Zodra je hier binnenkomt, overvalt de gekte je. Bizarre mannetjes, lachende theepotten, figuren uit de stripwereld, een hoofd om op te zitten… Paula Levine heeft het allemaal in huis.

Productie Hilde Bouchez / Foto’s Verne

Het appartement in Tribeca, New York, is niet echt groot en qua architectuur erg sober. De centrale ruimte is zowel woonruimte als keuken. Langs de oostzijde bevindt zich een immense raampartij die een prachtig zicht biedt over Soho. Achter de woonruimte ligt de slaapkamer. Die kan niet afgesloten worden, en dat bepaalt mee de openheid van het appartement. Naast de slaapkamer ligt de werkkamer, aan de andere zijde van de centrale ruimte ligt een volledig afgesloten logeerkamer, en naast de hal installeerde Paula haar bureau. Alles heeft kleur en is vrolijk.

Je kunt er uren snuisteren. Telkens opnieuw valt je oog op een ander detail, een gezicht verborgen in een vaas, een kopje of een schilderij. En achter ieder werk schuilt een verhaal. ?Hoewel ik alleen woon, voel ik mij nooit alleen. Ik ben altijd omringd door lachende gezichten. Ik hou van al mijn objecten. Ja, soms praat ik met hen. Het zijn mijn kinderen.?

Paula Levine is een extravagante vrouw met een dure hobby. Ze collecteert toegepaste kunst als was het speelgoed. Poppen, beren en gekke mannetjes vullen de kamers. Ze woont nu alweer vier jaar in New York. Daarvoor woonde ze lange tijd in Washington, waar ze in de politieke mallemolen haar mannetje stond. Ze leidde verkiezingscampagnes voor verschillende congresleden en had buiten het politieke leven niet veel interesses. ?Ik werd door mijn carrière opgeslorpt. Ik had geen tijd voor relaties, vrienden of hobby’s. Politiek was mijn leven. Het enige waar ik af en toe tijd voor maakte, was een bezoek aan een galerie van toegepaste kunst in Washington. Maar omdat ik er niets van afwist en het zo veraf lag van mijn leefwereld, kocht ik er slechts sporadisch iets. Toch bleven die objecten in glas of keramiek mij boeien. Ze vormden een tegenpool voor het serieuze waar ik mij dagelijks mee bezighield.?

Van de ene dag op de andere besloot ze haar werk op te geven en opnieuw naar New York te verhuizen. Ze begon er een nieuw leven als vastgoedmakelaar. Deze keer wilde ze wel aandacht besteden aan andere dingen. Vanuit haar flat in Tribeca delegeert ze de taken en houdt ze voor zichzelf voldoende tijd over om haar collectie toegepaste kunst uit te bouwen.

?Ik ben niet echt een verzamelaar die nadenkt over de waarde van een collectie. Ik koop intuïtief. Wat mij aantrekt, wat ik leuk vind, haal ik in huis. Binnenkort zal ik moeten ophouden met kopen of een berging moeten huren, want dit appartement wordt te klein.?

Toch koopt Paula Levine niet lukraak. Ze informeert zich altijd eerst. Ze vindt het ook plezierig om de kunstenaars persoonlijk te leren kennen. Velen van hen zijn nu goede vrienden. Sommigen maakten speciaal voor haar een werk. Karen Kilimnik maakte zelfs een schilderij over Paula’s leven.

Als ze iets interessants leest over een jonge kunstenaar, schrijft ze de galerie aan. Aan de hand van het opgestuurde fotomateriaal kiest ze. ?Als ik het toegestuurde werk niet mooi vind, mag ik het tot drie maanden na de aankoop terugsturen. Ik kan vaak niet anders dan op die manier te werk te gaan. Heel wat toegepaste kunstenaars wonen langs de Westkust, en bovendien bestaan er zoveel galeries. Ik kan ze nooit allemaal bezoeken. Daarom lees ik de vakbladen en koop ik heel vaak kunst per postorder.? Amerikaanser kan het niet.

De open flat van een extravagante vrouw met een dure hobby : toegepaste kunst.

Een vrolijk interieur als tegenpool voor dagelijkse ernst.

Paula Levine : Ik lees de vakbladen en koop heel vaak kunst per postorder.