Met z’n tienen zijn ze dwars door Nicaragua getrokken. Van de Stille Oceaan tot de

Caribische Zee. Iemand die verlamd was vanaf zijn navel, een blinde, een dove,

iemand zonder ledematen, een dwergje,… Ik was toeschouwer, journalist en fotograaf.

Wat een rariteitenkabinet, zou je denken. Maar voor mij is die wereld echt opengegaan.

Hoe er binnen de kortste keren een structuur ontstaat, machtsverhoudingen.

Hoe ver ze kunnen gaan met hun eigen lichaam. En vooral dat het geen wedstrijd was, want het ging erom zoveel mogelijk sàmen te bereiken.

Met knikkende knieën ben ik vertrokken. Ik kende hen alleen van op papier, enkel

hun naam en hun medische défauts. Maar het bleek een bad van nieuwe werelden,

een ontzettend rijke voedingsbodem voor een fotograaf of journalist.

Ons lichaam en brein zijn heel rekbaar. Hoe vaak hoor je niet zeggen : als dàt me overkomt, rol me dan maar van de berg. Allemaal hebben ze dat gezegd, en allemaal leven ze nu anders. Met al die theorieën en stellingen kom je nergens.

Hoe je strijdt met je lichaam, maar hoe de natuur uiteindelijk overwint.

En dat je je dan aanpast, om opnieuw, op een bepaalde manier, gelukkig te zijn.

Heel mooi is dat. Want die gasten waren zeker niet allemaal ongelukkig, verre van.

Medelijden, daar ben ik heel slecht in. Het is een gevoel waar je niets mee kunt.

Empathie, dat wel. Het was soms moeilijk om niet te helpen. Dat wilden ze

ook liever niet. Sommigen zeiden letterlijk : ik wil aan de wereld tonen wat ik kan,

want zij denken dat ik tot niets meer in staat ben.

Kleine kinderen gapen, volwassenen kijken meestal los door ze heen. We zijn bang van hen. Het wordt dus tijd dat er eens iemand écht naar hen kíjkt !

We zien een rolstoel, met iemand erin. Dat moet je trachten om te draaien.

Nadat ik terug was van Nicaragua, passeerde er iemand in een rolstoel voor mijn raam, en ik ben echt beginnen te kijken wie dat was. Die mensen hebben een geschiedenis die groter is dan de onze.

Altijd krijg ik de vraag : zijn ze nu fysiek of mentaal gehandicapt ? Dat wordt te vaak aan elkaar gekoppeld. Stel je voor dat je een perfect werkend brein hebt, maar ook stuipen.

Of dat je als dwerg altijd wordt behandeld als een kind, terwijl je een vrouw bent van 22.

Je beslist zelf of je mooi of lelijk bent. Dat heeft Sam me doen inzien. Hij is geboren zonder armen of benen, maar hij heeft een heel positief zelfbeeld. Heel eerlijk : toen ik hem zag op de luchthaven, draaide ik mijn hoofd weg. Maar na twee dagen was ik ontzettend gek op hem. Hij is zo’n mooie mens.

Door het boek slagen we erin om de verhalen ten volle te brengen. Dat stuurde een van

de regisseurs me per sms. De twee zijn complementair, want op televisie is er een zekere snelheid nodig, terwijl je met een boek dieper kunt gaan.

Niets toffer dan televisie maken, alleen jammer dat het ook moet worden uitgezonden.

Want dan volgt het hele circus, een soort BV-schap, al weiger ik daarmee bezig te zijn. Als het morgen gedaan is, dan is dat maar zo.

Toen ik laatst mijn mening gaf op Terzake, heb ik haatmail gekregen. Mensen vinden

dat ik maar moet zwijgen over politiek. Terwijl ook ik ga stemmen, dus heb ik,

net als iedereen, recht op een mening. Al probeer ik dat weloverwogen te doen,

ik zeg veel vaker nee dan ja. Maar de neens kent natuurlijk niemand.

Een boom op een plein fotograferen doe ik niet, want die staat er morgen nog. Ik krijg pas energie als ik voel dat iets zinvol is. Bloemstukken of stillevens vind ik totaal nutteloos, daar val ik bij in slaap ! Mensen daarentegen, die hebben allemaal hun verhaal.

i

Lieve Blancquaert (44) is vanaf 1 september te zien in Voorbij de grens, een Eén-programma waarin mensen met een handicap door Nicaragua trekken. Ze maakte er ook een boek over, ‘Voorbij de grens – De wonderlijke tocht van 10 mensen over hun handicap heen’, dat op 24 september verschijnt bij Lannoo en VRT Line Extensions, ISBN 978-90-209-7816-2.

Door Stefanie Van den Broeck / Foto Charlie De Keersmaecker