-cosmetica, van champignonbakjes en Smurfen, van kobalt, lavendel en het allerteerste van de vlasbloem.

Gucci in Milaan bracht het modebeeld het duidelijkst. De combinatie van super-de-luxe materialen met een swingende coupe ademt een chic waarin oud en nieuw geld elkaar kunnen vinden, een sfeer van snelle glamour, van mensen die leven tussen The Plaza in New York en The Ritz in Parijs, Bianca Jaggers in mannelijke versie. Sommige hemden waren van geperforeerd suède, en zelfs de slips zagen eruit of ze van babyzacht leer waren. De dubbelknoopspakken waren smal in de taille en wippend met twee splitten achteraan. Vaak zat er geen hemd onder het colbert, en als dat toch het geval was stond dat meestal open, soms met een korte sjaal om de hals. Gucci bracht transparante hemden in stevige kleurvlakken en strings en korte pareo’s in aflopende tinten.

Alle collecties werden vrouwelijker. Vivienne Westwood liet kapsels touperen, ontwierp schoenen met hooggeblokte hakken en borduurde body’s met struisverenboord. Bij S0 kreeg een model een opwippend paardenstaartje, Moschino had veelkleurige pomponzwembroeken met bijpassende badmutsen. Yohji Yamamoto ontwierp schoenen met striksluiting en kanten sjaals. Volgens Versace lopen mannen- en vrouwenmode trouwens van langsom meer door elkaar net als de onder- en boven- en winter- en zomermode. Enkel de kwaliteit maakt het verschil nog uit. Hij had zelf ‘vrouwelijke’ T-shirts met één schouder bloot of transparant, met driekwart mouwen of uitgesneden Amerikaanse schouders voor de Robbie Williams‘en van deze wereld. De ex van Take That zong op het defilé met wegzwemmende ogen een nummer van George Michael, nadat hij een dag lang belegerd werd door scanderende fans, naar wie hij uiteindelijk een rol toiletpapier keilde. Tegenover journalisten maakte hij zijn beklag over de kwelling van het aanbeden worden. Zijn gastheer koos net als Gucci voor een lang, recht branieachtig silhouet, met smalle schouders en taille, spannende matrozen T-shirts met ultrakorte mouwen, glanzende pakken met lange colberts en broeken met lage taille. De afgebiesde geometrische kleurenvlakken van zijn Versuslijn zijn sterk bepalend voor de komende mode. Door de gaasstroken van de hemden zag je de Marcels eronder.

De Dolce & Gabbana-silhouetten waren mogelijk nog smaller. Het duo weet perfect in welke kleren mannen die in mode geïnteresseerd zijn vandaag zin hebben, zei een mannelijke collega. Aan de pakken was geen millimeter stof te veel. Van de colberts gingen enkel de bovenste knopen dicht, soms leken de schouders opgeduwd. Eronder zaten hemden met opengeslagen kraag, één van de ingrediënten van volgende zomer. De bermuda’s waren zeer smal. De stoffenmix zat goed, en de kleurencombinaties waren niet zonder risico en aangenaam verfijnd. De tweede lijn van het duo, D & G had gebloemde pantalons, hemden met de miniruitmotieven uit de periode van de opkomst van polyester, en fifties-prints.

Byblos recycleerde de Carnaby Streetcultuur van jabot- en bloemenhemden met ultralang manchet en driedelige Mod’s-pakken. De kleuren waren brutaal, maar werden er met de peperbus over gestrooid, nooit te veel en altijd juist. Iceberg bood een mooie mix van effen chintzen en rustiek linnen, strepentricot en stretchpantalons, korte passende colberts, hemden met klepzakken en schouderpattes, en wijde kreukbroeken, fruitmotieven in frisse kleuren. De jeanszwembroek met rechte pijpen en ceintuur in de taille, stijl Gary Grant in jaren ’50-films, is dé zwembroek van het seizoen.

Een hele serie ontwerpers gaan hun eigen weg om het even wat de tendensen zijn. Je hebt bijvoorbeeld de schilders. De besten onder hen, Romeo Gigli en Dries Van Noten, brengen het modieuze smalle silhouet in een sterke eigen interpretatie. Gigli ging op de hippie-toer. Terwijl het pijpenstelen regende in Milaan speelde een band Let the Sunshine in bij de ingang van het defilé. De créateur stond erbij te dansen met bloemen in zijn haar en een euforische blik in zijn ogen. De koning van het royale silhouet had de schaar gezet in zijn colberts die bijna trekkend smal waren, met mooie, iets omhooggeduwde schouders en licht verhoogde taille, en dat alles in een kleuren- en stoffenfestijn uit Florentijnse schilderijen.

De collectie van Dries Van Noten in Parijs was oriëntaals van sfeer, met Arabische tegelmotieven, geweldige jacquardtruien en zoals altijd geraffineerde kleurencombinaties. De hemden waren net niet te spannend, de broeken smal of juist heel zakkig, en de vestjes geribd en gebiesd.

Kleurenfanaat Paul Smith liet alles zien wat hij had en dat was heel veel. T-shirts met ondersteboven geplaatste koeien, tricolore hemden waarbij de manchetten, de kraag en de panden elk in een andere afstekende tint waren, broeken van uit de gevechtssporten, chintzpakken en vlekkenpantalons waar iedereen met de neus ging opliggen om te zien hoe ze nu eigenlijk bedrukt waren.

Olivier Strelli bleef trouw aan zijn voorliefde voor de pigmenten die je samenvindt op Afrikaanse markten. Hij sloot aan bij het modebeeld met hoge donkergrijze V-halstruien waar een glinstering in zat, en bracht witte transparante nylon overalls, jassen en safarivesten, maar stapte snel over naar zijn favoriete groen, turkoois, vermiljoen, kurkuma en rood, naar zijn ruitenmotieven en changeantstoffen. Zijn pakken zijn los en relaxed, de kraag van het hemd wordt opengeslagen over het colbert.

Van bovenop hun wolk doen Comme des Garçons en Yohji Yamamoto hun ding, wat er ook gebeurt. ?I did it my way?, klonk het dronken uit de luidsprekers bij Yohji. Hun silhouetten blijven royaal, de mode kan de pot op. Beide Japanners zijn de meesters van de verfijnde en gedurfde experimenten met coupe, materiaal, kleur en motieven. In de Comme-collectie bijvoorbeeld zaten beeldschone kasjmier- en behangpapierbedrukkingen. De broeken hadden dikwijls opgerolde pijpen die gevoerd werden met een fraai contrasterende stof. Jassen en hemden kregen verdoken sluitingen en afstekende kragen. De Yamamoto-lijn was heel erg couture met een ingenieus nepen- en nadenwerk in pantalons en colberts, die benadrukt werden met grote kleur-op-kleur steken, of met biezen. Een erg ontspannen geheel met vrolijke Hawaïhemden.

Dirk Bikkembergs wordt meer en meer een buitenbeen. Spierbundels van mannen liepen in een fascinerend opgebouwde show op de dreun van Work your body. Pakken met riemen, dassen met gespen, de klomp-cultschoenen met een opvallende ring achteraan, glanzende leren pakken, T-shirts en zwembroeken met bolbliksemmotieven, hemden met spleten en riemen op tepelhoogte, vestjes met vetersluiting op het blote bovenlijf. ?Sado-maso-macho-facho? waren de meest gehoorde woorden achteraf.

Sommige ontwerpers maakten er zoals altijd een feest van. Westwood en Jean-Paul Gaultier zijn allebei gefascineerd door de geschiedenis. Westwood danste door de eeuwen, flirtte met Romeinse satijnen tunieken in aflopende kleuren, met toga’s en licht iriserende turkooisen lendendoeken, met rijnstenen riemen en achttiende-eeuwse redingotejassen. Vivienne-in-Fantasia kreeg een staande ovatie.

Gaultier lokte de modewereld in het Théâtre du Palais-Royal, veel te klein, brandonveilig, en onbetaalbaar van sfeer. Een defilé van mannen bezocht een besloten huis uit de belle époque, de modellen converseerden op tingeltangelmuziek met Nadja Auerman en andere ?gastvrouwen? over wat ze in de liefde wilden, en halverwege de show werden de rollen omgedraaid. De make-up van Kévin Aucoin, die ook Tina Turner onder handen neemt was gewoon subliem, de kleren evenzeer. Verbeelding, creativiteit, humor. Kokette colberts met scherpe schouders, smalle taille en licht gérend op de heupen, adembenemende matrozenensembles met lovertjespantalon, kiltsari’s en pakken waarbij de krijtstreep aan de mouwboord overgaat in goudborduursel. Lichtvoetig en heerlijk scabreus.

Walter Van Beirendonck was de hekkensluiter van een fantastische collectiedag. Hij joeg zijn W&LT-marsmannen eerst in het zwart het podium op met grote lakhelmen, wijd uitstaande flaporen en bolle ogen. Iedereen zat bevreemd toe te kijken, maar van zo gauw er kleur opkwam veranderden de gezichten. De modellen droegen broeken met frituurgordijnruiten, groene haren, smockjurken in fluokleuren, tule japonnen met pofmouwen, hoepelrokken en sluike patchworktunieken, de ene vrolijkheid na de andere. Met Walter in Wonderland. ?Iedereen zou er zo moeten bijlopen?, riep iemand die na afloop aan de overkant op de metro stond te wachten.

Van boven af : Bianca Jagger in mannelijke versie, Gucci. Yohji did it his way, breed dus. Spannend à la Hermès.

Prachtige jacquards van Dries Van Noten.

Van boven af : blootsvoets in de stad, D&G. Kleurenvlakken, Versace. Neo-hippies van Romeo Gigli.

Van boven af : Walter in Wonderland. Vivienne in Fantasia. De kraag over het jasje, Strelli.

Van boven af : patronenmix van Paul Smith. Behangpapierbroek Comme des Garçons.