“It’s complicated”, schrijft iemand die ik lang niet gezien heb, als ik peil naar de stand van haar liefdesleven.

“Is hij niet vrij misschien ?”, wil ik weten.

“Hoe raad je dat zo snel ?”, vraagt zij verbijsterd.

Omdat er maar drie varianten zijn, my dear, op altijd weer hetzelfde scenario. De Liefde is een minder verrassend spektakel dan ze lijkt en ik ben een zwarte gordel derde dan geworden wat betreft amoureuze perikelen bij anderen. “Doe dat niet. Kijk toch uit”, denk ik voortdurend, als ik vrienden en vriendinnen in telkens weer dezelfde valkuilen zie tuimelen, de Liefde overschattend, terwijl ze op zoek zijn naar zichzelf of anders naar hun vader of hun moeder. Niet zelden draait het uit op adultery, geweld in huiselijke kring of de in-dexatie van alimentatiegelden. Maar blijf vooral geloven in de Liefde, ondanks die vaststelling, want ze is een troostende mergpijp in de soep van het leven, dat zonder Haar de saaiheid krijgt van een schaakcomputer.

Over schaakcomputers gesproken : ik vond de mijne onlangs terug, onder in een koffer waarin zich voorts een Mon Chichi schuilhield. Tandy Computerized Chess staat erop te lezen in Engels dat ontzag opwekte. Een jaar of twaalf was ik, en Tandy een soort Aldi van de elektronica in de gouden dageraad van de computer. We schrijven ergens 1980, nu ongeveer even lang geleden als toen het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het is een jaartal waarvan je steeds minder gretig zegt dat je het actief hebt meegemaakt, omdat daar nog weinig eer aan valt te behalen. Evengoed kun je proberen indruk te maken met het weetje dat in 1980 het eerste optreden van Iron Maiden plaatsvond buiten Groot-Brittannië, in Kortrijk, op 5 april tijdens het Wheel Pop Festival met Nazareth als headliner.

Maar dus die schaakcomputer. Ik stopte er een nieuwe batterij in, zo’n blokje van 9 volt dat ik altijd het leukste onder de batterijtjes heb gevonden, en verschoof het zwarte schakelaartje, met iets van ontzag en de nagel van mijn wijsvinger. Hij deed het zelfs nog en ik dacht : is het niet wonderbaarlijk ? Dat zo’n allegaartje van transistors en condensatoren decennialang in een schuif kan liggen slapen, dwars doorheen allerlei schokkende gebeurtenissen en de verversing van de halve wereldbevolking. Om dan meteen klaar te staan om je in de pan te hakken.

E2-E4, tikte ik in. Na luttele bedenktijd volgde de koele reactie : G8-F6.

Wankel deed ik enkele zetten, beducht op valkuilen en hinderlagen, want ik kende deze beige brooddoos als een gehaaide tegenstander. Ik herinnerde mij levendig hoeveel moeite het mij had gekost om destijds, na honderden partijtjes, het gegeerde I LOSE op dat lcd-schermpje te zien ver- schijnen.

Dit keer ging het sneller, in de tussenliggende jaren heb ik geleerd dat de aanval de beste verdediging is. Na twee verloren partijen en één remise slaagde ik erin – G2xB7+ – de rotzak mat te krijgen. Ik was dus scherper van geest dan op mijn twaalfde. Enigszins gerustgesteld hierdoor gooide ik de pietluttige pionnetjes terug in het daartoe voorziene bakje, waarin van elke kleur ook twee reservekoninginnen huisden. Ik keerde terug naar belangrijker activiteiten, echter niet zonder kortstondig te denken aan de Annen, de Elsen en de Judy’s die sinds mijn laatste partij tegen trouwe Tandy waren opgedoemd om vervolgens weer in de mist te verdwijnen. Is het niet ontnuchterend dat een primitief stuk elektronica standvastiger dan de Liefde kan blijken ?

Met een gevoel van leegte dat volstrekt eenzijdig was, borg ik de Tandy weer op voor nog eens vijfendertig jaren.

Ik maak geen schijn van kans als hij er dan weer staat voor een partijtje.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Wankel deed ik enkele zetten, beducht op valkuilen en hinderlagen, want ik kende deze beige brooddoos als een gehaaide tegenstander