MALIKKA BOUAISSA

© DIEGO FRANSSENS

Oprichtster en hoofdredactrice al.arte.magazine

Ik heb mijn Marokkaanse roots pas laat omarmd. Op de katholieke school in Boom wilde ik net als ieder ander meisje zijn, en dus vertelde ik mijn vrienden weinig over het leven thuis. Vragen over mijn identiteit kwamen pas toen ik twintig was. Ik merkte hoe moslims onder de loep werden gelegd, wat wel eens heel bedreigend aanvoelde. Dan is het niet zo vreemd om je af te vragen waar je vandaan komt of om lotgenoten op te zoeken. Maar ik ben moslima Ć©n volbloed Belg, het ene sluit het andere niet uit.

Westerse media hebben vaak een eenzijdige kijk op de Arabisch-islamitische wereld. De grote culturele bloei in de regio, de explosie aan creativiteit onder jongeren, de opkomst van experimentele kunstvormen die oude en nieuwe disciplines combineren, de opening van nieuwe musea en galeries : daar verneem je hier nauwelijks iets over. Toen ik in 2012 een tijdje werkzoekend was en kon nadenken over de dingen die me echt boeien, wilde ik dan ook iets doen met al die beelden die ik op Instagram, Tumblr en in cybercommunity’s zag. Zo startte ik een onlinemagazine dat focust op kunst en cultuur in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.

Van hokjesdenken is geen sprake. We brengen dus ook artikels over westerse kunstenaars en cultuurtempels. Een ander geluid laten horen, betekent evenmin dat we enkel positieve verhalen schrijven.Kunstenaars reageren op wat er leeft en gebeurt in de wereld, en dus gaan we thema’s als schendingen van de mensenrechten en de positie van vrouwen niet uit de weg. Te meer omdat onze binnen- en buitenlandse correspondenten heel divers zijn qua culturele achtergrond. Anderzijds mag het geen verplichting zijn om maatschappijkritische artikels te brengen. Westerse moslims moeten al vaak genoeg reageren op gebeurtenissen die ver van hun eigen leefwereld staan. Dat is behoorlijk vermoeiend.

Cultuur is een middel om bruggen te bouwen en je horizon te verbreden. Ook in de moslimgemeenschap, want ook daar zijn heel wat kunstvormen nog onbekend terrein. Veel allochtone jongeren hebben bijvoorbeeld nog nooit gehoord van kalligraffiti, een variant op klassieke graffiti. Nochtans kunnen zulke eigentijdse kunstvormen hen helpen om een positief zelfbeeld te ontwikkelen.

Een businessmodel heb ik nooit gehad. Al besef ik ook dat werken met vrijwilligers geen oneindig verhaal is. De meest gepassioneerde medewerker kan er altijd de brui aan geven, terwijl mijn eigen vrije tijd evenmin onbeperkt is. Dat maakt het moeilijk om vanuit al.arte.magazine bijvoorbeeld een kunstenfestival of andere offline-evenementen te organiseren, maar we doen dat soms wel. Ik sta nu meer open voor advertenties en sponsoring dan vroeger, zeker als het gaat om instellingen en bedrijven in de culturele sfeer. Zolang onze onafhankelijkheid maar niet in het gedrang komt.

In mijn ogen was discriminatie altijd iets dat anderen overkwam. Toen de studiebegeleiding me op mijn twaalfde adviseerde om voor een beroepsopleiding te kiezen, stelde ik me daar zelfs geen vragen bij. Gelukkig spoorde mijn vader me toen aan om voor economie – moderne talen te gaan. Ook op de arbeidsmarkt besefte ik pas na verloop van tijd dat vooroordelen behoorlijk hardnekkig kunnen zijn. Toch wil ik daar niet lang bij stilstaan. Dan loert verbittering om de hoek, terwijl ik de toekomst graag hoopvol tegemoet zie.

Malikka Bouaissa (32) is communicatiemanager in de culturele wereld en richtte in september 2012 al.arte.magazine op, een Nederlands- en Engelstalig onlinemagazine over kunst en cultuur uit de Arabische en islamitische wereld. De site wordt maandelijks bezocht door zo’n 30.000 unieke bezoekers. Info : www.alartemagazine.be

DOOR WIM DENOLF / FOTO DIEGO FRANSSENS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content