Mamma Italia

:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be

Op de site van Weekend Knack

ontdekt u wat u op tafel kunt zetten,

waar u uw vakantie kunt doorbrengen,

wat u in uw kleerkast moet hebben,

hoe u uw huis renoveert…

En u kunt er ook uw mening kwijt.

Het hele land ruikt naar Italië op dit moment. Europalia heeft onze musea veroverd van Charleroi tot Antwerpen. We dwalen van Ferrara naar Genua in onze musea. We kunnen er niet genoeg van krijgen, van Italië. Met tienduizenden snellen we bij het begin van elke vakantie zuidwaarts, de Alpen over. De frivole kusten, de noordelijke meren, de Toscaanse heuvels, de verzengende warmte van Sardinië en Sicilië. We willen het allemaal gezien en beleefd hebben. De goedkope vliegtuigtickets brengen ons steeds vaker naar Rome, Pisa, Venetië, Lucca. Het lijkt wel of Italië stilaan onze achtertuin aan het worden is.

We doen er graag romantisch over, over Italia. We menen haar goed te kennen. We hebben haar smaak geïmporteerd. We eten meer en meer pasta, pesto en pomodori en grana padano. We zijn verrukt over Dolce&Gabbana, Armani, Prada. Over Alessi, Molteni, Minotti. De namen klinken ons als muziek in de oren. Een beetje ruw maar romantisch, zoals Paolo Conte en Zucchero Fornaciari.

Ze lijken zo makkelijk te leven, die Italianen. Ze zien er altijd goed uit, ze bewegen zich met zwier en ze zijn zelf bijzonder goed in het verkopen van dat onbezorgde imago van weelderig leven met veel stijl. Het is zo verlokkelijk om ze te imiteren, om proberen te zijn zoals zij.

Alleen, het dagelijkse leven in Italië is toch wat anders dan de beelden die ze ons voorschotelen in de reclame voor hun zo geliefde producten. Het klassieke beeld van de Italiaanse mamma met haar bambini, vergeet het maar. Het gemiddelde Italiaanse gezin heeft nog 1,3 kinderen. En Italiaanse vrouwen werken even hard als wij hier in het noorden. Al die zonen die tot na hun dertigste aan moeders rokken blijven hangen, bezorgen hun meer kopzorgen en werk dan wat anders. Want zo’n blitse Italiaanse jongen, die strijkt bijvoorbeeld zijn hemden niet zelf, hoor ! Qua behuizing is het in de meeste Italiaanse steden ook niet zo riant, enfin, toch niet voor de gemiddelde Italiaan.

Dat wij met zijn allen zo makkelijk een optrekje op het platteland kunnen huren of kopen, komt natuurlijk door het feit dat iedereen wegtrekt uit de streken waar weinig werk is, naar industriesteden als Milaan en Turijn. En doordat zelfs rijke families het nog node kunnen opbrengen om de palazzi en fattorie in stand te houden. Zonder de romantische toeristen uit het noorden zou het Italiaanse platteland al lang vergaan zijn tot één hoop ellende.

En dat bucolisch heuvelende Toscane, kijkt u nog maar eens goed als u er volgende keer door rijdt, voor het helemaal vergald wordt. Niet alleen wil de regering- Berlusconi de milieuwetgeving wat soepeler maken, zoals Signora Crespi in dit nummer vertelt, er is een tweede snelweg van noord naar zuid gepland, die niet veel respect opbrengt voor wat onze ogen zo streelt.

Nu is Sua Emittenza, sinds kort boven de wet verheven wegens onschendbaar op eigen verzoek, niet vies van enige vervuiling. De Italiaanse televisie bijvoorbeeld is niet om aan te zien, tenzij u van borsten en billen houdt. Meneer Berlusconi trekt ook de waarheid graag een jasje uit eigen atelier aan. Daarvan kunnen nogal wat eminente journalisten getuigen. Wie niet naar hem horen wil, moet voelen en vliegt eruit.

Maar dat alles neemt niet weg dat Italië een land blijft waar ontzettend veel creativiteit en vakmanschap aanwezig is en gedijt. Want dat ze in het zuiden lui zouden zijn, is een mythe, die intussen al lang ontkracht zou moeten zijn. Als de familie-story’s in dit nummer ergens van getuigen, dan is het dat wel. Van de passie die doorgegeven wordt van vader op zoon, van moeder op dochter. Van noest voortwerken, koppig de eigen stijl weten te behouden. Van eeuwenoud vakmanschap te combineren met inventiviteit en technologisch kunnen. Van het zich weten te verkopen. Van geen complexen te hebben en ervoor te gaan. Berlusconi is er een kwalijk exponent van, van die mentaliteit. Maar er zijn zoveel anderen die de positieve kant kunnen tonen.

Tessa Vermeiren