Macaber
Toen Yves Montand in 1989 in de media verklaarde hoe fantastisch het wel was om op 67-jarige leeftijd voor het eerst vader te worden, zat ergens te velde een tienermeisje erg verdrietig te wezen. Haar moeder had haar immers altijd verteld dat deze bekende Fransman ook háár vader was, maar de acteur had dat steeds ontkend.
Aurore, zo heette het tienermeisje, voelde zich zo op haar ziel getrapt toen ze in tijdschriften zag hoe die stralende papa met zijn snoezige baby voor de fotografen poseerde, dat ze besloot alle middelen in te zetten om te krijgen waar ze volgens haar recht op had : een vader. Die inspanningen hebben er inmiddels toe geleid dat de stoffelijke resten van Montand dreigen opgegraven te worden om alsnog via DNA-analyse Aurore het onomstotelijke bewijs te leveren dat haar moeder haar nooit belogen heeft.
De uitspraak van het Hof van Beroep in Parijs dateert van 6 november en moet normaal gezien voor juni volgend jaar zijn uitgevoerd. Volgens een enquête van het weekblad Paris Match zegt 61 procent van de Fransen geschokt te zijn door deze beslissing. Drie op vier vindt dat de wil van Yves Montand, die bij leven weigerde mee te werken aan een vaderschapstest, gerespecteerd dient te worden. En meer algemeen vindt een meerderheid (ongeveer 60 procent) dat het recht van de doden voorrang heeft op het recht van de levenden. Slechts 38 procent vindt dat het recht van een kind om te weten wie zijn of haar ouders zijn, eerst komt.
Het is natuurlijk een macabere gedachte dat men het graf van een aimabel man als Montand zou durven onteren. Bovendien zou meteen ook de rustplaats van een respectabele vrouw als Simone Signoret, die onder dezelfde steen begraven ligt, worden verstoord. Een van de vele vragen die deze kwestie oproept, is toch of de verontwaardiging even groot zou zijn indien het te analyseren DNA afkomstig zou zijn van een crimineel onbenul. Ongetwijfeld zou in dat laatste geval ook de strijd tussen de betrokken partijen minder hardnekkig worden gevoerd. Kwade tongen beweren immers dat de hele vertoning enkel om centen draait.
Hoe is het allemaal zover kunnen komen ? Wanneer de 20-jarige actrice Anne Drossart in 1975 een dochter ter wereld brengt, ontkent Montand dat hij de vader is. Als de opgroeiende Aurore hem opzoekt, behandelt hij haar als een fan. Ze voelt zich diep beledigd. Pas na de geboorte van de kleine Valentin worden de eerste juridische stappen gezet. De rechtbank vraagt een bloedonderzoek. Montand gaat in beroep. Het Hof van Beroep blijft bij de eis van een vaderschapstest. Montand legt klacht neer tegen Anne Drossart. Een half jaar later sterft hij, en met hem verdwijnt het bewijsmateriaal. Een jaar na zijn overlijden beslist een rechter dat Montand wel degelijk de vader is van Aurore. Zijn eerdere pogingen om aan een test te ontsnappen, hebben bij het nemen van die beslissing allicht een rol gespeeld, en vermoedelijk ook de frappante fysieke gelijkenis tussen de acteur en het meisje. Carole Amiel, de moeder van Valentin, en Catherine Allégret, de dochter van Simone Signoret die door Montand werd geadopteerd, gaan in beroep. Volgt een onderzoek van de genetische identiteitskaart van Aurore en haar moeder enerzijds, en die van Valentin en zijn moeder én van de 80-jarige zus van Montand anderzijds. Resultaat : de kans dat Aurore de dochter is van Yves Montand is 0,1 op 100. Dat het Hof van Beroep op basis van die minieme kans toch besloten heeft het DNA van Montand zelf naar boven te halen, is verrassend. Moeder en dochter beweren dat het gerecht over voldoende ander materiaal beschikt om deze beslissing te verantwoorden.
Volgens Sylvia De Bie, wetenschappelijk medewerkster van de dienst Medische Genetica in het UZ van Gent, zou alles veel eenvoudiger zijn gelopen indien Montand indertijd had meegewerkt aan een vaderschapstest. ?Weigeren laat vermoeden dat men iets te verbergen heeft. Wie absoluut zeker is, hoeft niet bang te zijn en kan beter zeggen : alstublieft, hier is mijn bloed, bewijs het.?
Op basis van haar ervaringen met volwassen mensen die op zoek zijn naar hun vader, wijst ze erop hoe sterk die drang om te weten kan zijn. ?We hebben regelmatig mensen van dertig of veertig jaar over de vloer die proberen potentiële vaders ervan te overtuigen mee te werken aan een vaderschapstest.?
Al zou een post mortem-vaderschapstest bij Montand volgens haar een wereldprimeur zijn, ze sluit niet uit dat een gelijkaardige procedure ook ooit in België zijn beslag krijgt. ?Wanneer dergelijke zaken in de gerechtelijke molen belanden, beslist uiteindelijk het Hof van Beroep. Volgens mij kan dat in België ook. Uiteraard hangt er aan een dergelijke onderneming een serieus prijskaartje en vergt het minutieus onderzoek, maar het ís mogelijk.?
Wie na dit alles nachtmerries voelt opkomen, krijgt op de valreep nog deze geruststelling mee : na een crematie is elk spoor van de dader onherroepelijk verdwenen. Voor mannen die als de dood zijn voor een confrontatie met eigen nakomelingen, bestaat er dus nog maar één devies : op naar het crematorium.
Jo Blommaert Tekening Sandra Schrevens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier