Loungen in een art-decomonument

Redactie Knack

30-01-2007, 23:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:07

Keuken : 5,5 i Decor : 8 i Comfort : 7,5 i Service : 5,5 i Prijs/kwaliteit : 6

De horeca en in het bijzonder de restauratie, waar de kosten van eerlijke ingrediënten, de lonen van moeilijk te vinden personeel en zware concurrentie de winstmarges zwaar onder druk hebben gezet, is geen makkelijke sector. En toch zijn er altijd weer nieuwe gelukzoekers zonder horecaopleiding die instappen. Glenn Sestig heeft als architect de wind in de zeilen. Deze succesvolle ontwerper is sinds december van vorig jaar ook horecaondernemer. Op de gelijkvloerse verdieping van een geklasseerd art-decogebouw aan een verbindingskanaal (Ketelvaart) tussen Schelde en Leie, in het hart van Gent, opende hij een trendy loungebar en brasserie met in het souterrain een al even mooi en actueel ingericht à la carte restaurant. In maart openen op de bovenverdiepingen drie exclusieve suites, waarbij een penthouse met terras.

Wij kwamen ’s avonds, nestelden ons aan een tafeltje en gingen op in de schemerige sfeer. Wij werden stuntelig bediend door een onzekere en onwetende jonge vrouw, die de wijn in het aperitiefglas schonk en ons verontschuldigend toevertrouwde dat de horeca nieuw voor haar was en dat zij overdag met jonge mensen in een inrichting werkt. Een zaaldirecteur op gouden gympjes kwam ons vertellen dat wij de eerste klanten waren die de Bonny Doon, Pacific Rim, Santa Cruz 04 bestelden, een interessante droge riesling uit Californië, verpakt in een fles met waanzinnig etiket en schroefdop (31 euro). Wat wij met deze informatie moesten doen, was onduidelijk. Om het gesprek niet stil te laten vallen, informeerden wij waar hij zijn gouden gympjes had gekocht. De man vertelde dat die niet te koop zijn, want Glenn Sestig heeft zelf op een zondag acht paar gympjes met de hand goud geverfd.

Vanuit de eetzaal zie je achter glas twee koks met geschoren schedel kokkerellen. Op tafel verscheen lekker bruin brood met noten en krenten. Er kwam bloedworst met dadelcompote, veldsla en saus van cassiscrème als simpel, smakelijk en zoet voorgerecht (14 euro) en tartaar van gehakte tonijn en groenten, versierd met een filet van gebakken sardine (15 euro). Een sardine is alleen lekker als het visje onberispelijk vers is. Dat was niet het geval, evenmin als bij de gebakken wijting, die op het bord kwam met savooikool, andijvie en aardappelpuree (20 euro). In beide gevallen waren deze tere producten geatrofieerd tot nietszeggende visjes met grijs, slap vlees. Ook de textuur van de zeebaars was weinig levendig (21 euro). Het slappe visvlees werd opgediend met langoustine in een nage van kokosmelk met krokante groenten.

Om af te sluiten was er crumble met diepvriesframbozen (8 euro). Wij betaalden 120 euro, twee hongerscherpende glaasjes Chardonnay Luis Filipe Edwards uit Chili (3,50 euro) als aperitief en een halve fles Galvaninawater (4,50 euro) inbegrepen. Wij vonden dat de kwaliteit van het eten en de bediening niet in harmonie waren met de verwachtingen die de trendy en prestigieuze inrichting en vooral de pittige prijzen schiepen.

respect voor het verleden

Glenn Sestig was van jongs af aan verliefd op het statige art-decogebouw aan de Kortedagsteeg.

Het verhaal gaat dat de bouwheer de uitvinder van het tafelvoetbalspel was en dat architect Gaston Eysselinck de bouw tekende in de stijl van een boot, die over het water van de Leie naar Amerika vaart.

Glenn Sestig creëerde een inrichting die nieuw en oud verenigt. Zijn bijdrage is zuiver en door gebruik te maken van geëmailleerd glas, gebronsd koper en lampen van Muranoglas schept hij een gevoel van luxe en nostalgie. De stoelen zijn van eigen ontwerp en de verlichting werd door Kreon gecreëerd.