Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

Enkele weken geleden lunchte ik met een dame uit de managementregionen van een internationaal jeanslabel. Een intelligente vrouw, zeker : stoffeert een gesprek met filosofen als Erich Fromm, leest Virginia Woolf en Gabriel García Márquez, heeft iets van de wereld gezien. Maar van kranten of televisiejournaals moet ze niets weten. “Word je alleen maar depressief van”, meent ze. Ze wil die shit niet elke dag over de vloer, net als die kennis in Antwerpen wiens abonnement op De Morgen niet wordt verlengd of een Arabische vriend van me in Amsterdam. Ergert zich blauw aan het televisiejournaal – alleen maar feiten en weetjes, nooit het verhaal erachter.

Vreemd, antwoordde ik de jeansdame, als het erom gaat spannen, verslind ik dat soort informatie juist. Dan zap ik tussen nieuwsprogramma’s en tracht ik me tevergeefs door de stapel lectuur te werken. Tot ik nog aangekleed en met de Knack-cover op de wangen gedrukt op de bank ontwaak.

Het spant er inderdaad om. Na het optimisme en de luxezucht van de jaren ’90 ogen de naughties vooralsnog somber : oorlog, bedrijfssluitingen en onzekerheid beheersen tegenwoordig niet alleen de koffiepauze op het werk, maar ook de kroegentocht met de vrienden en zelfs het familiebezoek op zondag. Om moedeloos van te worden : iedereen heeft een mening, maar uiteindelijk wordt de teerling elders geworpen. Op die onzekere toekomst reageert ieder op zijn manier, al bespeuren enquêtes overal gelijkaardige tendensen : het gezin is terug als ideaalbeeld, religieuze sentimenten zitten in de lift en jongeren hebben de subcultuur voor de clan geruild. Vrede begint voor eigen deur, las ik gisteren in een pamflet. Voor sommigen eindigt ze daar ook.

Ondertussen gaat de mode haar gewone gang. The show must go on, net als de zaken. Ontwerpers van mannenmode lijken alvast niet gehinderd door onrust. Die trekken ons sandalen en hawaïhemdjes aan, stoppen frisbee en polaroidcamera in onze strandtas en nemen ons mee naar exotische oorden. Volgens hen is de moderne man immers zo goed als zorgenvrij. Het sterke geslacht in crisis ? Ach nee, de man is een opgefriste Zorro : macho en ontspannen tegelijk, narcistisch én belezen en bereisd, een zorgzame playboy, vader en kind in één. Een homo universalis dus : helemaal zichzelf, helemaal compleet.

Bestaan zulke kerels ? De kans lijkt klein, ook onder jongere generaties. De academische wereld wijst er steeds luider op dat jongens met een verwrongen zelfbeeld kampen. De realiteit hinkt immers achterop op al die nieuwe man-ideeën. Stoer en kwetsbaar tegelijk staat dan wel leuk in een parfumadvertentie van Calvin Klein, in de praktijk vinden vele jongens en mannen het moeilijk om van het ene op het andere rolmodel te springen. Dat vier op de tien Vlaamse jongens tussen elf en veertien jaar zichzelf te dik of te dun acht, zegt genoeg, net als de vaststelling dat ruim de helft van de Vlaamse mannen het homohuwelijk helemaal niet ziet zitten. Zo onbevreesd en lekker in zijn vel zit die man van vandaag dus niet.

Toch is het lekker wegdromen bij zo’n ideaalbeeld, zeker als die Zorro in zuiderse cocktails en Indiase bloemen is gedrenkt. Misschien bedoelde de jeansdame dat wel, en verkiest ze gewoon verstrooiing en vermaak boven informatie en inzicht. Soms is een zomers boek leuker dan maatschappijkritische beschouwingen of geëngageerde kunst, wat cultuurpausen ook beweren.

In dat geval kan ik haar volgen. Laat de jeugdige onschuldromantiek van Marc Jacobs dan een droom zijn, zonder is de wolkenhemel een pak grijzer. “Sommigen zien de dingen zoals ze zijn en vragen zich af waarom,” schreef George Bernard Shaw, “anderen dromen dingen die nooit geweest zijn en vragen zich af waarom niet.” Zorro dus, en happy thoughts, als tegengewicht voor de G.I. Joe’s die tegenwoordig de Verenigde Naties en het journaal kapen. Misschien blijft bij de volgende strandvakantie de Knack wel thuis.

WIM DENOLF

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content