rechtzetting

In De Byzantijnse winter in nr. 49 van 5 december is een vergissing geslopen. Het boeket op pagina 17 is van Barbara de Rijcke, dat op pagina 18 van Ingeborg Augustus, en niet omgekeerd zoals het er stond. Waarvoor onze excuses.

column (1)

In haar column in nr. 46 van 14 november klaagt Tessa Vermeiren het feit aan dat Anne Robinson – de meedogenloze presentatrice van The weakest Link – het hoederecht over haar dochter werd ontnomen wegens grenzeloze ambitie. Precies dit argument werd en wordt nog altijd gebruikt om mannen het hoederecht over hun kinderen te ontnemen. Intussen zijn al hele generaties jongens opgegroeid zonder vader en zorgen deze kinderen voor een lange lijst problemen, van slechte schoolprestaties tot allerhande asociaal gedrag. Ook het feit dat het onderwijs steeds meer vervrouwelijkt, maakt dat jongens dikwijls wanhopig op zoek zijn naar mannelijke rolmodellen. Denkt mevrouw Vermeiren echt dat alleen moeders zich een slechte ouder voelen als hun kinderen aan hun opvoedingsrecht onttrokken worden? Haar columns geven steeds een eenzijdig vrouwelijke kijk op de maatschappij, vanuit een voorbijgestreefde feministische visie.

E. Claessens, Kalmthout.

column (2)

In nr. 48 van 28 november heb ik de column over Afghaanse vrouwen gelezen. Tessa Vermeiren bekritiseert daarin de onverschilligheid die lang bestond tegenover de vrouwen onder het Taliban-regime. Ik moet zeggen dat ik zelden artikels heb gevonden waarin aandacht werd gevraagd voor deze problematiek.

Rejan Minnekeer, Lanaken.

column (3)

Na het lezen van de column over Afghaanse vrouwen voel ik me weer zeer betrokken maar tegelijk machteloos. Ja, waar is Madeleine Albright? Waar zijn inderdaad al die vrouwelijke politici in de democratische wereld en waar zijn onze eigen Vlaamse vrouwelijke politici? Waarom laten zij hun stem niet horen? En waarom onze premier ook niet, als voorzitter van Europa? Al die stemmen zouden toch een beetje invloed hebben op de wereldopinie en kunnen een steun zijn voor de Afghaanse vrouwen zelf. Ik begrijp de angst van al die vrouwen in Afhanistan, die té vernederd zijn geweest om nu strijdlustig op te komen voor hun plaats in de maatschappij. Kunnen wij hen daarbij helpen? Samen moet het nochtans mogelijk zijn om, met de vrouwelijke politici op kop, een actie op touw te zetten om een plaats te eisen voor vrouwen in het nieuwe bestuur van Afghanistan. Zijzelf kunnen het niet alleen.

Mariette Feyaerts, via e-mail.

column (4)

De column van Tessa Vermeiren in nr. 48 van schetst mijns inziens slechts enkele voorbeelden van een vrij universeel tekort: het te weinig vrouwelijke karakter in de vele beleidsstructuren in de wereld. Terecht schrijft u: “Luister naar de vrouwen, gebruik hun kracht, hun kennis en hun intelligentie.” Als man ben ik steeds beschaamd wanneer ik merk dat de kracht, kennis en intelligentie van de vrouw vaak stiefmoederlijk behandeld wordt, vooral in middens waar beleidsbeslissingen (politiek, industrie …) worden genomen of besproken. Een voorbeeld dat me dan ook wekelijks stoort is de scheiding tussen Knack, waarin de politiek van binnen- en buitenland vooral door mannen wordt geëvalueerd, en het ‘aanhangsel’ Weekend Knack, waarin vaak vrouwelijke redacteurs veeleer populaire thema’s behartigen. Voor mij als lezer lijkt het alsof de vrouwen van Weekend Knack zich mogen bezighouden met het toegankelijker leesvoer, in een apart aanhangsel, alsof ze de geloofwaardigheid van dé Knack in gevaar zouden brengen. “Vraag het de vrouwen” verdiende dan ook een plaats op pagina 3 van uw grote broer Knack, onder de rubriek “Van de redactie.” Met de meeste hoogachting voor jullie kracht, kennis en intelligentie.

Stany Pensaert, Lokeren.

cityzens

Na het lezen van Jacqueline Goossens‘ rubriek Cityzens in nr. 47 van 21 november was ik blij, ontroerd en opgetogen. Wij, burgers van deze aardkloot, staan steeds minder stil bij zulke situaties. Velen van ons kunnen en/of willen zelfs niet meer genieten of meeleven. Ik betrap mezelf er de laatste weken op dat ik vertederd raak door fladderende vlinders, de stralende of dreigende wolken, lachende ukkepukken. Met andere woorden: de doodgewone dagdagelijkse dingen. Wanneer ik dit dan aan mijn naaste medemensen meedeel, voel ik door hun reactie een lichte gêne over me neerkomen. Maar dankzij Jacqueline weet ik nu zeker dat schaamte niet op haar plaats is. En bij deze zend ik dan ook een noodkreet onze wereld in: geniet, geniet met volle teugen!

Erika Verbeke, Maldegem.