glasschool

In Weekend Knack nr. 47 (rubriek Actief) lazen wij met verbazing dat in Mechelen al 15 jaar de enige glasschool in België bestaat waar warme en koude glastechnieken worden onderwezen. Wij willen erop wijzen dat een dergelijk bericht de werkelijkheid onrecht aandoet. Stellen dat in Mechelen de enige school huist die glastechnieken onderwijst, is een foute bewering.

In het Technisch Instituut Sint-Joris te Menen bestaat er immers sedert 1985 een glasopleiding die creatieve jongeren tijdens een vierjarige secundaire TSO-opleiding de warme en koude technieken van het bewerken van glas aanleert. Als die jongeren afstuderen, krijgen ze een TSO-diploma dat hen ruime mogelijkheden biedt op de arbeidsmarkt alsook voor verdere studies.

Stefaan Witdouck, directeur Technisch Instituut St.-Joris, Menen.

engels

Het verbaasde me te moeten vaststellen dat Weekend Knack blijkbaar van oordeel is dat het Nederlands minderwaardig is. Het gebruik van de Engelstalige titel Sign of the times, die verscheen in nr. 40 van 4 oktober, getuigt niet van verstandig taalgebruik, is beledigend en wekt ten zeerste onze ergernis op. Gelijk welke anderstalige benadering van Vlaamse klanten is niet enkel onhoffelijk, maar is bovendien een uiting van agressieve miskenning van het Nederlandstalig karakter van Vlaanderen.

Paul Boumans (e-mail).

engels (2)

Het is mij opgevallen dat zelfs Weekend Knack-redacteuren nogal wat Engels gebruiken in hun artikelen, zie onder meer dat over de horlogesector in nr. 40. Meent u werkelijk dat deze benadering de belangen van het blad dient, en dat een boodschap volledig in het Nederlands echt minder overtuigend zou zijn ?

Hugo Van de Putte, Mol

borstkanker

Het treft me dat Ingrid Vander Veken in haar column in nr. 48, uitgerekend een uitgave van Weekend Knack waarin uitgebreide artikels over lingerie staan en waarin ook een folder van Marie Jo zit, het over borstkanker heeft. Niets tegen die column, de inhoud ervan, haar persoonlijke gevoelens of die van haar vriendin. Maar heeft zij er al eens aan gedacht dat dit voorwoord een complete anomalie is met wat het blad verder presenteert? Haar vriendin zal daar nog mee kunnen leven omdat haar operatie besparend was, maar er zijn nog vele vrouwen die een volledige amputatie hadden die daar meer moeite mee zullen hebben. Ik vertolk hun standpunt. Waarom kan in zo’n editie geen shoppingrubriek voor vrouwen met amputatie, met de goede adresjes waar ze voor de juiste prothese, de perfecte beha en een leuk badpak terecht kunnen? Uit persoonlijke ervaring weet ik dat het een enorme zoektocht is, want zulke adressen zijn zeer zeldzaam.

Het is met een immens verdriet dat ik deze e-mail stuur. Het is een steeds weerkerend fenomeen in weekbladen, maar ook in reacties van mijn omgeving.

Cecilia Engels (via e-mail).

tafelen

In een tijd waarin het politiek correct is om voor handhaving van het cordon sanitaire te pleiten, lijkt de schrijver van de rubriek Tafelen een lans te willen breken voor een cordon culinaire. “De Brusselse Vismarkt is niet meer wat zij was, zelfs typische Brusselse instituten worden ingepalmd door buitenlanders”, schrijft Pieter Van Doveren in Weekend Knack nr. 45 in een stukje waarvan de versheidsdatum ver overschreden is. Zijn het de buitenlandse koks waartegen hij zijn in gal gedoopte pen richt? Is het de ‘McDonaldisering’ van de inheemse keuken die hem in het verkeerde keelgat is geschoten? In beide gevallen zouden zijn zure oprispingen nog verteerbaar zijn, want welke rechtgeaarde culinaire scribent zou niet ageren tegen het verwateren van de waterzooi of het vergelen van de paling in ’t groen? Maar nee, het zijn de klanten van de ooit authentieke Brusselse restaurants die ervoor zorgen dat de rog waarop hij zich zo had verheugd grijs van kleur was en frisheid miste. En ook de kabeljauw had hij al witter en steviger gezien. Geen wonder, de eetzaal was volledig gevuld met buitenlanders. Gelukkig was de dame blanche wel in orde (sic). Moeten wij hieruit opmaken dat Van Doveren een ordinaire racist is en geen vreemde kleuren en klanken (“Wij zaten tussen twee tafels met Engelssprekenden”) verdraagt als hij eens lekker volks wil tafelen ? Natuurlijk niet. Zijn discriminerende opmerkingen zijn volledig politiek correct, want gericht tegen “eigen (lees: Europese) buitenlanders”, die helaas de pech hebben niet alleen van vet op hun bord te houden maar ook nog eens te behoren tot “het legertje vetbetaalde bureaucraten” van de Europese commissie.

Het probleem schijnt vooral te zijn dat ze “meestal gespeend zijn van enige culinaire kennis”. Maar vervang in volgend citaat het woord ‘eurocraten’ door ‘Turken’ of ‘Marokkanen’. Schrijf onmiddellijk naar het centrum van Johan Leman. Succes verzekerd en de weldenkende pers hebt u ook mee. “Er is maar één probleem: er komt geen Belg meer over de vloer. Eurocraten trekken eurocraten aan, en tussen al die verwonderd kakelende buitenlanders die alles prachtig en lekker vinden, voel je je als Belg niet meer thuis.”

Beledigend? Jazeker. Discriminerend? Ook dat. Strafbaar? Waarschijnlijk niet. Ik vrees echter dat dit soort eurocratenhaat bon ton is bij Weekend Knack en helaas niet alleen daar, want de zeer betreurde hoofdredacteur Frans Verleyen bezondigde zich daar ook wel eens aan. Mijn beoordeling van Van Doverens keuken: 1 kotsmutsje (negatief). Een goeie raad tot slot: ga in Antwerpen tafelen!

Rik Jellema, een eurocraat die niet alles prachtig en lekker vindt, Brussel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content