Liefde en lijden in Parijs
Wat in 2004 begon als een stiekem tijdverdrijf werd haar passie en een tweede natuur : een weblog, een anoniem internetdagboek. Ze speelde er haar baan door kwijt, maar de uitgevers lagen aan haar voeten. Een nieuwe Bridget Jones was opgestaan. Haar boek ‘Petite Anglaise’ is al in tien landen te koop.
Een piepklein appartementje in het negentiende arrondissement van Parijs, een kleurrijke wijk waar mensen uit de hele wereld wonen. Catherine Sanderson (Yorkshire, 1972) zit in kleermakerszit op het kinderbed van haar vierjarige dochtertje. We kunnen niet in de andere kamer, verontschuldigt ze zich, want daar ligt haar vriend te slapen : zwaar feestje gehad gisteren. Haar vriend ? Toch niet Mr. Frog ? Heeft ze hem opnieuw in huis genomen ? Nee, toen het uit was met James, zag het er even naar uit dat Mr. Frog zou terugkeren, maar dat ging niet door. Deze vriend is écht nieuw. Nee, zijn naam blijft geheim. Net als de echte naam van Mr. Frog en die van haar dochter die in het boek Tadpole heet. (Britten bestempelen een Fransman graag als ‘Frog’, wat kikker betekent. Vandaar Tadpole of ‘Kikkervisje’.)
De toon is gezet. En Catherine moet duidelijk nog wennen aan haar nieuwe status van schrijfster. En ze is flink geschrokken, en op haar hoede. “Ik wilde eigenlijk incognito blijven onder het pseudoniem Petite Anglaise, maar nu is het te laat. Onlangs stonden er plots een journalist en een fotograaf van The Daily Mail voor mijn neus. Het is beangstigend om ineens beroemd te zijn en zoveel belangstelling te krijgen. Ik voel me opgejaagd, en ik mag er niet aan denken iemand mijn dochtertje opwacht aan haar school om foto’s van haar te maken. Of stel je voor dat ze de mannen in mijn leven opsporen om ze uit te vragen. De Britse tabloids zijn ongelooflijk brutaal, ze liggen constant op de loer.”
Het helpt natuurlijk niet als ze u bestempelen als de nieuwe Bridget Jones, of als u in verband gebracht wordt met ‘Sex and the City’.
Catherine Sanderson : Ik vind het gek om daar in één adem mee genoemd worden. Dat mijn boek als chicklit de wereld wordt ingestuurd, is nog absurder, want ik ken dat genre helemaal niet. Maar in Engeland ben je daardoor in één klap publiek bezit. Alle informatie die ze over je kunnen vinden, zullen ze gebruiken. Het was bijzonder naïef van mij om te denken dat ze me niet zouden zoeken. Ik heb echt een bijzonder stressvolle tijd achter de rug. Niet alleen door de boulevardpers pers die achter mij aan zit. Twee relaties liepen mis en ik verloor mijn baan toen de directie erachter kwam dat ik die weblog had.
Waarom werd u ontslagen ? Schreef u lelijke dingen over uw oversten ? Of hield u die blog in de tijd van uw baas ?
Ik schreef wel eens dat ik de glimp van een sokophouder had opgevangen of iets dergelijks, maar dat is toch niet erg ? Soms schreef ik in mijn werktijd, maar uitsluitend als ik echt niets anders te doen had. Vaak was mijn baas een paar dagen of zelfs een hele week weg, zonder werk achter te laten. Mijn collega’s lazen dan een boek of zo, ik schreef aan mijn blog.
U sleepte uw werkgever voor de rechter.
En ik heb de zaak gewonnen. De firma moest mij één jaar uitbetalen omdat de rechtbank oordeelde dat ik onterecht werd ontslagen, omdat mijn blog op geen enkele manier mijn werk beïnvloedde of benadeelde. Maar mijn ontslag en de rechtszaak haalden alle kranten. Daardoor raakte mijn leven in een stroomversnelling. Mijn lezerspubliek groeide explosief en ik kreeg steunbetuigingen uit de hele wereld. Diverse uitgevers smeekten me om een boek, en bovenop kreeg ik een riant voorschot. Ik kreeg faalangst door die hoge verwachtingen. Nu moest ik nog bewijzen dat ik niet alleen een weblog, maar ook een boek kon schrijven.
Hoe ver staat ‘Petite Anglaise’ af van Catherine Sanderson ? Of vallen die twee helemaal samen ?
Petite Anglaise gaat over dingen die ik meemaak, en daarom lijkt het direct en echt. Maar ik schrijf ook niet álles. Ik laat dingen weg, ik dik dingen aan. En als ik niets beleef, schrijf ik ook niks. Ik schrijf alleen als er iets te melden valt. Daardoor lijkt mijn leven natuurlijk veel boeiender dan het is.
Petite Anglaise is ook slimmer en sneller dan ik. Ze komt steeds gevat uit de hoek en heeft altijd het juiste antwoord klaar. Zelf moet ik daar vijf minuten over nadenken, waardoor ik er altijd pas op kom als het te laat is.
Nu ik boeken schrijf, is de frequentie van mijn weblog fel gedaald. Ik bewaar dingen voor later, geef niet alles prijs op internet. Mijn tweede boek wil ik ook een meer literaire vorm geven, zodat ik meer vrijheid heb, en ook kan schrijven wat ik in mijn blog verzwijg om anderen niet te kwetsen of in diskrediet te brengen.
Uw boek is uitgegeven in tien landen, van Canada en IJsland tot Polen. Wat doet Frankrijk ?
Voorlopig niets. Ik zou graag weten hoe de Fransen tegen Petite Anglaise aankijken, maar die hebben de vertaalrechten niet gekocht. Het kan Fransen immers geen lor schelen hoe anderen over hen denken.
Kunnen we even terug naar het begin ? U werd in 1972 in het Britse Yorkshire geboren, maar woont al jaren in Parijs en bent francofiel in hart en nieren. Weet u ook waarom ?
Geen idee. Sinds mijn eerste lessen Frans was ik bekoord door de taal, en ik was vastbesloten om in Frankrijk te gaan wonen. Ik studeerde Frans en heb mijn studie zo georganiseerd dat ik in Frankrijk stage kon lopen. Later kreeg ik door mijn tweetaligheid een secretaressebaan op een Brits advocatenkantoor in Parijs.
Was het gemakkelijk om van het landelijke Yorkshire te verkassen naar deze drukke stad ?
Ik kwam via een omweg. Men had me afgeraden om rechtstreeks naar Parijs te trekken, omdat het verschil te drastisch zou zijn. Ik zou beter een kleinere stad kiezen om mee te beginnen. Dat is Rouen geworden. Hoewel ik in mijn geliefde Frankrijk woonde, sprak ik voornamelijk Engels. Ik gaf Engelse les en had vooral contact met Engelstalige expats. Maar daarvoor was ik niet naar Frankrijk gekomen. Het hielp geweldig bij mijn inburgering, dat ik verliefd werd op een Fransman, met hem ging samenwonen en we een kind kregen.
Hoe kwam u op het idee om met een internetdagboek te beginnen ?
Toevallig ontdekte ik Belle de Jour, een prostituee die een blog hield die ik met rode oortjes las. Haar teksten waren behoorlijk pikant, ze had verstand van zaken, wat het oudste beroep ter wereld betreft.
Ik denk dat ik me in die periode zeer eenzaam voelde. Ik was pas moeder geworden en moest een nieuw evenwicht zoeken in mijn leven, dat door de geboorte van een kind serieus overhoop was gehaald. Ik zat gevangen in een dagelijkse routine waar niet van afgeweken kon worden, zonder dat alles in het honderd liep. Voor mij was álles veranderd, voor Mr. Frog zeer weinig. ’s Avonds zat ik altijd alleen, want Mr. Frog maakte zeer lange dagen. Als hij dan eindelijk thuiskwam, plofte hij uitgeput voor de tv en viel in slaap.
Die blog was een uitweg voor me. Ik was bij mijn slapende baby en mijn doodvermoeide partner, maar ik was bezig met mijn eigen zaken. Mijn nom de plume lag voor de hand ; Omdat niemand in Parijs mijn Engelse naam kon uitspreken, noemde men mij Petite Anglaise. Voor mij klonk dat heel natuurlijk, bijna alsof ‘Petite’ mijn voornaam was en ‘Anglaise’ mijn familienaam.
Waarover schreef u dan ?
In het begin vooral over mijn leven in Parijs, over wat een buitenstaander er eigenaardig vindt, over wat me verbaasde en opviel. Er zijn veel Engelstaligen in Parijs en op het internet : Amerikanen, Britten, Australiërs. Daardoor kreeg ik steeds meer lezers. Mijn blog werd opgemerkt door de Britse krant The Guardian en werd uitgeroepen tot “beste nieuwe weblog”, waardoor ik er natuurlijk nog een pak lezers bij kreeg. Met wekelijks dertigduizend had ik een van de meest gelezen onlinedagboeken. Ik had zelfs fans.
Na verloop van tijd schreef ik niet alleen over mijn leven in Parijs maar ook over de manier waarop mijn relatie met Mr. Frog was vastgelopen. Dat hij bijvoorbeeld niet met mij wou trouwen. Een huwelijk zou veel formaliteiten vereenvoudigen, en het zou ook een mooi signaal zijn, een teken dat onze relatie een toekomst had.
Mijn lezers reageerden meelevend of afkeurend. Ik kreeg adviezen over hoe ik Mr. Frog zover kon krijgen dat hij mij Mrs. Frog maakte. Maar wat ik echt hoopte, was dat Mr. Frog mijn zielenroerselen zou lezen, zodat hij wist hoe ik me voelde en wat ik wilde. En dat hij zag dat anderen dat begrepen en me steunden. Maar hij las mijn blog niet. Hij lag voor de tv te dutten, terwijl ik aan de pc zat.
Een van die sympathiserende lezers was James, de man voor wie u Mr. Frog de bons gaf, om daarna te verzeilen in een tumultueuze en meeslepende verhouding.
James reageerde ontzettend leuk en aardig op wat ik schreef. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, stonden we meteen in vuur en vlam : allebei smoorverliefd op het eerste gezicht. Hij zou me alles geven waar ik naar verlangde : een huwelijk, nog een kind, een rustig leven in een huis met een tuin … Nog geen jaar later was het sprookje uit. Ik was zeer verdrietig, maar achteraf bekeken is het beter zo. Om te beginnen, was het ook niet zo’n goede relatie. Mr. Frog was een afwezige partner omdat hij zo veel werkte, James was afwezig omdat hij zo ver woonde, in Bretagne, op drie uur sporen van Parijs. Ik was van plan om bij James in te trekken, maar ik ben blij dat het niet is doorgegaan. Ik zie me daar al zitten in Rennes, met een dochter die met de trein heen en weer moet reizen naar Parijs om haar vader te zien.
Voor Mr. Frog was het natuurlijk ook geen aangenaam vooruitzicht dat zijn vierjarig dochtertje naar Bretagne zou verhuizen.
Ik verdenk hem ervan dat hij heimelijk blij was omdat het uit was met James. En ik vermoed dat hij nu ook gerustgesteld is omdat ik een relatie heb met The Boy, een Fransman in Parijs, en niet met een Bretoen of een Brit. Nee, het is ondenkbaar dat ik ooit terugga naar Engeland. Ik moet hier leven, in Parijs. Mijn kind moet haar vader kennen. Nu woont Mr. Frog op vijf minuutjes wandelafstand. Bovendien is mijn dochter een Frans kind, ze gaat naar een Franse school, haar vader is Frans, ze heeft één stel Franse grootouders, bij wie ze vaak logeert. Buiten de stad, in het groen, waar ze kan spelen. En dat is goed, want in Parijs moet je kinderen altijd in gaten houden, ze kunnen nooit verder dan een paar meter van je vandaan.
En uzelf, bent u behalve francofiel ook Française geworden ?
Nee, en ironisch genoeg heeft Petite Anglaise ervoor gezorgd dat ik opnieuw meer met Engelstaligen omga dan met Fransen. Er gaan weken voorbij dat ik geen Frans spreek. Met mijn dochter spreek ik altijd Engels. Het huis van haar vader is Frans, het mijne Engels. Hoe jong ze ook is, voor haar is dat vanzelfsprekend.
Vreesde u geen boze reacties van Mr. Frog en James op uw boek? U schrijft niet altijd aardig over hen.
Voordat ik mijn manuscript naar de uitgever bracht, moest ik de betrokkenen een verklaring laten ondertekenen dat ze er geen bezwaar tegen hadden, zodat ik achteraf geen klachten of problemen zou krijgen. Ze vonden het oké. In het eerste deel van Petite Anglaise ben ik niet altijd positief over Mr. Frog omdat ik niet gelukkig was, maar later wordt hij een soort held omdat hij mij opgevangen en getroost heeft nadat James me dumpte.
Waarom noemt u uw nieuwe vriend The Boy ?
Omdat hij vijf jaar jonger is dan ik.
Waar hebt u hem opgeduikeld ? Als alleenstaande moeder in een wereldstad als Parijs ligt het niet voor de hand om een nieuwe man te leren kennen.
Op het internet, op een datingsite. Toevallig woonde The Boy in dezelfde straat als ik. Misschien waren we elkaar ooit al voorbijgelopen, maar je spreekt niemand zomaar aan op straat.
Ik ken veel mensen die elkaar via het net hebben gevonden. Het is een eigentijdse, fantastische manier om in een stad als deze met mensen in contact te komen die je anders nooit zou kennen. Je bent druk bezig met je werk en je kind, je hebt geen tijd om uit te gaan, of je bent er te moe voor. En als dat wel lukt, is het in Parijs bijna onmogelijk om met onbekenden aan de praat re raken. In Engeland staan mensen in de pub aan de toog en babbelen . In Parijs zit je in een café aan een tafeltje. Daar praat je zelfs niet met de mensen aan het tafeltje naast je. Met The Boy klikte het al meteen op het net, we zijn heel voorzichtigjes begonnen, maar nu wonen we toch al een half jaar samen.
(Wordt ongetwijfeld vervolgd … )
www.petiteanglaise.com
Catherine Sanderson, ‘Petite Anglaise. Verliefd op Parijs, Cargo/ De Bezige Bij 17,90 euro, 385 pag.
Eind januari in de winkel.
Door Griet Schrauwen I Foto Annick Geenen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier